Stone Cold Countenance, Part 1

“His face was like chiseled granite,” the old woman said to the man from the Government. He took down what she said on his notepad, a weathered, dog-eared thing.

“He wore a thrifty duster coat and wide-rimed hat. Dust all over him. His eyes were pitch black. Looked like beads. You never could tell which way he was looking.” 

The man from the Government kept taking notes. He opened his mouth, to ask the old woman about something, but the old man cut in.

 “He was armed. He had revolvers, pitch black and smooth. He never pulled them out, but I saw them. When the Rift wind blew and spread his duster coat. He wore them on his belt.”

“And those hands o’ his, they were big. Fingers all rough, like tree bark. They had all kinds of scars, all over. He’d hurt them and let ’em scab then hurt them again.” The old lady went on.

 “And they were strong. I shook his hand and he squeezed it till it got numb. Bet he didn’t even use half his strength. Strong hands. Face like that, you wouldn’t tell he’d know how to use ‘em.” 

Grumbled the old man.

The man from the Government cocked his eyebrow, looking at the old man. He asked them both if they spoke with that man, if they knew where he came from.

“He came from the Rift. The sheriff’s son saw ‘im, walking through the sandstorm, with his horse right behind ‘im. Poor child was terrified.” the old woman explained
.

The Government man explained that this was impossible. Noone could survive a trek through the Rift. And for horses, those had been extinct for a long time now.

“We thought the same, but he had one anyways! Covered in dust, with mean, mean eyes, just like his! Whole town gathered round to see them! Someone tried to pet it and the horse almost bit his hand. Mean old thing, that horse.” 

“It was all black, without a saddle. Didn’t let no one get near it, just the man from the Rift. I tried to feed it some oats. Stared at me like I were some horse thief the whole time, didn’t even touch the food.”

The man from the Government sighed. The old couple was giving him their own, incredible side of the story, which was useless to him. He needed facts, but they were the only people in the whole damn town that had deigned to talk to him. Had they spoken with the man, he asked. Did they know why he was there?

“Never spoke to him, no. He never spoke to nobody. Only spoke to the sheriff, who took him to the mayor. But the mayor’s maid, she told me she heard the man talk. He knew the language. He had a hoarse, hard voice. Sounded like a millstone grinding out words, she said.” The old woman shivered at the thought.

“She told me he said to the mayor that he knew ‘bout the Thing that lived round these parts. Said he’d kill it, for a price.”

The man from the Government’s pen stopped scrawling on the notepad for a moment. The Thing? What Thing?

“The Devil-spawned Thing that lived in the old silver mine! It’d go out hunting, kill anyone crossing the roads! No caravan’d come near us, no one dared come out, because of it!” shouted the old man in frustration.

There was no official report from your town sheriff about the Thing, replied the man from the Government. 

“The Sheriff weren’t no fool, he didn’t wanna die. The Thing ate the last Sheriff, when he was still a deputy. Said it took the form of his late wife and when he couldn’t find the guts to pull the trigger-“

Crack! The old man clapped his hands, like wolf’s jaws
,
ripping into flesh. His face drained of color at the thought. After a long pause, he said:

“If he’d asked for help from you, you wouldn’t have bothered without ‘sufficient evidence’. But to get that, he’d have to go find it. And he didn’t want to die too.” 

“He wouldn’t ‘ave come out of them mines alive, if he tried to get them evidence. The Thing would find him and eat him, too.” Mumbled the old woman. 

The man from the Government looked at the couple, puzzled. Their statement seemed truthful and Anomalies (or Things, as they called them) weren’t an unusual sight in areas so close to the Rift. Yet he’d never heard of an Anomaly with that kind of ability. He asked them: How did the man know that the Thing was there in the first place? 

“I don’t know,” said the old woman. “I didn’t hear no thing. But the blacksmith’s wife, she done spoke to the mayor’s maid. She heard him say he’d been after it a long time. That he’d killed a pack of those Things, when he was in the Rift. That this one was the last of its kind and that he had to kill it, or it’d make more like it, even if it was the last one left.”

“We’d thought he was trying to pull our leg and fill our heads with scary stories, if he were anybody else. But we believed him, when he said it.” 

That he lived in the Rift? That he killed a pack of those Things and that someway, somehow, he found the last one? How can they even be sure he killed it?

“He killed it ‘cause it’s dead. The Sheriff followed him and saw the whole thing. Told us what happened. His eyes had gone white and he’d soiled himself, but he swore, on his own life. That man killed the Thing.” said the old man.

Is there any evidence of it being dead? A body, a piece of chitin, some residue that it might have left behind after its death, at the very least?

“No,” the old man replied. “When it died, it melted into soiled water. I smelled it myself, when I went there to see. Left no trace behind, but that grimy water and a smell like a mouthful of pennies.”

The man from the Government took down their report. He thanked them and left, without even touching the glass of water and the pickled rat that the couple had offered him. He placed his notebook in his jacket pocket and headed for the Sheriff’s office. He’d had just about enough of the secrecy and the tall tales of the townsfolk. He had to speak with an eyewitness.

“My daddy ain’t well. Don’t wanna see nobody.” said the boy that sat at the front porch, wearing the Sheriff’s hat. The thing was way too big for his head, almost drooping down his eyes. 

The man from the Gorvenment asked the boy to call out his mother. He needed to speak with her.

“Momma’s taking care of my daddy. Said I sit outside, don’t let no one in, ‘cause daddy ain’t well and he don’t want no one see him like this. I’m not s’pposed to say that, but I know you Gov’ment people can smell lies.” 

The man from the Government smiled, despite himself. He reassured the boy that he couldn’t smell lies.

 “All the other Expungers can, Dead Eye said so in his books! They can taste fear too. Dead Eye did cross the Salted Desert with just a flask full of the sweat of a terrified inmate and a whiff of his bounty’s terror!” 

The man from the Government told the boy he was no Expunger, just a census man. The boy seemed disappointed, but still went ahead and called for his mother. The woman that answered his call looked more like a grandmother to him. Her face was like a dried fig.

 “What is this all about? I’ve a sick husband in there and he needs constant care.”

The man from the Government explained that he didn’t mean to pry. He just needed a moment of her time. Asked her if she knew what happened in the mines that got her husband sick. The woman’s face went pale, her lips turned into a thin, pink line.

“That’s my husband’s own business, if you don’t mind. Now, please…” she tried to close the door in his face, but he stopped her halfway. He told her that yes, he did mind. That he didn’t have any more time to waste on tall tales and that her husband was obligated, by law, to give him any information he might possess. After storming inside the office, he went through the door that led to the small house behind it. On a bed he saw a pale, shriveled bundle with wrinkled clothes on its body. It wore the Sheriff’s badge. 

“You’re…you’re Government. I can tell by that badge of yours, when you started waving it around, the minute you came into town. If you hadn’t shown off that much at first, people wouldn’t have minded answering your damn questions.” wheezed the bundle. The mere act of talking seemed to take too much out of him in his current state.

The man from the Government nodded. Found that he couldn’t stop staring at the bundle that lay there, wheezing. From the corner of his eye, he caught a glance at the picture on the drawer next to the small bed. The Sheriff was there, a 30-year old man with a perfect smile and a mane of blond hair. The bundle’s voice was the one he thought the man in the picture might have, but it looked nothing like him.

“You wanna know about the man from the Rift. He’s a tough son of a bitch and he killed the Thing all by himself. I didn’t do anything. I just looked at it and then it killed me.”

But he’s alive, exclaimed the man from the Government. Beaten, weathered, but alive.

“I’m dead inside. The Thing in the mines poisoned my soul and now I’ve died in every way that matters. Just clutching at strings here. Matter of time before my body follows suit.”

What did he see there? In the mines?

“My late sister. She’d wandered off in the Rift, when she was just a little kid. Got lost. Saw her as a woman, like she would have been, if she hadn’t been lost. Had the voice I thought she’d have. Thought I was gonna save her from that man, because I thought she was my sister for real, so I fell right into her trap. Took me off with her and when she thought she’d gotten away, she sank her teeth into me.”

What about the man? The stranger from the Rift, how did he manage to kill her?

Just looked at her, pointed his gun and pulled the trigger. He had a pair of black revolvers. She spoke to him before he pulled a trigger, couldn’t make it out. He just said no and then killed her, just like that. In his eyes, it could have been his wife, his brother, anyone. But to me, she was my sister. Saw her die again, just then. Right before my eyes
.
”

Did he know what the man did afterward? Did he ask for payment? Did he, at least, know his name.

“Never bothered introducing himself.” the bundle said, panting on his bed, so much more shriveled than before, tears in its eyes. “Just upped and killed my sister. I saw her die. Again
.
Saw her body run like water as he walked away. Then he carried me back home and left.”

The bundle started crying then, its body wracked by huge sobs.

“He killed her right in front of me and I couldn’t even save her! Oh dear God, I lost her again!”

The man from the Government took out his notepad and opened it to a certain page. In an act of desperation, he thought about showing the Sherriff a design that he had drawn on one of the older pages, before he came to the town. His eyes darted back to the woman. Her eyes were radiating malice, boring holes in the back of his head. In the few moments he had before the wife would throw him out, he showed him the picture. Asked him if he’d seen that design on him.

“On the inside of his duster. And on his belt buckle.”

The Sherriff’s wife grabbed him by the collar and dragged him out the room. He let her throw him out, all the way to the door and shove him outside. The door slammed behind him. 

He knew exactly where the man from the Rift had come from. Suddenly, this tall tale made perfect sense. And he knew exactly where the man would be headed. He gathered his belongings from the room he leased and left the town running. He left the road and crossed the dried up stream.

He might have a horse, but there’s no way he could be that far ahead. The man from the Government knew that his quarry would rest for a while, so that he could regain his strength, after his fight with the Thing. Even if he just shrugged off something that killed a young man with one glance, then the man from the Rift must have expended every ounce of his own strength, so that he could kill it.

He found his camp in a small opening at the foot of a hill
,
the very next night. He hadn’t rested in the meantime, only stopped for a while for a drink and a bite. This was going to be his only chance and he needed to make the most of it. He saw the horse by the campfire and the man, wrapped under a frayed blanket.

The man from the Government took out his revolver, made sure it was loaded and cocked it as quietly as he could. Crouching, he approached slowly, not making a sound. The air was still.

The horse saw him when he was just a few steps away. No matter, he thought. It’s just an animal, couldn’t possibly stop him. Carefully taking aim, he was about to pull the trigger, but the horse rushed him then, its teeth grabbing hold of his sleeve. He shot it once and got it in the neck. The blood gushed out, but the animal fell down and pinned him under its own weight, nevertheless.

Struggling to free himself, he noticed that the horse’s blood smelled strange. It was a strong, intoxicating scent that made him sick to his stomach. It was then that he looked for his quarry and saw the barrel of his gun looking back at him, square in the eye.

The man from the Government felt a chill going up and down his spine and stood perfectly still
,
then. He looked at the revolver. It was a perfect black, like the night that surrounded them. His hands were rough and looked strong, as they held the gun with ease. His face was rough, hard, like chiseled granite. His eyes were pitch black beads.

“You’re a Government man.”

Yes.

 

“And you know who I am.”

He explained that he knew what he is. Same went for his horse.

“You don’t know my name, then. Bet you know about the Rift and the Thing I killed back there in the mines, right?”

Right.

“So you thought you could kill me and take the bounty that’s set on my kind. Maybe take the horse too. That wouldn’t have worked though. It wouldn’t put up with you.”

It wouldn’t have worked, of course. This isn’t a horse. Horses have gone extinct. This is just a replica. An automaton.

“And you damaged it. You’ll make me go off-schedule for a few days.” He cocked his gun. “I’ll let you live if you give me any notes you got from the town.”

The man from the Government gave him the notebook then. The man from the Rift tossed it into the campfire without even giving it a second glance, then shot him in the eye. The gun’s loud bang echoed in the stillness of the night. He took off the man’s clothes and fed them to the fire. He broke his teeth off with the butt of his guns and then scattered them around in a wide circle. Lastly, he dragged the body away and left it to be eaten by vultures. 

When his hunter was dead and gone, he kneeled by his horse and petted it behind the ears. Its legs twitched, which meant that none of the central servos had been damaged. But the leaking fluid meant that the hydraulics had been damaged. He got to work with a sigh of exasperation.

---

Post a Comment

Γρανίτινο Πρόσωπο, Μέρος 3ο

Κλείδωσε την πόρτα καθώς μπήκε μέσα στο μικρό δωμάτιο που αποκαλούσε πια σπίτι του. Στο ισόγειο, το καπηλειό ήταν σιωπηλό. Οι τελευταίοι θαμώνες είχαν φύγει και τώρα άκουγε μόνο τα προσεκτικά βήματα του πανδοχέα και του βοηθού του, καθώς μάζευαν τις καρέκλες και τα ποτήρια.

Η παλιά σκούπα καθάριζε το πάτωμα και ακουγόταν σαν το απαλό, διακεκομμένο γουργούρισμα μιας γάτας. Ο ήχος ηρεμούσε τα νεύρα του. Κάθισε στην καρέκλα του και πήρε ένα παλιό κομμάτι χαρτί. Μέσα στο κλειδωμένο του συρτάρι, πήρε ένα  παλιό κοντυλοφόρο, με λαβή από ελεφαντοστό (το πιο πολύτιμο απόκτημά του), και το πέρασε τα δάχτυλά του αργά πάνω από τα λεπτά, περίτεχνα σκαλίσματα.

Τα χέρια του σχημάτιζαν μέσα στο μυαλό του το σχήμα γύρω από το οποίο είχε κάποτε χτίσει τη ζωή του. Ο σκαλιστός ιαγουάρος γουργούριζε μέσα στο μυαλό του στο ρυθμό της παλιάς σκούπας. Τον ένιωθε να βγάζει παιχνιδιάρικα τα νύχια του και να παίζει με τον αργασμένο αντίχειρά του, τα δόντια του να δαγκώνουν με αγάπη τους ρόζους.

Κοίταξε το ζώο που ήταν παγιδευμένο μέσα στο ελεφαντοστό, αιώνια εφορμώντας στους εχθρούς του, τα δόντια του γυμνωμένα και ρίγησε. Θυμήθηκε τον ήχο τυμπάνων από ανθρώπινο δέρμα και το κροτάλισμα κολιέ από ανθρώπινα δόντια πάνω σε κεραμικές πανοπλίες.

Από το δεύτερο συρτάρι του, κάτω από ένα κρυφό πάτο, έβγαλε ένα παλιό, δερματόδετο εγχειρίδιο. Ήταν χτυπημένο και ταλαιπωρημένο, με τις σελίδες κιτρινισμένες. Το άνοιξε και η μυρωδιά παλιού χαρτιού και λέξεων γραμμένων σε μια άλλη ζωή τον πλημμύρισε. Θυμήθηκε πεζοπορίες με γυμνά πόδια κατά μήκος μίας ξερής χερσονήσου, με την πράσινη κόλαση που αποκαλούσε σπίτι μακριά του.

Θυμήθηκε τον ήχο που έκαναν γαλάζια λάβαρα με περίτεχνα σύμβολα, καθώς ανέμιζαν.

Οι λέξεις στο χαρτί ήταν γραμμένες με σχήματα. Κάθε σχήμα ήταν από μόνο του μία έννοια και ένα σύνολο από έννοιες σχημάτιζε ένα κείμενο. Ήταν η ιστορία μίας ζωής, γραμμένη σε μια γλώσσα που δεν υπήρχε η υποχώρηση, ο οίκτος ή η ελπίδα. Ήταν η γλώσσα που είχε δοθεί σε ένα λαό από αιμοβόρους θεούς, η γλώσσα του ήλιου, που βυθιζόταν κάθε νύχτα στο κρύο του παλάτι για να τραφεί με ανθρώπινες ψυχές.

Θυμήθηκε λεπίδες από τροχισμένο όνυχα, μικρά και τρομερά πράγματα που στα χέρια ενός έμπειρου χρήστη, έσκιζαν σάρκα και έκοβαν τένοντες με ένα πέρασμα. Θυμήθηκε πηγμένο αίμα σε λαξεμένο πέτρινο πάτωμα.

Κοίταξε την πιο πρόσφατη καταγραφή. Ήταν τα λόγια ενός κατασκόπου, ενός πολεμιστή που θα κρυβόταν σα φίδι μέσα στα ψηλά χορτάρια που αποτελούσαν την κοινωνία του εχθρού του και θα περίμενε, αναζητώντας αδύναμους στόχους να σκοτώσει. Θα κρατούσε τις αγέλες του εχθρού πανικόβλητες και ανίκανες να συνασπιστούν. Θα τις καθιστούσε ευάλωτες, μέχρι την ημέρα που οι αφέντες του θα έρχονταν για να τους αφανίσουν.

Τα λόγια αυτά φαίνονταν υποκριτικά, στομφώδη, δίχως νόημα πια για αυτόν. Είχε αποκλίνει χρόνια τώρα από τον σκοπό του. Είχε προσαρμοστεί στη ζωή μέσα στα ψηλά χορτάρια και είχε ακόμη συμφιλιωθεί με την αγέλη του εχθρού . Είχε ζήσει, γελάσει και πονέσει μαζί τους. Δε θα μπορούσε να βλάψει κανένα τους πια.

Του απέμεναν μόλις δύο σελίδες. Προσπάθησε να σκεφτεί τι θα μπορούσε να γράψει, πόσα λόγια θα μπορούσε να χωρέσει που θα έλεγαν την ιστορία του εδώ, στον τόπο του εχθρού. Που θα αναιρούσαν κάθε τι που έγραφε στις προηγούμενες σελίδες, που θα έσβηνε τη δύναμη των σχημάτων που κάποτε αποκαλούσε γλώσσα του.

Κοίταξε ξανά τα σχήματα και πρόφερε ένα από αυτά. Ο ήχος ακούστηκε σαν το χτύπημα μιας πέτρινης κεφαλής τσεκουριού σε κορμό δέντρου. Έκλεισε το στόμα του, νιώθοντας ρίγος. Ο ιαγουάρος γρύλισε μέσα στο μυαλό του.

Θυμήθηκε τον ήχο ενός κεφαλιού, αποκομμένο από το σώμα που το στήριζε, καθώς κατρακυλούσε στα σκαλιά ενός ζιγκουράτ.

Νταπ. Νταπ νταπ.

«Γιατρέ; Είσαι μέσα;»

Ο άντρας μέσα στο δωμάτιο παραλίγο τινάχτηκε από τη θέση του από τρόμο. Για μια στιγμή, σχεδόν απάντησε στον σπιτονοικοκύρη του στη μητρική του γλώσσα.

Νταπ. Νταπ νταπ.

«Είσαι καλά; Δε φαινόσουνα πολύ σόι απόψε.»

«Είμαι…είμαι καλά. Σε ευχαριστώ.» είπε και αναγνώρισε το τρέμουλο στη φωνή του. Διαπίστωσε ότι χάιδευε τον σκαλιστό ιαγουάρο ασυνείδητα.

«Πάντως, άμα θες, έλα κάτω. Είμαι με τον μικρό και ετοιμαζόμαστε να κλείσουμε. Να σε φιλέψω και κάτι.»

«Θα έρθω. Σε ευχαριστώ.»

«Τα λέμε κάτω, γιατρέ.»

Ο σπιτονοικοκύρης έφυγε και ο γιατρός ένιωσε ένα ρίγος να τον διατρέχει. Πώς να ήταν καλά; Πώς θα μπορούσε να είναι καλά; Είδε το πεπρωμένο του στα κότσια που έριξε εκείνο το πρωί. Είδε, στο περιθώριο του καθρέφτη του, το πρόσωπο του φονιά του. Θα πέθαινε απόψε. Αν όχι απόψε, το αργότερο πριν ανατείλει ο ήλιος.

Τον είχαν προετοιμάσει για αυτό. Για το θάνατο, το βίαιο, τρομερό, απρόσωπο θάνατο. Για κάθε είδους βασανιστήριο. Του είχαν πει πως θα πέθαινε για τους θεούς και ότι η ψυχή του θα έπεφτε βαθιά, μέσα στους τόπους τους Ανάποδου Ουρανού και εκεί μαζί με τους νεκρούς αδελφούς του, θα πολεμούσε στο πλευρό του Ήλιου ενάντια στους Τζίτζιμε. Αλλά κανένα τραύμα δε θα τον σταματούσε από τη μάχη και δε θα πέθαινε ποτέ ξανά. Μόνο αν ήταν άξιος και διακεκριμένος πολεμιστής, τότε ο Ήλιος θα τον έστελνε και πάλι στον Πάνω Κόσμο, για να ζήσει και πάλι.

Μόνο που δεν ήταν πια ένας στρατιώτης. Ο θεός Ήλιος δεν ήταν πια για αυτόν ο τηρητής της ζωής. Η ζωή αυτή δεν ήταν απλά μια στάση ανάμεσα σε δύο κόσμους, γεμάτη με βία και πόνο. Ήταν μια ζωή που ήθελε να συνεχίσει να ζει.

Βγήκε από το δωμάτιό του και κατέβηκε τις σκάλες. Το σαρακοφαγωμένο ξύλο έτριζε. Οι σόλες των παπουτσιών του τού θύμιζαν πράγματα που είχε ζήσει κάποιος άλλος, μέσα στο δικό του σώμα, μια ζωή πριν.

Έφτασε στο ισόγειο, στο καπηλειό. Έμοιαζε πολύ μικρότερο, τώρα που ήταν άδειο. Οι πάγκοι του ήταν φθαρμένοι και χαραγμένοι από μαχαίρια, γεμάτοι με στίγματα από κάφτρες τσιγάρων και χυμένων ποτών. Στο βάθος, το πιάνο, ένα γέρικο, σκεβρωμένο πράγμα, έμοιαζε σα να είχε κρεμάσει τους ώμους του, απογοητευμένο και σιωπηλό. Ο σπιτονοικοκύρης καθόταν πίσω από το μπαρ, με τον βοηθό του να τρίβει με επιμονή το ξύλο.

«Καλώς σε, γιατρέ!»

«Το διαλύσατε νωρίς σήμερα, βλέπω.»

«Αύριο είναι μέρα του Κυρίου, γιατρέ! Όλοι μου οι πελάτες θα ζητήσουν κάτι από τον Θεό και δε μπορούν να ‘ναι ντίρλα!»

«Νόμιζα ότι ο Θεός είναι υπεράνω τέτοιων ζητημάτων.»

«Κάνει τα στραβά μάτια μόνο για μένα, για σένα και τις πουτάνες, γιατρέ.»

Ο μικρός γέλασε και σταμάτησε το τρίψιμο. Ο κάπελας του έριξε μια ματιά όλο φαρμάκι.

«Εσύ ακόμη δεν πήρες ελεύθερο, μικρέ. Γι’ αυτό τρίβε.»

«Μην είσαι τόσο σκληρός με το παιδί.»

«Ήταν παιδί πριν δύο βδομάδες. Μου ‘γινε άντρας όταν αποφάσισε να τσιλιμπουρδίσει με την κόρη μου, καλή πουτάνα και αυτή. Τον κρατάω μέχρι να του δώσω άφεση.»

«Και η κόρη σου;»

«Η κόρη μου αφέθηκε αφού έφαγε μερικές καλές με το ζωνάρι. Τι να σου βάλω, γιατρέ;»

«Τι έχεις που δεν είναι νερωμένο;»

«Α, γιατρέ, δε μ’ αρέσουν αυτά. Το ξέρεις ότι δε θα σου σέρβιρα κάτουρο.»

Ο κάπελας έβγαλε μια κανάτα από κάτω από τον πάγκο και γέμισε ένα καθαρό ποτήρι. Το πρόσφερε στον γιατρό, που πήρε μια γουλιά πριν καν το μυρίσει. Η γεύση του ήταν πικρή σα δηλητήριο και μούδιασε τη γλώσσα του. Κατάπιε γρήγορα, ώστε να μην το φτύσει.

«Τι είναι αυτό το πράγμα;»

«Κρασί από ρίζες, γιατρέ. Πώς σου φάνηκε;»

«Σα να με δάγκωσε κροταλίας στη γλώσσα, να πως μου φάνηκε!»

«Πιες κανα δυο ποτήρια ακόμη και να δεις που θα σου αρέσει!»

Ο Γιατρός μύρισε το ποτό. Είχε μια άσχημη, ταγκή μυρωδιά που έμοιαζε να γλιστρά μέσα από τα ρουθούνια του και να φωλιάζει στο μυαλό του. Σταδιακά, η αίσθηση αυτή έγινε ευφορία. Μια ευχάριστη ζαλάδα τον κατέλαβε. Θυμήθηκε γυμνόστηθες γυναίκες με δέρμα στο χρώμα του ηλιοβασιλέματος και καταπράσινα μάτια.

«Πόσο καιρό γνωριζόμαστε, Ρομ;» ρώτησε ο γιατρός, κοιτάζοντας τον κάπελα, χωρίς να τον βλέπει.

«Τέσσερα χρόνια. Θα κλείσουμε τα πέντε σε κανά μήνα. Θα μου πάρεις δώρο επετείου;»

«Όχι, απλά σκεφτόμουνα κάτι όλη μέρα. Σκεφτόμουνα τη ζωή μου. Το πιστεύεις ότι δε θυμάμαι τίποτα πριν από τον καιρό που ήρθα εδώ;»

«Δεν το σηκώνεις το ποτό, ε γιατρέ;»

«Όχι, δεν εννοούσα αυτό. Θέλω να πω ότι δε μπορώ να θυμηθώ τίποτε άλλο ουσιαστικά. Θυμάμαι μόνο…πρόσωπα, πράγματα. Τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά σαν εικόνες και ήχοι. Δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία για μένα πια.»

«Ακούγεσαι σαν τον πατέρα μου, γιατρέ. Και αυτός σκεφτόταν έτσι, αφού γύρισε από τον πόλεμο. Ήταν βετεράνος του πολέμου με τους Βας’ίιρι. Είχε γυρίσει από την Παστή Έρημο, αυτός και μια χούφτα άντρες. Ήμουν μικρός τότε, βία δεκαπέντε χρονών. Θυμάμαι που του μιλούσα συνέχεια και προσπαθούσα να τον κάνω να μου πει τι συνέβη. Μου είχε πει περίπου τα ίδια με σένα.»

Ο γιατρός ήπιε το υπόλοιπο ποτό του μονοκοπανιά. Το ποτήρι γλίστρησε από τα χέρια του και έπεσε πάνω στον πάγκο. Οι σταγόνες κύλισαν πάνω στα νερά του ξύλου και σχημάτισαν κάτι γνώριμο.

«Νόμιζα ότι μου έλεγε ψέματα. Ότι προσπαθούσε με κάποιον τρόπο να με προστατέψει από το να μάθω τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Αλλά τώρα πια, έχω την εντύπωση ότι δεν προσπαθούσε πια.»

Ήταν μια λέξη που προέκυπτε από αυτή τη μορφή, μια λέξη που σχημάτισαν τα κότσια εκείνη την ημέρα.

«Νομίζω ότι αυτά που είδε τον… πλήγωσαν κάπως. Μέσα στο μυαλό του. Και ότι από τότε, δεν ήταν ξανά ο ίδιος.»

Θάνατος.

«Θυμάμαι όταν πέθανε, σε αυτή εδώ την πόλη, αφού η Κυβέρνηση μας έκανε να μεταφερθούμε, όλους εμάς που ήμασταν συγγενείς βετεράνων της Παλιάς Φρουράς. Θυμάμαι ότι η μάνα μου ανακουφίστηκε. Σα να ένιωθε ότι αυτός ο άνθρωπος, που δεν ήταν πια ο άντρας της, να είχε επιτέλους βρει έναν τρόπο να ξεφύγει από ό,τι είχε δει.»

«Δε μου είχες πει ποτέ για τον πατέρα σου. Τα συλλυπητήρια μου.»

«Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πολύ καιρό πριν έρθουμε εδώ, γιατρέ. Θυμάμαι η μάνα μου να λέει ότι ήταν πια σαν άρρωστο δέντρο. Σάπιζε από μέσα.»

Ο γιατρός κοίταζε το σχήμα στον πάγκο. Σκέφτηκε πως αν έστω και μία σταγόνα είχε πέσει παραπέρα, τότε το σχήμα θα σήμαινε Γαλήνη.

 «Οι Βας’ίιρι σκότωσαν την ψυχή του. Θέλω να πιστεύω ότι ο πατέρας μου έσφαξε πολλούς από αυτούς τους μπάσταρδους τη μέρα εκείνης της μάχης. Μιλούσαν για μέρες για την υποχώρησή τους. Εύχομαι να είχαν όλοι τους τρύπες στην πλάτη, να πέθαναν σα δειλοί.»

«Έχεις δει ποτέ ένα Βας’ίιρι;»

«Όχι και δεν πρόκειται να δω κανένα τους ποτέ. Τους  σπρώξαμε μακριά από τα σύνορα και σκοτώσαμε όσους ξέμειναν εδώ σα σκυλιά.»

«Και αν κάποιος από αυτούς είχε ξεφύγει; Αν δεν τον είχαν σκοτώσει; Αν διαπίστωνες ότι υπήρχαν Βας’ίιρι παντού, διάσπαρτοι σε όλη την επικράτεια, κρυμμένοι εδώ και μια δεκαετία, τι θα έκανες τότε;»

«Θα έπαιρνα ένα χιλιόμετρο σκοινί και θα έβρισκα ένα ψηλό μέρος για να τους κρεμάσω. Έναν προς ένα.»

«Και αν ένας από αυτούς ήταν φίλος σου;»

«Θα τον κρέμαγα πρώτο.» ο κάπελας τράβηξε ένα μακρύ μαχαίρι με κυρτή λάμα, φτιαγμένη από όνυχα και το κάρφωσε πάνω στο ξύλο. Η αιχμή του μπήκε μερικά εκατοστά μέσα στον πάγκο. « Πρώτα όμως θα του άνοιγα την κοιλιά πέρα για πέρα, για να δω τα σωθικά του να χορεύουν.»

Ο γιατρός κοίταζε τη λάμα σα μαγεμένος. Θυμήθηκε την κίνηση που τον είχαν διδάξει για να κόψει το στομάχι ενός εχθρού: μία κίνηση, πέρα ως πέρα, σαν τη Σελήνη να αναπαύεται.

«Πού το πας, γιατρέ; Ξέρεις κανένα Βας’ίιρι;»

«Ξέρω ότι ένας από αυτούς θα πεθάνει εδώ, απόψε.»

Ο κάπελας ετοιμάστηκε να μιλήσει, όταν άκουσε την πόρτα του καταστήματος να ανοίγει. Ο γιατρός κοίταξε τη μορφή που μπήκε μέσα. Τα βήματά του αντηχούσαν μέσα στον κλειστό χώρο.

«Έχουμε κλείσει, ξένε.»

«Θέλω μόνο να ξαποστάσω μια στιγμή. Έρχομαι από την Κόκκινη Οχιά» είπε ο νεοφερμένος και πλησίασε τον πάγκο. Ο γιατρός είδε μόνο τα μάτια του για μια στιγμή, πριν στρέψει το βλέμμα του αλλού. Ήταν σα κατάμαυρες χάντρες.

Ο κάπελας έκανε νόημα να προσφέρει μια καρέκλα στο νεοφερμένο. «Αγγελιαφόρος;»

«Περίπου. Τι ποτό έχεις;»

Ο γιατρός έριξε μερικές κλεφτές ματιές στο νεοφερμένο. Φορούσε ένα βαρύ καφτάνι και πλατύγυρο καπέλο. Ήταν καλυμμένος από σκόνη, σα να είχε μόλις ξεπηδήσει μέσα από την έρημο. Θυμήθηκε έναν παλιό θρύλο, για έναν μαχητή από πηλό που είχαν στείλει ο Ήλιος για να αφανίσει τους ανθρώπους που είχαν πάρει το πλευρό των Τζίτζιμε, τον καιρό πριν την πρώτη δύση.

Ο κάπελας του έβαλε ένα ποτήρι από κρασί ρίζας, ρίχνοντας ματιές μία στον μικρό και μία στο γιατρό.  Έδωσε το ποτήρι στο νεοφερμένο, που το μύρισε προσεκτικά, σα να ήταν σκυλί και μετά το άφησε κάτω. Κοίταξε το μακρύ μαχαίρι που ήταν καρφωμένο στο ξύλο του πάγκου και είπε:

«Ωραίο μαχαίρι. Δικό σου;»

Ο γιατρός απέστρεψε τα μάτια του. Ένιωθε μια έντονη ανησυχία όποτε άκουγε τον άντρα να μιλά. Προσποιήθηκε ότι κοιτούσε γύρω του αδιάφορα, ενώ με την άκρη του ματιού του εξέταζε τον νεοφερμένο.

«Είναι του πατέρα μου. Το πήρε από έναν Ιαγουάρο των Βας’ίιρι, αφού τον σκότωσε με τα ίδια του τα χέρια.»

Ο νεοφερμένος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Το δεξί του χέρι κατέβηκε στη ζώνη του και ο γιατρός είδε για πρώτη φορά τότε, το περίγραμμα του προσώπου του. Τα σωθικά του δέθηκαν κόμπος από τον τρόμο.

Ήταν το πρόσωπο που είδε στον καθρέφτη. Ήταν ο άνθρωπος που θα τον σκότωνε.

Τινάχτηκε με τρομερή ταχύτητα, καθώς το ένστικτό του ξέθαψε από μέσα του τα χρόνια σκληρής εκπαίδευσης που νόμιζε ότι είχε λησμονήσει. Έστρεψε τη μέση του και άπλωσε το χέρι του. Οι μυς του ήταν τεντωμένοι, έτοιμοι να ασκήσουν ακριβώς την πίεση που θα χρειαζόταν ώστε να απελευθερώσει τη λάμα από όνυχα από το ξύλο και μετά να εκτελέσει μια και μοναδική κίνηση, που θα έκοβε πέρα ως πέρα το λαιμό του ξένου και θα έκανε το κεφάλι του να κατρακυλήσει πάνω στο ξύλινο δάπεδο.

Εκτέλεσε κάθε κίνηση τέλεια. Την στροφή, την πορεία της λεπίδας. Έμενε μόνο το χτύπημα. Σαν τη Σελήνη να αναπαύεται, θυμήθηκε τα λόγια των εκπαιδευτών του. Έκλεισε τα μάτια και περίμενε το απαλό κλώτσημα που θα έκανε ο χοντρός λαιμός, ενώ η κόψη περνούσε μέσα από σάρκα, μυς, χόνδρο και θα περνούσε πέρα ως πέρα το οστό. Σκέφτηκε ότι μετά από αυτό θα έπρεπε να σκοτώσει τον κάπελα και το μικρό και να φύγει, να κρυφτεί κάπου αλλού, σε μία άλλη πόλη. Θα έπρεπε να υφάνει μια νέα μεταμφίεση από την αρχή. Αλλά θα ήταν ακόμη ζωντανός.

Άνοιξε τα μάτια του και είδε ότι ο νεοφερμένος είχε σκύψει, αποφεύγοντας το χτύπημα. Το δεξί του χέρι για μια στιγμή έμοιαζε με καφετιά θολούρα και ύστερα αντίκριζε την κατάμαυρη, απύθμενη τρύπα της κάννης του κατάματα.

«Είσαι Ιαγουάρος των Βας’ίιρι.» είπε ο άντρας.

«Είμαι Ιαγουάρος με τομάρι ερπετού.»

«Κατάσκοπος. Πράκτορας με σκοπό τη διεξαγωγή δολιοφθοράς και αναταραχής.»

Ο κάπελας κοιτούσε με τρόμο τη σκηνή. Τον γιατρό, καλό του φίλο εδώ και πέντε χρόνια και τον περίεργο νεοφερμένο, καθώς μιλούσαν σε μια ακατάληπτη γλώσσα.

«Τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε. Δεν του απάντησαν.

«Αποκλείεται να είσαι κυβερνητικός. Δε βλέπω σήμα.»

«Με έστειλε η Παλιά Φρουρά. Ήρθα από την Παστή Έρημο για να σε βρω, αφού περιέλαβα έναν προδότη.»

«Αποκλείεται να ανήκεις στην Παλιά Φρουρά. Η Κυβέρνηση τους σκότωσε όλους και όσους δεν σκότωσε, τους εξόρισε με τιποτένια χωριουδάκια σαν αυτό.»

«Δεν είπα ότι ανήκω σε αυτούς. Παίρνω εκδίκηση για αυτούς από τον τάφο.»

Ο κάπελας πισωπάτησε και έκανε νόημα στο μικρό, που κοιτούσε τρομοκρατημένος το θέαμα. Ο έφηβος γλίστρησε αθόρυβα από την άλλη μεριά του πάγκου και έβγαλε μια παλιά, καλολαδωμένη δίκαννη καραμπίνα από την κρυψώνα της. Την ακούμπησε στο ανοιχτό χέρι του κάπελα.

«Αν ήθελες να με σκοτώσεις, το κατάφερες. Με έκανες να χάσω την κάλυψή μου. Ζούσα μισή δεκαετία εδώ, χωρίς να έχω βλάψει κανένα και χωρίς κανείς να με υποψιαστεί. Ήμουν ένας από εσάς. Τώρα είμαι απλά ένας Ιαγουάρος.»

«Λυπάμαι για αυτό. Αλλά πρέπει να πληρώσεις.»

«Κάνε μου τη χάρη και τελείωνε. Δεν έχω χρόνο για μελοδραματισμούς.»

«Πέσε κάτω, γιατρέ!» φώναξε ο κάπελας, καθώς τράβηξε τους κόκορες της καραμπίνας και έριξε. Ο ξένος χτυπήθηκε κατάστηθα και έπεσε προς τα πίσω. Ο γιατρός σήκωσε το μαχαίρι του, ορμώντας προς τον ξένο, ώστε να τον αποτελειώσει.

Ο κάπελας πρόλαβε να δει το γιατρό να ορμά, με τη λεπίδα να σφυρίζει καθώς έσκιζε τον αέρα προς τον χτυπημένο άντρα. Είδε τη λάμα να κατεβαίνει και να σκίζει το πανωφόρι του, να σκίζει τη σάρκα του. Ήταν απίθανα κοφτερή και ένιωσε αναγούλα, βλέποντας το αίμα να κυλά γύρω από τις αιχμές. Για μια στιγμή, ήταν σίγουρος ότι ο γιατρός θα έκοβε το χέρι του ξένου.

Τινάχτηκε πίσω, όταν άκουσε τον κρότο του πυροβολισμού. Ο γιατρός τινάχτηκε στον αέρα για μια στιγμή και κατρακύλησε πίσω, κρατώντας το στομάχι του, διπλωμένος στα δύο. Είδε τον ξένο να σηκώνεται, με ένα μεγάλο, κατάλευκο λεκέ στο καφτάνι του, εκεί που τον είχε πυροβολήσει, με τις κάννες των περιστρόφων του καπνισμένες.

Δεν τον είδα να τραβάει το άλλο περίστροφο. Αποκλείεται να μην τον είδα. Πώς στο διάολο το έκανε; Πώς πρόλαβε να ρίξει, όταν του έκοβε το χέρι;

Ο ξένος έριξε μια ματιά στον κάπελα και μετά πλησίασε τον γιατρό, που αιμορραγούσε με μια τρύπα στο στομάχι του. Τον γύρισε ανάσκελα με τη μπότα του, σα να ήταν ψόφια χελώνα. Ο γιατρός άρχισε να ψελλίζει κάτι πάλι στα ακαταλαβίστικα:

«Στο δωμάτιο μου…στον πάνω όροφο. Έχω έναν πολυγράφο και ένα σημειωματάριο. Σε παρακαλώ… πάρ’ τα από εκεί. Μην τους αφήσεις να μάθουν ποιος ήμουν πραγματικά… δε θέλω να… πεθάνω και να νομίζουν ότι τους είχα προδώσει…»

Ο ξένος άκουσε τον γιατρό προσεκτικά και ύστερα τον πυροβόλησε και πάλι με τα περίστροφά του. Μία σφαίρα στο στήθος και μία ανάμεσα στα μάτια. Ο γιατρός σταμάτησε να σφαδάζει. Ο κάπελας έτρεμε ολόκληρος.

«Σου… σου έριξα εξ’ επαφής… πώς στέκεσαι όρθιος;» ήταν το μόνο που κατάφερε να πει.

Ο ξένος κοίταξε το λεκέ στο στήθος του και χαμογέλασε. Τα μάτια του παρέμειναν ανέκφραστα.

«Την επόμενη φορά που θελήσεις να ξαπλώσεις κάποιον κάτω μια και καλή, χρησιμοποίησε φυσίγγια.» πλησίασε τον πάγκο και του άφησε ένα χτυπημένο, μαυρισμένο δολάριο. «Το χοντρό αλάτι είναι για κοριτσάκια.»

Ο ξένος γύρισε την πλάτη του στον κάπελα και έφυγε. Στο δωμάτιο του πάνω ορόφου, ο ξερός αέρας της ερήμου έκανε τις σελίδες του ημερολογίου ενός νεκρού άντρα να θροΐσουν, απαγγέλλοντας σιωπηλά τα εγκλήματά του. Νόμιζε ότι είχε αφεθεί στην τελευταία σελίδα, αλλά ενστερνίστηκε με χαρά τις αμαρτίες του πάλι στην πρώτη. Ο άντρας που πέθανε εκείνη τη μέρα ήταν Ιαγουάρος των Βας’ίιρι, με το τομάρι του ερπετού που κάποτε φορούσε νεκρό και άχρηστο στο ξύλινο δάπεδο του ισογείου. Ο γιατρός, που είχε πετάξει από πάνω του το βάρος των νεκρών παιδιών, των αβοήθητων γυναικών και των πτωμάτων που σάπιζαν μέσα σε πηγάδια, χάθηκε, έτσι απλά.

---

Post a Comment

Γρανίτινο Πρόσωπο, Μέρος 2ο

Τώρα:

Έτρεχε για μέρες στην έρημο, εξαντλημένος, τα μάτια του ορθάνοιχτα από τρόμο. Το στόμα του είχε ξεραθεί και τα σωθικά του ήταν μπλεγμένα σαν κόμπος μέσα του. Ξεφυσούσε αργά, σαν ετοιμοθάνατο σκυλί.

Σκόνταψε σε μια πέτρα και έπεσε στο ξερό έδαφος. Τα χείλια του άγγιξαν το αλατισμένο χώμα και ένιωσε τη γλώσσα του να ζαρώνει, σα σαλιγκάρι που πασπαλίστηκε με αλάτι. Ξέρασε χολή και προσπάθησε να σηκωθεί, το σακάκι και τα πόδια του πασπαλισμένα με ξεραμένο αλάτι.

Κοίταξε πίσω πριν προλάβει να το ξανασκεφτεί και τον είδε, καβάλα στο άλογό του, στο όριο του ορίζοντα. Άφησε μια κραυγή και προσπάθησε να ξανατρέξει, αλλά τα πόδια του δεν τον κρατούσαν πια. Τρεκλίζοντας, έφτασε ένα μικρό σκιερό καταφύγιο κάτω από μια συστάδα από πέτρες και σταμάτησε.

Τον ακολουθούσε για μέρες τώρα, χωρίς ποτέ να του δώσει μια ευκαιρία να ξαποστάσει. Δεν του είχε μιλήσει ξανά από την ώρα που ξεκίνησε το κυνηγητό, αλλά κάθε φορά που τον έβρισκε, κάθε φορά που τον πρόφταινε, φρόντισε να του δώσει ένα ακόμη κίνητρο για να ζήσει.

Θυμόταν τα λόγια του, εκείνη την ημέρα:

«Μου είπαν να σε κάνω να υποφέρεις.»

Οι λέξεις αυτές είχαν αφήσει μακριά, ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. Υπήρχε κάτι στα μάτια του ξένου με το κατάμαυρο άλογο, κάτι που παραμόνευε και κοιτούσε μέσα στα μύχια της ψυχής του κάθε φορά που τον πρόφταινε και τον έκανε να αρχίσει να τρέχει και πάλι που τον έκανε να νιώθει σαν αδύναμο παιδί, κυνηγημένο από λύκους με ανθρώπινα βίτσια.

Κοίταξε το δεξί του χέρι, σπασμένο στον καρπό. Είχε μπλαβιάσει και έστελνε σταθερά σήματα πόνου στον εγκέφαλό του. Θολωμένος, το άγγιξε και ένιωσε το οστό να κινείται κάτω από την σάρκα του. Ούρλιαξε από το σοκ και ένιωσε να αναγουλιάζει πάλι. Το σήμα του πόνου στον εγκέφαλό του έσβησε κάθε άλλη του σκέψη.

Η μορφή του αλόγου έκρυψε τον ήλιο. Για μια και μοναδική στιγμή, ένιωσε ανακούφιση. Ύστερα, ο μικρός πίθηκος μέσα του, που θυμήθηκε τον πόνο που συνδέονταν με αυτή τη μορφή, τον έκανε να ζαρώσει και πάλι, τρομοκρατημένος.

«Τι θες από μένα; Για όνομα του Θεού, τι σου έκανα;»

Ο άντρας με το γρανίτινο πρόσωπο τον κοίταξε όπως κάποιος κοιτά μια πατημένη κατσαρίδα, κολλημένη στη σόλα του παπουτσιού του. Τα κατάμαυρα σα χάντρες μάτια του τον κοίταζαν, καθηλώνοντάς τον.

«Σε παρακαλώ…. σκότωσέ με ή άσε με να φύγω… δε μπορώ άλλο…»

Ο διώκτης του έψαξε για κάτι στη σέλα του αλόγου του. Για μια στιγμή, το θήραμα νόμιζε ότι θα έβγαζε το μαύρο του περίστροφο και θα τον σκότωνε. Μια σφαίρα στο κεφάλι, ή μία στην καρδιά. Ένας γρήγορος θάνατος, πόσο ευπρόσδεκτος θα ήταν, αλήθεια.

Το φλασκί έπεσε ανάμεσα στα πόδια του. Άκουσε καθαρά τον ήχο του νερού που πάφλαζε μέσα του. Ένιωσε τα σωθικά του να αναδεύονται από χαρά και τρόμο ταυτόχρονα.

«Νερό; Νερό; Ω Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ!»

Άρπαξε το φλασκί και το άνοιξε με χέρια του έτρεμαν. Ετοιμάστηκε να πιει μια γουλιά, όταν ο διώκτης του τον κλώτσησε ξαφνικά στο σαγόνι με τη μπότα του.  Το κεφάλι του χτύπησε πάνω στο βράχο και πολύτιμο νερό χύθηκε πάνω στο σακάκι του, ξεπλένοντας το αλάτι.

«Τρέχα.» του είπε και σηκώθηκε αμέσως όρθιος, τρέχοντας με ανανεωμένο τρόμο, προσπαθώντας να πιει το πολύτιμο νερό. Το ένιωθε να χύνεται από τα χείλη του με κάθε γουλιά, αλλά ένιωθε σα να τον έλουζαν με λιωμένο χρυσάφι.

3 ημέρες πριν:

«Τρέχα.»

«Ποιος στο διάολο νομίζεις ότι είσαι ρε; Νομίζεις ότι επειδή σκότωσες τρεις λακέδες, θα γλιτώσεις; Ξέρεις τι θα σου κάνουν οι άντρες μου όταν σε βρουν; Δε θα σ’ αφήσουν αν ξεφύγεις, μπάσταρδε! Θα σε-ΑΑΑΑΑ!»

«Δε με άκουσες; Είπα τρέχα.»

«Μου ’σπασες τον καρπό, καριόλη! Θα σε σκοτώσω, μ’ ακούς; Δεν πρόκειται να ξεφύγεις! Θα σου σπάσω τα πόδια και θα-»

Κλικ

«Δε-δε θα τολμήσεις. Δεν ξέρεις τι θα σου κάνουν οι άντρες μου άμα τολμήσεις να τραβήξεις αυτή τη γαμημένη σκανδάλη! Δε θα πεις τίποτα ε; Ε, καριόλη;»

Μπαμ.

Τώρα:

Τη νύχτα, σύρθηκε κάτω από μια συστάδα από κάκτους και έκανε μια πέτρα για μαξιλάρι του. Το νερό στο σακάκι του είχε στεγνώσει εδώ και ώρες και το παγούρι του είχε σχεδόν αδειάσει. Άκουγε τις λιγοστές γουλιές νερό που είχαν απομείνει να παφλάζουν μέσα στο δοχείο και αναστέναξε με ανακούφιση.

Το κυνηγητό σταματούσε τη νύχτα, πάντα. Ο άντρας με το άλογο σταματούσε πάντα στο όριο της όρασής του και στεκόταν εκεί, κοιτάζοντάς τον. Αναρωτιόταν αν κοιμόταν ή αν απλά καθόταν εκεί και τον κοίταζε. Θυμόταν πως προσπάθησε να του ξεφύγει την πρώτη νύχτα, νομίζοντας ότι είχε κοιμηθεί.

Θυμόταν πως ο άντρας τον είχε βρει, ον έπιασε από το σβέρκο σα γατί και τον σάπισε στο ξύλο.

Η γλώσσα του έπαιξε λίγο με την πληγή που είχε αφήσει το δόντι που είχε χάσει από τις γροθιές του άντρα. Θυμήθηκε τα στοιχήματα που έβαζε με τα αδέρφια του, όταν ήταν μικρός. Όταν προσπαθούσα να φτύσουν μέσα από τις τρύπες από τα δόντια που είχα βγάλει. Νικούσε πάντα αυτά τα στοιχήματα.

Νικούσε πάντα κάθε στοίχημα.

Και ήξερε πώς να παίζει. Είχε ποντάρει σωστά όταν αποφάσισε να αλλάξει πλευρά, να αφήσει την Παλιά Φρουρά και να καταταγεί στο μέρος της Κυβέρνησης. Είχε πουλήσει τις πληροφορίες του ακριβά και είχε χαρίσει μερικές εύκολες νίκες στους νέους του φίλους.

Είχε ζήσει μια καλή ζωή, μέχρι τώρα. Μια ζωή με εύκολα λεφτά και εύκολες γυναίκες. Και όταν θύμωσε ακόμη και μερικούς από τους φίλους του στην Κυβέρνηση, αποσύρθηκε στην Κόκκινη Οχιά και έκανε την πόλη δική του.

Ωραίες εποχές.

Κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ γαλήνια.

4 μέρες πριν.

«Τι είναι αυτά, ρε;»

«Ό,τι έχω. Δε μπορώ να σας δώσω τίποτα περισσότερο.»

«Αφού έχεις πράγμα μέσα στο κατάστημα. Πλήρωσέ με σε είδος.»

«Δε μπορώ να το κάνω αυτό.»

«Γιατί παρακαλώ;»

«Αν σας δώσω το εμπόρευμά μου, δε θα έχω τίποτα να πουλήσω! Τα καραβάνια δεν έρχονται πια από δω, θα πρέπει να πάω ο ίδιος στην Σαράτ και δε μπορώ να το ρισκάρω, όχι όπως έχουν τα πράγματα!»

«Τι μου λες!»

«Για αυτό, σας εκλιπαρώ, πάρτε τα λεφτά θα σας ξεχρωστήσω όταν-»

«Έχω μια άλλη ιδέα. Τι λες να μας νοικιάσεις τις κόρες σου;»

«Τις κόρες μου;»

«Καλά, όχι και τις δύο, μόνο την όμορφη.»

«Χαχαχαχα, καλό, αφεντικό!»

«Δεν…δεν μπορ’ω να το κάνω αυτό…»

Κλικ

«Και ποιος σε ρώτησε, σαμιαμίδι;»

«Σας…σας παρακαλώ, μην…»

«Έλντον Νορμ;»

«Ποιος είσαι εσύ;»

«Είμαι το τελευταίο, χειρότερο πράγμα που θα δεις για την υπόλοιπη ζωή σου.» 

Τώρα:

Τινάχτηκε από τον ύπνο του. Έτρεμε από το κρύο. Προσπάθησε να κουλουριάσει το σώμα του και έχωσε τα χέρια του κάτω από τις μασχάλες του. Οι νύχτες στην Παστή Έρημο ήταν πολύ χειρότερες από τις μέρες. Τις μέρες, ο ήλιος σε έκαιγε και σε κοιτούσε κατάματα, είχε τα κότσια να σε κάνει να υποφέρεις και να σου ρίχνει ένα μεγάλο, σκατένιο χαμόγελο.

Αλλά τις νύχτες, η ζέστη υποχωρούσε και το κρύο κουλουριαζόταν γύρω σου και έσφιγγε τα σωθικά σου, κάνοντας τα μέσα σου να τρέμουν και τα δόντια σου να χτυπούν όλο και πιο γρήγορα, μέχρι που τα ούλα σου πονούσαν. Σε έκανε να πεθαίνεις αργά, από μέσα προς τα έξω.

Κοίταξε στο σημείο που στεκόταν ο διώκτης του. Τον έβλεπε, ακόμη και μέσα στη νύχτα, μια κατάμαυρη πελώρια σιλουέτα που έκρυβε τα αστέρια. Έμοιαζε σα μια μεγάλη τρύπα, μέσα από την οποία σε κοιτούσαν όλοι οι φόβοι κάθε προγόνου σου, παραμονεύοντας να σου χιμήξουν.

Ξάπλωσε ξανά, κουλουριασμένος και πάλι, προσπαθώντας να αγνοήσει τη μεγάλη τρύπα στον κόσμο που τον κοίταζε να κοιμάται.

2 μέρες πριν:

«Πες μου τι θες. Θες λεφτά; Έχω λεφτά! Έχω αρκετά λεφτά για να σου αγοράσω δύο, τρία άλογα! Δε θες λεφτά; Θες γυναίκες, τότε; Μπορώ να σου δώσω τόσες πολλές που να τις σιχαθείς! Έχω απ’όλα! Έχω άκρες στην Κυβέρνηση, μπορώ να σου δώσω ό,τι θες! Τι θες, πές το και θα γίνει! Τι λες;»

«Θέλω να τρέξεις.»

«Τι; Είσαι τρελός; Σου δίνω την ευκαιρία μιας ζωής και εσύ συνεχίζεις τις μαλακίες; Θα σου δώσω τα τριπλά απ΄ ό,τι σου έταξαν! Τα τριπλά! Έλα απλά κάνε μου χώρο στο άλογό σου και άσε με να ανέβω, πάμε πίσω στην Κόκκινη Οχιά, έτσι μπράβο, τώρα συζητάμε, έλα-ΟΥΦ!»

Παφ.

«Τι; Τι στο διάολο κάνεις; Όχι, όχι!»

Παφ. Παφ. Κρακ. Κρακ.

«ΑΑΑΑ! Σταμάτα, σταμάτα, για όνομα του Θεού, μη! ΙΙΙΙΙΙΙ!»

ΚΡΑΑΑΚ.

Τώρα:

Πρωί. Ω Θεέ μου, πρωί. Τινάχτηκε από τη θέση του, καθώς είδε τον ήλιο να ανατέλλει. Ο διώκτης του έκανε σήμα στο άλογό του και άρχισε να τον πλησιάζει αργά. Το κυνήγι ξεκινούσε και πάλι.

Σηκώθηκε, έτοιμος να τρέξει, αλλά ήξερε ήδη ότι δε θα ξέφευγε αυτή τη φορά. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα έτρεχε. Δε θα μπορούσε να συνεχίσει. Ένιωσε μια μικρή ανακούφιση, καθώς σκέφτηκε ότι δε θα ξαναχρειαζόταν να τρέξει σα να ήταν κανένα ζώο. Ότι θα μπορούσε απλά να πέσει κάτω και να πεθάνει, μέσα στην ξεραμένη σκόνη.

Οι μπελάδες του θα τελείωναn σίγουρα τότε. Όλα θα πήγαιναν καλά.

Όμως ο καβαλάρης θα τον έπιανε τότε, πριν προλάβει να πεθάνει. Θα τον άρπαζε και τα τον σάπιζε στο ξύλο και αν αντιστεκόταν θα του έσπαγε το πόδι, ή χειρότερα, θα τους έκανε μια μεγάλη χαρακιά στο μηρό και θα τον άφηνε εκεί για να τον μυριστούν τα κογιότ και τα όρνια και να του ορμήσουν και να τον κομματιάσουν. Θα τον έκανε να πεθάνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

Όμως δε θα πέθαινε έτσι. Θα πέθαινε με τους δικούς του όρους. Αλλά αφού εξαντλούνταν πρώτα. Θα πολεμούσε όπως του είχαν μάθει στην Παλιά Φρουρά.

Μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός μου…

Γέλασε εκείνη τη στιγμή, αλλά ο ήχος του ακούστηκε σαν κάγχασμα, καθώς έβγαινε από τα χείλη του και τον πληγιασμένο του λαιμό. Θυμόταν πώς ήταν τα πράγματα τότε. Θυμόταν ότι πολεμούσαν για να σώσουν τον κόσμο, για να κρατήσουν τα ιδανικά που χάνονταν μέρα με τη μέρα ζωντανά, για να αποτρέψουν την καταστροφή με το να είναι το ισχυρότερο αποτρεπτικό μέσο σε όλα τα Βασίλεια.

Αλλά αποτύγχαναν. Μέρα με τη μέρα έχαναν έδαφος. Μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι πέθαιναν για να αποτρέψουν τραγωδίες που τώρα ήταν μέρη της πραγματικότητάς τους.

Θυμόταν τη μάχη εδώ. Θυμόταν πώς οι Βαρ’ ίισι πολέμησαν στις όχθες αυτής της λίμνης. Θυμόταν πως ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή. Πώς είχε πολεμήσει σαν ήρωας και είχε τρέψει τους εχθρούς του σε φυγή, καθώς οι Βαρ΄ίισι έθεσαν σε λειτουργία τις βόμβες αφυδάτωσής τους. Πολλοί άντρες, δικοί τους και δικοί του, πέθαναν εκείνη την ημέρα. Είδε τους Βαρ’ίισι να ζαρώνουν και να πεθαίνουν, σα βδέλλες. Είδε τους άντρες υπό την ηγεσία του να ουρλιάζουν, καθώς ζάρωναν και θρυψαλιάζονταν σα να ’ταν φτιαγμένοι από πολυκαιρισμένο χαρτί.

Μετά από εκείνη την ημέρα, οι Βαρ’ίισι είχαν νικηθεί. Αλλά τους είχαν στερήσει τη μεγαλύτερη πηγή πόσιμου νερού τους. Το μόνο που είχαν αφήσει ήταν μια τρύπα πάνω στον κόσμο, εκεί που κάποτε βρισκόταν η μεγαλύτερή τους πηγή πόσιμου νερού. Ένας λογικός άνθρωπος θα νόμιζε ότι αυτό θα ήταν μια αρκετά τρομερή τιμωρία για ένα λαό. Αλλά οι Βαρ΄ίισι έκαναν τα ουράνια να βρέξουν αλάτι, μία εβδομάδα αφού τράπηκαν σε φυγή. Η περιοχή αυτή χτυπήθηκε χειρότερα από κάθε άλλη.

Έπεσε κάτω πάλι, αλλά αυτή τη φορά δε σηκώθηκε. Ήξερε πως θα πέθαινε. Ήταν έτοιμος τώρα. Είχε προδώσει τους συντρόφους που είχε οδηγήσει στη δόξα και στο θάνατο και ο διώκτης του τον είχε κάνει να υποφέρει αρκετά. Θα τον άφηνε να τον πλησιάσει και ύστερα θα έκοβε τη γλώσσα του με τα ίδια του τα δόντια, κοιτάζοντάς τον κατάματα.

Θα πέθαινε σαν άντρας.

Ο διώκτης του επιτάχυνε, μόλις τον είδε να πέφτει κάτω.

1 ημέρα πριν:

«Έχω…μόνο…φτου! Μόνο μία…απορία…γιατί μου το κάνεις αυτό; Ποιός…ποιός σε έβαλε; Ποιος άκαρδος, αρρωστημένος μπάσταρδος σε έβαλε να  μου το κάνεις αυτό; Καλά εσύ είσαι σίγουρα θεότρελος, αποκλείεται αλλιώς να δεχόσουν να το κάνεις ε; Χαχα…έλα, πες μου, ποιος σε έβαλε ε;»

«Το όνομά σου είναι Έλντον Ντορμ.»

«Έλα, κόψε τις μαλακίες και πες μου…»

«Υπηρέτησες στην Τρίτη Ταξιαρχία, στο δεύτερο σώμα της Ιλαρχίας της Παλιάς Φρουράς κατά της διάρκεια του πολέμου των Βαρ’ίισι. Ήσουν ο νεότερος άνδρας στο στράτευμα που είχε προαχθεί στη θέση του Αντισυνταγματάρχη λόγω εξαιρετικής ανδρείας στο πεδίο της μάχης.»

«Πώς…πώς μπορεί να το ξέρεις αυτό;»

«Ήσουν επίσης και ο υπαίτιος της καταστροφής του. Λιποτάκτησες από το στράτευμα στις γραμμές του εχθρού κατά το πραξικόπημα που έλαβε χώρα δύο χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου με τους Βαρ’ίισι. Πούλησες πληροφορίες στον εχθρό. Προκάλεσες τον θάνατο εκατοντάδων ανδρών, πολλοί από τους οποίους ήταν και οι στενότεροί σου φίλοι.»

«Τι; Πώς το ξέρεις αυτό; Δε μπορεί να το ξέρεις αυτό! Ποιος στο διάολο είσαι;»

«Σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προδοσία σου, η Κυβέρνηση που συστάθηκε μετά το πραξικόπημα σου προσέφερε τη θέση του αντισυνταγματάρχη, την παλιά σου θέση, στο πεζικό της, με σκοπό να αναλάβεις την επανεκπαίδευση τους και την οργάνωση ενός τακτικού στρατού.»

«Δεν ήταν μαχητές αυτοί! Ήταν αγρότες και κατάδικοι! Δε μπορούσα να τους κάνω στρατιώτες, για όνομα του Θεού!»

«Για αυτό και τους επέτρεψες να αλωνίσουν ελεύθερα και να πάρουν ό,τι θέλουν από τον πληθυσμό, να πλιατσικολογήσουν και να καταλάβουν με τη βία και με όπλα που εσύ τους έδειξες πώς να φτιάχνουν όποια πόλη περνούσαν με σκοπό να αποκαταστήσουν την τάξη.»

«Ήταν όλοι τους ένα μάτσο γουρούνια! Δεν ελέγχονταν, ούτε οι πολίτες, ούτε οι στρατιώτες! Ήταν όλοι τους μια πάστα άχρηστων και τους άξιζε όσο υπέφεραν!»

«Πριν με στείλουν να επιτελέσω την αποστολή μου, μου έδωσαν λοιπόν την εξής εντολή: Ο Έλντον δεν πρόκειται να μετανιώσει. Δεν πρόκειται να ζητήσει συγχώρεση. Θα προσπαθήσει επανειλημμένα να σε εξαγοράσει. Δεν του αξίζει όμως κανένα έλεος, καμία ελπίδα ή χάρη.»

«Αυτή η φωνή…ω Θεέ μου, δεν μπορεί! Δε μπορεί να σε έστειλε αυτός!»

«Μου είπαν να σε κάνω να υποφέρεις.»

Τώρα:

Τον κοίταξε μέσα στα κατάμαυρα μάτια του και κάγχασε και πάλι. Ο διώκτης του παρέμενε ανέκφραστος.

«Δεν είχε νόημα να συνεχίσουμε. Είχαμε δώσει πάρα πολλές μάχες και ο κόσμος γινόταν χειρότερος μετά από κάθε μία.»

Ήπιε την τελευταία γουλιά νερού του. Το άφησε να κάτσει πάνω στην ξεραμένη γλώσσα του και το κατάπιε, σα να ήταν το καλύτερο ποτό στον κόσμο.

«Έχασα όλους μου τους φίλους όταν η βόμβα αφυδάτωσης έφτιαξε αυτό εδώ το πράγμα. Τους είδα να πεθαίνουν με έναν τρόπου που δε θα ευχόμουν ούτε σε σένα. Και μετά, όταν τελείωσε και αυτός ο εφιάλτης, είχαμε το πραξικόπημα. Και πολεμήσαμε και πάλι. Και μετά έριξαν τη Βόμβα.»

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Βρήκε μέσα του το κουράγιο που χρειαζόταν για να δώσει τέλος στο κυνήγι.

«Είδα τόσους πολλούς άμυαλους, ηλίθιους θανάτους στη ζωή μου. Είδα κάθε τι για το οποίο πολέμησα να χάνεται, έτσι απλά. Πουφ. Και κάθε φορά, έπαιρνε και μερικούς φίλους μου μαζί του. Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εγώ δε μετανιώνω. Και δε σκοπεύω να πεθάνω με τους όρους σου.»

Έβαλε τη γλώσσα του ανάμεσα στα δόντια του και ετοιμάστηκε να δαγκώσει, όταν ο άντρας με το γρανίτινο πρόσωπο τον πυροβόλησε στο υπογάστριο. Ούρλιαξε, καθώς η σφαίρα τρύπησε τα σωθικά του. Διπλώθηκε στα δύο, η αποφασιστικότητά του εξανεμισμένη.

«Δεν έχεις αυτή την επιλογή πια, Έλντον Ντορμ.»

Ο άντρας με την τρύπα στο στομάχι ούρλιαζε, ξέροντας ακριβώς τι τον περίμενε. Είχε ξαναδεί κι άλλους να πεθαίνουν έτσι. Θα πέθαινε με τα ίδια του τα απόβλητα να μολύνουν το αίμα του. Το ίδιο του το σώμα θα δηλητηριαζόταν αργά, για ώρες και δε θα έχανε τις αισθήσεις του. Προσπάθησε να δαγκώσει τη γλώσσα του, αλλά δεν είχε τη δύναμη. Κυλιόταν στο έδαφος της Παστής Ερήμου και άφηνε λεκέδες από βρώμικο αίμα στη νεκρή γη.

Του πήρε επτά ώρες μέχρι να πεθάνει.

---

Post a Comment

Βοήθεια! Άνθρωποι!

Στριφογύριζε στο κρεβάτι του όλη νύχτα, κάθε νύχτα τους τελευταίους μήνες. Τα πόδια του κλωτσούσαν κάτω από τα σκεπάσματα και αυτός σφάδαζε, χώνοντας το κεφάλι του κάτω από τα μαξιλάρια, κλείνοντας σφιχτά τα μάτια του. Τα νύχια του ράγιζαν από την υπερβολική πίεση και μερικές νύχτες έβρισκε κόκκινες κηλίδες, ίσα-ίσα ορατές, επάνω στις μαξιλαροθήκες, εκεί που είχαν πληγιάσει τις παλάμες του.

Τινάχτηκε από το κρεβάτι του, εκτοξεύοντας τα σκεπάσματα από πάνω του, ουρλιάζοντας από οργή. Σήκωσε το χέρι του για να χτυπήσει τον τοίχο, όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ανέλαβε στιγμιαία τον έλεγχο. Η οργή παρόλα αυτά υπερίσχυσε, οδηγώντας τη γροθιά του στο δοκάρι, με αποτέλεσμα να σπάσει τα δάχτυλά του. Ο σοβάς εκτοξεύθηκε σε κάθε κατεύθυνση, λεκιασμένος με αίμα από τις πληγές στις κλειδώσεις του και αυτός έσφιξε τα δόντια του, συγκρατώντας την κραυγή του.

Σύρθηκε προς την τουαλέτα, όπου ο θόρυβος δεν ήταν τόσο δυνατός. Δεν υπήρχε εδώ καθόλου μεσοτοιχία, επομένως δε μπορούσαν να κυκλοφορήσουν εκεί. Μέσα σε εκείνο το μικρό κελί από μάρμαρο, ήταν σχετικά απαλλαγμένος από τα ποντίκια.

Τα ποντίκια.

Τα ποντίκια.

Εκείνα τα δαιμονικά, μικρά πλάσματα που σέρνονται, πηδούν, δαγκώνουν, ουρλιάζουν, τρώνε, αφοδεύουν, ζευγαρώνουν και γεμίζουν με τα μικρά, βρώμικα σώματά τους το διάστημα μεταξύ της μεσοτοιχίας και τους τοίχου, που κάθε νύχτα (και τελευταία τις μέρες. Ω θεέ μου, κοιμούνται όλο και λιγότερο αυτές τις μέρες) αντηχεί με τους ήχους της ζωής τους.

Σιχαμένα, μικρά, άθλια, βρώμικα ποντίκια.

Το μικρό κελί του μπάνιου ήταν το μοναδικό του καταφύγιο. Θα έμενε εκεί (είχε περάσει αρκετές νύχτες τον πρώτο καιρό, μέσα στη μπανιέρα), αν δεν ήταν ο καθρέφτης.

Ο μεγάλος ,εντοιχισμένος καθρέφτης που είχε αγοράσει. Σίγουρα ανάμεσα στις πολλές εφευρέσεις του ανθρώπου δεν υπάρχει κανένα άλλο όργανο ή όπλο ή μέσο πιο ανηλεές από τον καθρέφτη. Κοίταζε μέσα του και έβλεπε το πρόσωπό του, μια παρωδία αυτού που ήταν πριν μερικούς μήνες.

Οι κόρες των ματιών του ήταν πλέον μικρά νησάκια από μαύρο που έπλεαν σε μια θάλασσα από αίμα, αποτέλεσμα της αϋπνίας που τον ταλάνιζε. Το πρόσωπό του είχε ταλαιπωρηθεί, τα μάγουλά του πλέον διέγραφαν τα ζυγωματικά του με ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Κοίταξε το κεφάλι του από διαφορετικές γωνίες και είδε τις ουλές που είχε κάνει στο ξύρισμα, από απρόσεχτα κοψίματα στο σαγόνι ή στο λαιμό. Κοίταξε τη μεγαλύτερη από αυτές, που την έκανε στον εαυτό του τον πρώτο μήνα της πολιορκίας, όταν τα νεύρα του ακόμη κατέρρεαν και δεν είχαν κατακαθίσει στον οργανωμένο και ανυπέρβλητο σωρό από ερείπια που πλέον αποτελούσαν.

Είχε κοπεί πολύ βαθιά εκείνη τη νύχτα. Αν δεν ήξερε τον εαυτό του καλύτερα, θα έλεγε ότι δοκίμασε να κόψει το λαιμό του. Τι ηλίθια ιδέα που είχε περάσει από το μυαλό του. Πώς θα μπορούσε ποτέ να αφήσει το σπίτι του έρμαιο σε αυτά τα σιχαμένα ζωύφια; Όλοι οι άλλοι ένοικοι το άφησαν, παραδόθηκαν άνευ όρων, τους έδωσαν απλόχερα ένα χιλιοστό γης από τον τόπο τους.

Ένα χιλιοστό δεν είναι και μεγάλη απόσταση αν κάτσεις να το σκεφτείς, αλλά αυτά τα σιχαμένα ζωύφια θα κατέκλυζαν τον κόσμο , το ήξερε πολύ καλά. Θα δοκίμαζαν να τον τρελάνουν, να τον κάνουν να τα χάσει ολοκληρωτικά, να εγκαταλείψει ή να τον κλείσουν κάπου, μακριά από το σπίτι του. Και μετά, με αυτή τους τη νίκη, ποιος μπορεί αν εγγυηθεί ότι δε θα διεκδικούσαν και ό,τι άλλο γέμιζε τα μικρά, πεινασμένα μάτια τους;

Έτσι λοιπόν αυτός θα έμενε εκεί. Θα τα πολεμούσε μέχρι να τρελαθεί ή να πεθάνει. Αυτός ή τα ποντίκια.

Άκουσε κάτι μικρό και μαλακό να πέφτει άγαρμπα στο πάτωμα της κουζίνας και μετά τη γνώριμη, απελπισμένη κραυγή του σιχαμερού ζωυφίου καθώς τα πόδια του πιάστηκαν από την κολλητική ταινία. Ήχοι σαν και αυτούς του έδιναν χαρά πλέον. Χαμογελώντας, πήρε το ψαλίδι των νυχιών και όρμησε μέσα στην κουζίνα για να σφάξει το μικρό εισβολέα. Το βρήκε να πασχίζει να διαφύγει μάταια, σκούζοντας πάνω στην ταινία και το κάρφωσε το σώμα του με το ψαλίδι, ανοίγοντάς το στα δύο. Το πέταξε επάνω στα υπόλοιπα, που κοιτούσαν υποτιμητικά τον άνθρωπο από το εσωτερικό του ντουλαπιού για τα πιάτα. Εξαφανίστηκαν μέσα στην τρύπα που είχαν ανοίξει στο ξύλο και αυτός, ουρλιάζοντας από χαρά, πήρε τον οικοδομικό αφρό από τη μικρή αποθήκη.

Με προσοχή και σχολαστικότητα, έκλεισε το ξύλο με μία μεγάλη φούσκα από το κίτρινο υλικό, που αμέσως μετά πέτρωσε. Τα μπάσταρδα δε θα το έσπαγαν ποτέ με τα δόντια τους.

Άρχισε να ψάχνει και πάλι το σπίτι, να το οργώνει για να βρει και άλλες τρύπες, ενώ τα αυτιά του φιλτράριζαν τον ήχο, απομονώνοντας το πανδαιμόνια τους τοίχους για να ακούσει το σκούξιμο ή τα βήματα των εισβολέων. Ήταν στο σαλόνι. Ένα σύντομο επιφώνημα θριάμβου εκτοξεύθηκε από το στόμα του. Όρμησε με πρωτοφανή ταχύτητα μέσα στη μικρή αποθήκη όπου φύλαγε τα εργαλεία του, τα επιπλέον μπουκάλια αφρού, τις ποντικοπαγίδες -που έπιασε με το στόμα του μια και τα σπασμένα του δάχτυλα αδυνατούσαν να κρατήσουν οτιδήποτε- και ξεκίνησε.

Έτρεξε προς την πηγή του θορύβου, μία τρύπα ελαφρά μεγαλύτερη από αυτή της κουζίνας, που ολοκλήρωνε ένα διαμπερές τραύμα στο παλιό πιάνο. Τα ζωύφια σκόρπισαν καθώς όρμησε εναντίον τους, ουρλιάζοντας και γελώντας. Έλιωσε ένα κάτω από το πόδι του (είχε πλέον τελειοποιήσει την τεχνική του) και ένα δεύτερο το κλώτσησε μακριά, αφήνοντάς το ζαλισμένο στην άλλη άκρη του δωματίου. Τα υπόλοιπα έσπευσαν να χωθούν μέσα στην τρύπα και δεν έχασε ευκαιρία να κλείσει την τρύπα με τον αφρό.

Άνοιξε το καπάκι στην κορυφή και κοίταξε το εσωτερικό του πιάνου. Τα μπερδεμένα ζωύφια που μέσα στην ηλιθιότητά τους είχαν μασήσει τις χορδές και προσπαθούσαν, συγχυσμένα, να ανοίξουν δρόμο μέσα από το κίτρινο φράγμα, δίχως να σκεφτούν να υποχωρήσουν μέσα στη φωλιά τους στον τοίχο. Κατέβασε το καπάκι και έχωσε το χέρι του για να κλείσει και τη δεύτερη τρύπα, παγιδεύοντάς τα μέσα. Μια ντουζίνα από αυτά θα πέθαινε μέσα σε 3 ημέρες.

Αν συνέχιζε έτσι, λογικά θα τα εξόντωνε όλα σε ένα εκατομμύριο χρόνια, σκέφτηκε.

Έστησε τις παγίδες του, κυνήγησε μερικά από αυτά και αποκοιμήθηκε από εξάντληση, με τον ήχο των νυχιών τους καθώς σκαρφάλωναν στους χώρους κάτω από τη λεπτή επιδερμίδα του σπιτιού. Ένας ιός που είχε πλέον νικήσει κάθε αντίσταση, που είχε καταβάλει κάθε ρανίδα του οργανισμού, αφήνοντας ένα μοναχικό λευκό αιμοσφαίριο να τον υπερασπιστεί.

Τα όνειρά του εκείνη τη νύχτα ήταν αναμενόμενα. Ήταν οι ίδιοι εφιάλτες που είχε δει ξανά και ξανά στο μυαλό του. Δρόμοι άδειοι, δίχως ίχνος από ανθρώπους. Πόρτες ανοιχτές, άχρηστες πλέον, μιας και δεν υπήρχαν ένοικοι στα σπίτια για να τις χρησιμοποιήσουν. Στο μυαλό του έβλεπε ότι έτρεχε μόνος του, ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο, ουρλιάζοντας με όλη του τη δύναμη, αναζητώντας απεγνωσμένα το παραμικρό δείγμα ελπίδας.

Σε απάντηση, μικρά, πεινασμένα μάτια τον κοιτούσαν από τις σχάρες των υπονόμων, από τα καπάκια των σκουπιδιών, από τα παράθυρα των κτηρίων.

Ξύπνησε από τον ήχο του τηλεφώνου. Το άκουγε να χτυπά και ο ήχος του θύμιζε το βόμβο μελισσών που ανακάλυψαν μέλι στο κρανίο του. Σηκώθηκε και πέταξε το τηλέφωνο στον τοίχο, ανοίγοντας μια νέα τρύπα. Δεν έκανε τον κόπο καν να ψάξει για τη συσκευή και απλά έκλεισε το άνοιγμα με αφρό. Όποιος και αν ήταν δε θα συμμεριζόταν την αίσθηση του καθήκοντος που τον διακατείχε τον τελευταίο καιρό. Συν τοις άλλοις, είχε παγιωθεί στο μυαλό του η εντύπωση ότι είχε χάσει την ικανότητά του για ανθρώπινη ομιλία.

Πώς κατέληξε έτσι; Πότε κατέληξε να είναι αιχμάλωτος στο ίδιο του το σπίτι ενάντια σε μια τόσο ανελέητη πολιορκία; Και μια και το ανέφερε, πόσο καιρό ήταν εκεί μέσα; Είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου πλέον. Η μέρα και η νύχτα ήταν αρχικά διαφορετικές χρονικές στιγμές, όμως τώρα πια ήταν απλά ημίχρονο μέχρι η επίθεση να αρχίσει και πάλι.

Σύρθηκε ως την κουζίνα και κοίταξε το σκισμένο ημερολόγιο. Είχε σημειώσει τουλάχιστον τρεις μήνες. Οι πρώτες μέρες ήταν σημειωμένες με μικρά σύμβολα. Έναν κύκλο, μία νεκροκεφαλή με σταυρωμένα κόκαλα, το πρόσωπο μιας γάτας. Είχε αγοράσει μια γάτα για να κυνηγήσει τα ποντίκια. Τι να απέγινε άραγε;

Τα σύμβολα χάθηκαν και έγιναν κύκλοι που με τη σειρά τους έδωσαν τη θέση τους σε γραμμές, βελάκια και στο τέλος απλά σκισμένο χαρτί, πότε κομμένο από δάχτυλα και πότε από δόντια.

Μικρά δόντια.

Δόντια τρωκτικών.

Για πρώτη φορά μετά αρκετό καιρό διαπίστωσε ότι είχε χάσει απολύτως την αίσθηση του χρόνου. Η επίθεσή τους αποκτούσε στρατηγική, είχε σκοπιμότητα. Κοίταξε το ενσωματωμένο ρολόι της εντοιχισμένης κουζίνας. Χθες βράδυ είχε σβήσει. Πρέπει να είχαν μασήσει τα καλώδια. Έψαξε να βρει το κινητό του, μα θυμήθηκε ότι το είχε δει να εξαφανίζεται μέσα σε μια τρύπα πριν μερικές μέρες. Τώρα το ημερολόγιο.

Δε μπορούσαν να τον σκοτώσουν, επομένως θα τον τρέλαιναν απολύτως, έτσι δεν είναι;

Όμως είχε ακόμη το φως και το σκοτάδι. Μπορούσε να υπολογίζει τις μέρες και τις νύχτες ακόμη. Αυτό δε μπορούσαν να του το στερήσουν. Όμως πόσες μέρες είχαν περάσει , μέχρι εκείνη τη στιγμή;

Πλησίασε στο παράθυρο της κουζίνας και κοίταξε απέναντι, στο μπαλκόνι της γειτόνισσας. Η μπουγάδα κρεμόταν ακόμη εκεί ανέμελα, τα αμάξι ήταν σταθμευμένο χωρίς σκόνη να έχει κατακάτσει πάνω του, τα φυτά του κήπου δεν ήταν μαραμένα ή ατημέλητα. Πόσο λίγο καιρό είχε παραμείνει φυλακισμένος εδώ μέσα; Πόσο πολύ είχε παρατείνει την κάθε στιγμή το μαρτύριό του; Ή μήπως είχε πράγματι παραμείνει εκεί μέσα μήνες ολόκληρους, αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο, χάρη στη δική του αποφασιστικότητα και την απάθεια των συνανθρώπων του;

Και αν ήταν στα αλήθεια έτσι, τότε γιατί η εξαφάνισή του δεν κίνησε υποψίες; Γιατί κανείς δεν είχε προσπαθήσει να ερευνήσει τι ήταν αυτό που έκανε όλους τους ενοίκους μίας πολυκατοικίας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω ζωυφίων, αφήνοντας πίσω μόνο ένα;

Έναν τρελό που θα τον διώχνανε όπως και να έχει πριν την κατεδάφιση;

Τον είχαν ξεχάσει, έτσι δεν είναι; Ή μάλλον όχι, νόμιζαν ότι δεν ήταν καν εκεί. Δεν είχε απαντήσει στα τηλεφωνήματα, δεν είχε φανεί έξω. Δεν υπήρχε μάρτυρας για να αποδείξει το αντίθετο.

Τα ποντίκια τον είχαν εξαφανίσει.

Η συμφωνία των ζωυφίων άρχισε και πάλι. Οι αναπνοές τους, οι κινήσεις τους, τα ουρλιαχτά τους γέμισαν για άλλη μια φορά κάθε πιθαμή του σπιτιού εκτός από το μπάνιο. Ένιωσε το πάτωμα να τρέμει σαν μια γάτα που γουργουρίζει χαρούμενα και του φάνηκε για μια στιγμή ότι άκουσε στα αλήθεια τη γάτα του να νιαουρίζει αδύναμα, καθώς παρασυρόταν από τα ζωύφια που την είχαν ακρωτηριάσει ανηλεώς εν ώρα καθήκοντος.

Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του και προσπάθησε να απομονώσει τους θορύβους, να αναζητήσει τα απρόσεχτα, ηλίθια ποντίκια που θα έπεφταν στα χέρια του, αφήνοντας την ασφάλεια των σωθικών του σπιτιού του. Πήρε για άλλη μια φορά τον αφρό και το ψαλιδάκι, που έχωσε κάτω από τη μασχάλη του, όταν πρόσεξε ότι το σπασμένο του χέρι είχε πλέον μελανιάσει σε κάθε πιθαμή. Τα δάχτυλα είχαν πετρώσει στις περίεργες στάσεις τους. Ήταν απόλυτα σίγουρος ότι οποιοσδήποτε άλλος θα ούρλιαζε ή έστω θα αντιδρούσε με αηδία στο θέαμα του χεριού του, μα αυτός απλά σήκωσε τους ώμους τους και προχώρησε στην κρεβατοκάμαρα, όπου τα αδέσποτα, απρόσεχτα ζωύφια συγκεντρώνονταν.

Είδε ένα από αυτά να προβάλει κάτω από το κρεβάτι και να χώνεται και πάλι πίσω προφανώς για να ειδοποιήσει τα αδέλφια του. Αυτός απλά έσπρωξε το κρεβάτι στην άκρη για να τα αποκαλύψει?

Και το έπιπλο ταλαντεύθηκε επικίνδυνα ξαφνικά, σαν τα πόδια του να είχαν χάσει τη στήριξή τους, να είχαν παραλύσει ίσως. Προσπάθησε να ισορροπήσει κάπως το βάρος του στο ένα του χέρι, μα γλίστρησε περισσότερο και παρολίγο να τον παρασύρει. Αντανακλαστικά το άφησε και τότε το είδε να πέφτει μέσα σε έναν λάκκο, σαν το ίδιο το ξύλο να είχε αποκτήσει τη σύσταση κινούμενης άμμου, τραβώντας μέσα του το μισό από το έπιπλο, αφήνοντας το υπόλοιπο με τα εναπομείναντα πόδια του σηκωμένα στον αέρα, σα παγιδευμένη γαζέλα. Το επόμενο δευτερόλεπτο, το πάτωμα κατάπιε το έπιπλο, ρουφώντας το πρακτικά μέσα του, εκμηδενίζοντας κάθε ίχνος του. Είδε το κρεβάτι, το μεγάλο διπλό του κρεβάτι να εξαφανίζεται μέσα σε ένα ορθάνοιχτο στόμα, με χείλη άγρια και ανόμοια σαν τα ανοίγματα μιας πληγής, να χάνεται σαν να ήταν αποκύημα της φαντασίας του. Πλησίασε στο χείλος του και κοίταξε μέσα στο λάκκο, ελπίζοντας να δει (ακόμη και αυτή την τρομερή στιγμή), το κρεβάτι του απλά κρυμμένο πίσω από ένα στρώμα από ποντίκια, αλλά μόλις μερικά χιλιοστά βυθισμένο, να προβάλλει σαν κατάρτι από παλιά γαλέρα. Αντί αυτού όμως, είδε το μεγάλο έπιπλο να πέφτει ασταμάτητα, χτυπώντας με βία πάνω στα άγρια τοιχώματα του λάκκου, σκίζοντας και ραγίζοντας το ξύλο, σπάζοντας τα πόδια του, ξεκοιλιάζοντας το στρώμα του, με τα σεντόνια και τα μαξιλάρια να αφήνουν πίσω τους ένα υφασμάτινο ποτάμι από αίμα. Το είδε να πέφτει, φαινομενικά για πάντα μέσα στο λάκκο που σταδιακά, μπροστά στα μάτια του, αποκάλυπτε το απύθμενο βάθος του, μια σήρραγγα που οδηγούσε στο καθαρό σκοτάδι. Το έπιπλο χάθηκε, δίχως κανένα άλλο θόρυβο, μέσα στο πηγάδι που τα ποντίκια έσκαψαν κάτω από το σπίτι του, πιο βαθιά από όσο θα τολμούσε να διανοηθεί.

Ήταν εκείνη τη στιγμή που ο σωρός που αποτελούσε τη λογική του σκόρπησε οριστικά και αμετάκλητα από το νου του.

Ουρλιάζοντας, βγήκε από το δωμάτιο και πέρασε μέσα από την πόρτα. Κατρακύλησε στις σκάλες και πλάκωσε το άχρηστο χέρι του. Άρχισε να τρέχει στο δρόμο, ουρλιάζοντας σα μανιακός με όλη του τη δύναμη, μέχρι που πλέον αδυνατούσε να αναπνεύσει.

Έτρεχε μέσα σε άδειους δρόμους, δίχως ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Πόρτες ορθάνοιχτες έτριζαν λυπημένα, οι στεναγμοί σπιτιών που είχαν εγκαταλειφθεί από τους ενοίκους τους. Με τα κουρασμένα, ορθάνοιχτα μάτια του αναζητούσε ένα απειροελάχιστο σημάδι ανθρώπινης παρουσίας, μια μικρή ρανίδα ελπίδας.

Σε απάντηση, μικρά, πεινασμένα μάτια τον κοιτούσαν μέσα από τις σχάρες των υπονόμων, από τα καπάκια των κάδων απορριμμάτων, από τα κλειστά παράθυρα των σπιτιών. Κανένα δε στάθηκε στο δρόμο του. Κανένα δε τον δάγκωσε, κανένα δε δοκίμασε να τον εμποδίσει.

Άφησαν τον άνθρωπο να συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του μέσα στους δρόμους. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν για να παρατείνουν το μαρτύριό του ζωυφίου. Με το ρυθμό τους, τους πήρε ένα εκατομμύριο χρόνια, αλλά τελικά τους εξαφάνισαν.

---

Post a Comment

Γρανίτινο Πρόσωπο, Μέρος 1ο

«Το πρόσωπό του ήταν σαν αργασμένος γρανίτης.» είπε η γριά στον άνθρωπο από την Κυβέρνηση.

Αυτός σημείωσε τα λόγια της στο μικρό του σημειωματάριο.

«Φορούσε σκονισμένο καφτάνι και ένα πλατύγυρο καπέλο, που ξεχείλιζε από σκόνη. Είχε μάτια ολόμαυρα. Μοιάζανε με χάντρες τα μάτια του. Δεν ήξερες που κοιτούσε.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση συνέχισε τις σημειώσεις του. Θέλησε να ρωτήσει κάτι τη γριά, αλλά ο γέρος τον διέκοψε, συμπληρώνοντας την περιγραφή της.

«Ήταν οπλισμένος. Είχε περίστροφα, κατάμαυρα σαν τα μάτια του και λεία. Δεν τα έδειχνε, αλλά εγώ τα είδα. Όταν φύσηξε ο αέρας από το Ρήγμα και τίναξε το καφτάνι του. Ήταν περασμένα στη μέση του, στο ζωνάρι.»

«Και τα χέρια του, ήταν μεγάλα. Δάχτυλα σαν λουκάνικα, όλο ρόζους. Χτυπημένα, όλο ουλές. Ήταν χέρια που είχαν πληγιάσει ξανά και ξανά και είχαν επουλώσει και τα χε ξαναπληγιάσει.» συνέχισε η γριά.

«Είχε χέρια λιθοξόου, με σκληρή παλάμη. Του έσφιξα το χέρι και μου το ζούληξε μέχρι που μούδιασε, αλλά ξέρω πως δεν είχε βάλει ούτε τη μισή του δύναμη. Δυνατά χέρια. Με τέτοια φάτσα που είχε δε θα περίμενες ότι ήξερε πώς να τα χρησιμοποιήσει.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση σήκωσε το φρύδι του, κοιτάζοντας τον γέρο μετά το σχόλιό του.

Ρώτησε το ζευγάρι αν μίλησαν με τον άντρα αυτό, αν ήξεραν από πού ήρθε.

«Ήρθε από το Ρήγμα. Τον είδε ο γιος του σερίφη, να περπατά μέσα από τη θύελλα, με το άλογό του να τον ακολουθεί. Το καημένο το παιδί κατατρόμαξε στην αρχή.» του εξήγησε η γριά.

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση τους εξήγησε πως αυτό ήταν αδύνατο. Το Ρήγμα ήταν απροσπέλαστο. Όσο για άλογα, αυτά είχαν εκλείψει.

«Αυτό σκεφτήκαμε και εμείς, αλλά αυτός είχε ένα! Καλυμμένο με σκόνη, ανέκφραστο και άγριο σαν αυτόν! Μαζεύτηκε όλη η πόλη για να τους δει. Κάποιος δοκίμασε να το χαϊδέψει και το άλογο πήγε να τον δαγκώσει. Άγριο πράγμα, αυτό το ζώο.»

«Ήταν κατάμαυρο, χωρίς σέλα και δεν άφηνε κανένα να το πλησιάσει, μόνο τον άντρα από το Ρήγμα. Το πλησίασα και του άφησα λίγη βρώμη. Με κοίταζε σα να ‘μουνα αλογοκλέφτης, με ζύγιαζε όλη την ώρα και δεν άγγιξε καν το φαΐ που του ‘δωσα.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση σημείωσε ό,τι του έλεγαν. Ήταν μυθοπλασία δύο ηλικιωμένων, που έλεγαν τη φουσκωμένη, απίστευτη ιστορία τους σε έναν άντρα με λιγότερα από τα μισά τους χρόνια, αλλά ήταν οι μόνοι που δέχτηκαν να του μιλήσουν. Είχαν μιλήσει με τον άντρα; Τι έκανε όσο ήταν εδώ;

«Δεν του μιλήσαμε, όχι. Δε μιλούσε σε κανένα. Μίλησε μόνο με τον δήμαρχο και τον σιδερά. Η υπηρέτρια όμως του δημάρχου μου είπε ότι άκουσε τον άντρα. Μου ’πε ότι ήξερε τη γλώσσα.  Αλλά η φωνή του ακουγόταν σαν αλέτρι που άλεθε.» του πε η γριά, ριγώντας.

«Ο σιδεράς μου πε ότι αφού μίλησε στο δήμαρχο, του είπε πως ξέρει για το Πράγμα που ζούσε εδώ. Μου ‘πε ότι μίλησε στο δήμαρχο και του ζήτησε κάποια πράγματα που θα χρειαζόταν.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση σταμάτησε να γράφει για μια στιγμή. Το Πράγμα; Ποιο Πράγμα;

«Το Πράγμα που έστειλε ο Διάβολος! Το Πράγμα που ζούσε μέσα στο παλιό ορυχείο και έβγαινε για κυνήγι, τρώγοντας όποιον περνούσε από το δρόμο και μας τρόμαζε όλους!»

Δεν υπάρχει καμία επίσημη αναφορά από τον σερίφη της πόλης σας σχετικά με το Πράγμα, σχολίασε ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση.

«Ο Σερίφης δεν είναι τρελός και δε θέλει να πεθάνει. Το πράγμα έφαγε τον προηγούμενο Σερίφη, όταν αυτός ήταν ακόμη βοηθός. Λέει πως πήρε τη μορφή της συχωρεμένης της γυναίκας του και όταν δείλιασε να την πυροβολήσει…»

Χραπ! Ο γέρος χτύπησε τα χέρια του σα να έκλεινε τα σαγόνια του ένας λύκος. Κοίταζε τον άνθρωπος από την Κυβέρνηση κατάχλωμος.

«Αν ζητούσε βοήθεια από εσάς, δε θα τον πιστεύατε άμα δεν είχε διαπεπιστευτήρια. Αλλά για να τα πάρει, έπρεπε να πάει να το βρει. Και δεν ήθελε να πεθάνει.»

«Δε θα έβγαινε ζωντανός από το ορυχείο άμα έμπαινε να πάρει τα διαπεπιστευτήρια. Το Πράγμα θα τον έβρισκε.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση κοίταξε τους γέρους απορημένος. Η κατάθεσή τους φαινόταν ειλικρινής και Ανωμαλίες (ή Πράγματα, όπως τα αποκαλούσαν) δεν ήταν ασυνήθιστο να εμφανιστούν σε περιοχές τόσο κοντά στις παρυφές του Ρήγματος. Όμως δεν είχε ξανακούσει για μια Ανωμαλία με τέτοιες δυνατότητες. Τους ρώτησε πως ήξερε ο Άντρας ότι το Πράγμα ήταν εκεί.

«Δεν ξέρω.» είπε η γριά. «Εγώ δεν άκουσα τίποτα. Αλλά η γυναίκα το σιδερά, αφού μίλησε με την υπηρέτρια του δημάρχου, που κρυφάκουγε τον δήμαρχο να μιλά με τον άντρα, μου ‘πε ότι το κυνηγούσε καιρό. Ότι είχε σκοτώσει ένα κοπάδι τέτοια, μέσα στο Ρήγμα, στις πεδιάδες του Ματιού. Ότι αυτό ήταν το τελευταίο του συναφιού του και ότι έπρεπε να το σκοτώσει, αλλιώς θα έκανε κι άλλα. Κι ας ήταν μόνο του.»

«Άμα το ‘λεγε κάποιος άλλος, θα έλεγα ότι μας κοροϊδεύει και ότι ήρθε για να ξεγελάσει εμάς με ιστορίες για μπαμπούλες και κουραφέξαλα. Αλλά με αυτόν, για κάποιο λόγο, το πίστευα.»

Ότι ήρθε από το Ρήγμα; Ότι σκότωσε ένα κοπάδι Πράγματα και ότι κάπως, κάπου βρήκε το τελευταίο; Πώς ξέρουν ότι το σκότωσε;

«Το σκότωσε γιατί είναι νεκρό. Ο σερίφης τον ακολούθησε και τα είδε όλα. Μας είπε τι έγινε. Τα μαλλιά του είχαν ξασπρίσει και είχε κατουρηθεί επάνω του, αλλά ορκιζόταν ότι ο άντρας σκότωσε το Πράγμα.»

Υπάρχει κάποιο πειστήριο του θανάτου του πλάσματος; Υπάρχει κάποιο πτώμα, ένα κέλυφος, κάποιο σημάδι του θανάτου του έστω;

«Όχι.» του είπε ο γέρος. «Αφού πέθανε, το Πράγμα έλιωσε και έγινε σα νερό που βρώμαγε. Το μύρισα εγώ, όταν πήγα να δω. Δεν άφησε σημάδι πίσω του, μόνο βρώμικο νερό και μια άσχημη μυρωδιά.»

Τι είδους μυρωδιά, ρώτησε ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση .

«Μύριζε δυνατά, τόσο που σχεδόν το γεύτηκα. Ήταν σα να γλείφεις δεκαράκι. Μια χούφτα δεκαράκια. Σε έπνιγε.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση σημείωσε την αναφορά τους. Τους ευχαρίστησε και έφυγε, χωρίς να έχει αγγίξει καν το ποτήρι του νερού και τον παστό αρουραίο που του είχε προσφέρει το ζευγάρι.
Έβαλε το σημειωματάριό του στην τσέπη και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του Σερίφη. Είχε υποστεί την μυστικοπάθεια και τις μυθοπλασίες των κατοίκων. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσει με ένα μάρτυρα.

«Ο μπαμπάς μου δεν είναι καλά. Δε θέλει να δει κανένα» είπε το μικρό παιδί που καθόταν στο πλατύσκαλο, φορώντας το πλατύγυρο καπέλο του πατέρα του.

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση του είπε να φωνάξει τη μάνα του. Έπρεπε να της μιλήσει.

«Η μαμά φροντίζει το μπαμπά. Μου ‘πε να κάτσω έξω και να μην αφήσω κανέναν να μπει, επειδή ο μπαμπάς δεν είναι καλά και δεν κάνει να τον δούνε έτσι. Κανονικά δε θα στο έλεγα, αλλά ξέρω ότι είσαι από την Κυβέρνηση και ότι μυρίζεις τα ψέματα.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση χαμογέλασε άθελά του. Διαβεβαίωσε το μικρό πως δε μπορεί να μυρίσει τα ψέματα.

«Όλοι οι άλλοι Εξαγνιστές μπορούν, το είπε ο Μονόφθαλμος στο βιβλίο του! Και μπορούν να γευτούν το φόβο, επίσης. Ο Μονόφθαλμος διέσχισε την Παστή Έρημο με ένα φλασκί από τον ιδρώτα καταδίκων και μια μυρωδιά από τον τρόμο των επικυρηγμένων!»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση του εξήγησε πως δεν είναι Εξαγνιστής, απλά Απογραφέας. Ύστερα είπε στο μικρό να φωνάξει οπωσδήποτε τη μαμά του. Το παιδί φάνηκε απογοητευμένο, καθώς μπήκε μέσα στο γραφείο. Η γυναίκα που βγήκε μαζί του έμοιαζε περισσότερο με γιαγιά του. Το πρόσωπό της ήταν σαν ξεραμένο σύκο.

«Τι συμβαίνει; Ο άντρας μου είναι άρρωστος και πρέπει να τον προσέχω, οπότε βιάζομαι.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση της υποσχέθηκε ότι δε θα την απασχολήσει για πολύ. Τη ρώτησε αν ήξερε τι συνέβη στο ορυχείο που έκανε τον άντρα της να αρρωστήσει. Η γυναίκα χλώμιασε και πήρε μια έκφραση καθαρής αηδίας.

«Αυτό είναι προσωπικό θέμα του άντρα μου. Δε θέλει να μιλήσει για αυτό. Και τώρα, αν δε σας πειράζει…» έκανε να του κλείσει την πόρτα, αλλά έβαλε το πόδι του στη μέση για να τη σταματήσει.
 Της εξήγησε ότι ναι, τον πειράζει. Ότι δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τις μυθοπλασίες και τη μυστικοπάθεια του χωριού και ότι ο άντρας της ήταν υποχρεωμένος να του δώσει όποια πληροφορία είχε. Όρμησε μέσα στο γραφείο, πέρασε την πόρτα και μπήκε στο μικρό σπίτι. Πάνω στο ράντζο, είδε ένα κατάχλωμο, πανιασμένο πράγμα με τσαλακωμένα ρούχα. Φορούσε το σήμα του Σερίφη.

«Είσαι… από την Κυβέρνηση. Αναγνώρισα το σήμα σου, όταν το κουνούσες από δω και από ‘κει. Άμα δεν έκανες τόση φιγούρα, ο κόσμος θα σου μίλαγε εξ’ αρχής.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση ξεροκατάπιε. Δε μπορούσε να σταματήσει να κοιτάζει το πλασματάκι που ξάπλωνε εκεί. Είδε τη φωτογραφία του στο κομοδίνο. Ο Σερίφης ήταν εκεί, ένας νεαρός άντρας, το πολύ 30 χρονών με κάτασπρο χαμόγελο και μαύρα μαλλιά. Αυτός που του μιλούσε είχε τη φωνή που απέδιδε στον Σερίφη στη φωτογραφία, αλλά με καμία περίπτωση δεν του έμοιαζε.

«Θες να μάθεις για τον άντρα από το Ρήγμα. Είναι ένα σκληρό κάθαρμα και σκότωσε το Πράγμα.
 Μόνος του. Εγώ δεν έκανε τίποτα. Το κοίταξα και με σκότωσε. Αυτό είναι όλο.»

Μα είναι ζωντανός, του εξήγησε ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση. Ταλαιπωρημένος, αλλά ζωντανός.

«Είμαι νεκρός μέσα μου. Το Πράγμα στο ορυχείο με δηλητηρίασε στην ψυχή και πέθανα. Τώρα είμαι απλά εδώ. Σε λίγο το σώμα μου θα ακολουθήσει.»

Τι είδες εκεί;

«Τη μακαρίτισσα την αδερφή μου. Είχε πάει στο Ρήγμα μικρή, είχε ξεστρατίσει και είχε χαθεί. Ήταν γυναίκα ολόκληρη, όπως τη φανταζόμουνα. Είχε τη φωνή που φανταζόμουνα πως θα χε, άμα δεν είχε χαθεί. Προσπάθησα να τη σώσω από τον άντρα, επειδή ήμουν ηλίθιος και έπεσα στην παγίδα της. Με πήρε μακριά και όταν νόμισε ότι του ξέφυγε, με άρπαξε και με έφαγε.»

Και ο άντρας; Ο ξένος από το Ρήγμα, πώς το σκότωσε;

«Την κοίταξε και την πυροβόλησε. Είχε κατάμαυρα περίστροφα. Είπε μόνο ένα όχι, όταν η αδερφή μου του ούρλιαξε. Προσπάθησα να τον σταματήσω και ας με είχε σκοτώσει, αλλά αυτός απλά την πυροβόλησε. Μπορεί στα μάτια του, το Πράγμα να ήταν η γυναίκα του ή κάποιος άλλος. Αλλά για μένα ήταν η αδερφή μου. Και την ξανάδα να πεθαίνει, τότε. Μπροστά στα μάτια μου.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση τον ρώτησε αν ήξερε τι έκανε μετά ο άντρας. Αν ζήτησε πληρωμή. Αν ξέρει, έστω, το όνομά του.

«Δε συστήθηκε ποτέ.» είπε, ξεφυσώντας το πλασματάκι στο κρεβάτι, ζαρωμένο και έτοιμο να κλάψει. «Απλά σκότωσε την αδερφή μου. Την είδα να πεθαίνει. Πάλι. Μετά με έφερε πίσω και έφυγε. Την είδα να λιώνει και να γίνεται σα νερό πίσω μου. Μύριζε σα να είχα μπουκώσει το στόμα μου με κέρματα. Την είδα να γίνεται κάτι άλλο τότε, αλλά ξέρω πως ήταν η αδερφή μου ακόμη.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση είδε το πλασματάκι στο ράντζο να παραδίνεται σε λυγμούς.

«Την σκότωσε μπροστά μου και δεν την έσωσα! Πέθανε μια πιθαμή μακριά μου πάλι! Θεέ μου, πάλι την έχασα!»

Άνοιξε το σημειωματάριό του και έδειξε ένα σχέδιο που είχε κάνει στο πλασματάκι που έκλαιγε. Ήταν μια πράξη απελπισίας, λίγο πριν τον πετάξουν έξω, αλλά είχε μια υποψία για το ποιος ήταν αυτός ο άντρας. Τον σκούντησε μέχρι να κοιτάξει το σχέδιο. Τον ρώτησε αν το είχε δει πάνω στον άντρα.

«Στη ραφή του καφτανιού του. Και στην πόρπη της ζώνης του. Τι είναι;»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση ένιωσε τη γυναίκα του Σερίφη να τον τραβά από το γιακά του και να τον σέρνει έξω. Την άφησε να τον παρασύρει μέχρι την πόρτα και ύστερα ένιωσε τα χέρια της να τον σπρώχνουν έξω. Παραπάτησε, αλλά ξαναβρήκε την ισορροπία του. Η πόρτα έκλεισε με πάταγο πίσω του.

Ήξερε τι είδους άνθρωπος ήταν ο άντρας με το γρανιτένιο πρόσωπο. Ήξερε πολύ καλά από πού είχε έρθει. Ξαφνικά, η ιστορία του Ρήγματος έβγαζε νόημα. Και ήξερε προς τα πού θα πήγαινε. Μάζεψε τα πράγματά του από το μικρό δωμάτιο που νοίκιασε και έφυγε τρέχοντας από την πόλη, ακολουθώντας τις παρυφές των λόφων, ακολουθώντας τον χωματόδρομο, διασχίζοντας τον ξεραμένο χείμαρρο.

Ο άντρας με το γρανιτένιο πρόσωπο είχε άλογο, αλλά δε θα προπορευόταν κατά πολύ. Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση ήξερε πολύ καλά ότι θα σταματούσε για λίγο, ώστε να ανακτήσει τις δυνάμεις του, μετά από τη συνάντησή του με το Πράγμα. Αν είχε σκοτώσει τον Σερίφη με μια του εμφάνιση, τότε το άντρας πρέπει να είχε εξαντλήσει κάθε ρανίδα της δύναμής τους για να αντέξει αρκετά ώστε να το σκοτώσει.

Τον βρήκε σε ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα σε δύο λόφους, την επόμενη νύχτα. Δεν είχε σταματήσει να τρέχει, παρά μόνο για μια μικρή στάση για νερό και τροφή. Έπρεπε να εκμεταλλευτεί το μικρό περιθώριο χρόνου που είχε. Είδε το άλογο, δίπλα από τη φωτιά που έκαιγε, τη μορφή του άντρα, καλυμμένη από μία τρίχινη κουβέρτα.

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση σταμάτησε για να πάρει μια ανάσα και έβγαλε το περίστροφό του από την κρυφή θήκη μέσα στο σακάκι του. Έλεγξε πως ήταν οπλισμένο και τράβηξε πίσω τον κόκορα. Πλησίασε αργά, αθόρυβα, αποφεύγοντας τα ξερόκλαδα. Ο άνεμος φυσούσε κόντρα.

Το άλογο τον είδε όταν βρισκόταν δέκα βήματα μακριά από τη φωτιά. Αλλά ήταν απλά ένα ζώο. Δε θα μπορούσε να τον σταματήσει. Αυτή θα ήταν η μία και μοναδική του ευκαιρία. Σημάδεψε τη μορφή και ετοιμάστηκε να ρίξει, όταν το άλογο του όρμησε. Το πυροβόλησε μία φορά και ήξερε πως το πέτυχε στο σημείο που στήθος και λαιμός ενώνονταν. Είδε το αίμα του να αναβλύζει, αλλά το ζώο τον παρέσυρε και τον πλάκωσε.

Προσπάθησε να γλιστρήσει από κάτω. Από την πληγή του αλόγου, ανάβλυζε αίμα. Όμως δεν μύριζε σαν αίμα. Ήταν μια έντονη, μεθυστική μυρωδιά. Έστρεψε τα όπλο του προς τον σωρό, έτοιμος να οπλίσει, όταν είδε την άπατη τρύπα της κάννης του άντρα με το γρανιτένιο πρόσωπο να τον αντικρίζει.

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση ρίγησε από τρόμο και κοίταξε τον άντρα. Το περίστροφό του ήταν μαύρο, σαν τη νύχτα γύρω τους. Τα χέρια του ήταν άγρια και οι παλάμες του φαίνονταν τραχιές. Το πρόσωπό του ήταν όλο γωνίες, σαν λαξεμένο από γρανίτη. Τα μάτια του ολόμαυρες χάντρες.

«Είσαι από την Κυβέρνηση.»

Ένευσε.

«Και ξέρεις ποιος είμαι.»

Του εξήγησε πως ξέρει τι είναι. Το ίδιο ίσχυε και για το άλογό του.

«Δεν ξέρεις πώς με λένε. Ξέρεις μόνο ότι σκότωσε το Πράγμα στο ορυχείο και ότι ήρθα από το Ρήγμα, σωστά;»

Σωστά.

«Αποφάσισες να με σκοτώσεις και να εισπράξεις την αμοιβή. Ίσως και να μου πάρεις το άλογο. Το ξέρεις πως δε θα σε ακολουθούσε.»

Φυσικά. Αφού δεν είναι άλογο. Τα άλογα έχουν εκλείψει. Αυτό είναι απλά ένα μηχανό-αντίγραφο. Ένα αυτόματο.

«Και εσύ το χάλασες. Θα με βγάλεις μερικές μέρες εκτός προγράμματος.» όπλισε το περίστροφό του. «Θα σου χαρίσω τη ζωή αν μου δώσεις τις σημειώσεις που κράτησες από την πόλη.»

Ο άνθρωπος από την Κυβέρνηση του έδωσε το σημειωματάριο. Ο άντρας με το γρανίτινο πρόσωπο το πέταξε στη φωτιά, χωρίς καν να το κοιτάξει. Ύστερα τον πυροβόλησε μέσα στο μάτι. Ο κρότος αντήχησε ανάμεσα στους λόφους. Έγδυσε τον άντρα και πέταξε τα ρούχα του μέσα στη φωτιά.

Έσπασε τα δόντια του με τη λαβή των περιστρόφων του και τα σκόρπισε στην έρημο, γύρω από το σημείο που είχε πεθάνει. Μετά τράβηξε το σώμα μακριά και το άφησε εκεί, για να το βρουν τα αρπακτικά μόλις ξημέρωνε.

Όταν πια είχε εξαφανίσει από μπροστά του τον κυνηγό του, πλησίασε το άλογό του και το χάιδεψε πίσω από τα αυτιά. Είδε τα πόδια του να τρέμουν. Αυτό σήμαινε πως δεν είχε χτυπηθεί ο εγκέφαλός του. Το υγρό όμως που έρεε από την πληγή σήμαινε ότι είχε χτυπηθεί το υδραυλικό του σύστημα. Αναστενάζοντας, ξεκίνησε τη δουλειά του.

---

Post a Comment

Φρέσκο Χιόνι

Οι σκηνές από δέρμα ήταν στοιχισμένες γύρω από τη φωτιά που έλαμπε στο κέντρο της πεδιάδας. Πόδια χτυπούσαν το κρύο έδαφος σε χορό και παιχνίδι, σχεδόν αθόρυβα κλεισμένα μέσα στο μανδύα από γούνα και δέρμα. Οι φωνές των παιδιών και το τραγούδι των μεγάλων, οι ιστορίες των γηραιότερων, αντηχούσαν μέσα στον πάγο, συνθέτοντας έναν απoχαιρετισμό στη μέρα.

Σήμερα θα αφηγούνταν τη ζωή τους, τα κατορθώματά τους στη διάρκεια της μέρας. Σήμερα, θα κοιτούσαν τον κόσμο με μάτια άσπιλα από το σκοτάδι, ντυμένο στα γιορτινά του, πριν το Μέγα Γουέντιγκο, ο Πατέρας των Αρκούδων, σηκωνόταν για να καταπιεί τον ήλιο. Ύστερα, στους έξι μήνες που θα ακολουθούσαν, ο Γουέντιγκο θα έπεφτε σε λήθαργο προσπαθώντας να χωνέψει τον ήλιο, αλλά η θέρμη του και το φως του θα τάραζαν το στομάχι του. Για έξι μήνες, ο Πατέρας των Αρκούδων θα ξεφυσούσε παγωμένους αέρηδες και θα στριφογύριζε στον ύπνο του μέσα στην πεδιάδα των ανέμων, στην άκρη του κόσμου.

Μα ο ήλιος θα τον έτρωγε από μέσα και ο Πατέρας των Αρκούδων θα αρρώσταινε βαριά. Τότε, όπως και αμέτρητες φορές πριν, ο Κόρακας θα του έφερνε το βοτάνι που θα τον έσωζε, με αντάλλαγμα τον ήλιο. Και όπως κάθε φορά, ο Γουέντιγκο θα ξερνούσε τον ήλιο και θα ανάρρωνε. Και όπως κάθε φορά, όταν πλέον θα ήταν και πάλι υγιής, θα δοκίμαζε και πάλι να καταπιεί τον ήλιο.

Αυτή την ιστορία έλεγαν οι γέροι στους εφήβους, που κοιτούσαν με ορθάνοιχτα μάτια τον ορίζοντα, περιμένοντας να δουν το πέλμα ή το στόμα μιας γιγάντιας αρκούδας, έστω την απόμακρη σιλουέτα ενός λευκού βουνού που θα άδραχνε τον ήλιο και τα τον κατάπινε. Οι πατεράδες, που είχαν ακούσει την ιστορία αυτή αμέτρητες φορές, ασχολούνταν με την καταμέτρηση των προμηθειών και τη δημιουργία καμακιών. Πού και πού οι πιο τολμηροί συζητούσαν για κυνήγι στις πεδιάδες πέρα από τον ορίζοντα, που οι φώκιες ήταν παχιές και άφθονες.

Οι γυναίκες άκουγαν τις συζητήσεις των ανδρών και τις ιστορίες των γέρων και κρυφογελούσαν με κάποια κοινά μυστικά, για τα κουσούρια του ενός ή τις αδυναμίες του άλλου, καθώς έξαιναν τις γούνες και κατεργάζονταν το δέρμα για να φτιάξουν γούνες.

Αλλά ο Νάμο καθόταν απλώς στην άκρη, χωρίς να συμμετέχει στις δραστηριότητές τους. Ο Νάμο άκουγε το τριζοβολητό των ξύλων και τα γέλια των παιδιών, χαμογελούσε με τις φάλτσες νότες που έβγαιναν πού και πού από κάποιο λαρύγγι. Αλλά δεν έφτιαχνε καμάκια, μια και παραήταν γέρος για αυτό, ούτε έφτιαχνε γούνες, μια και αυτό ήταν δουλειά των γυναικών. Ούτε άκουγε τις ιστορίες, αφού τις ήξερε όλες. Μερικές τις είχε ζήσει μάλιστα: το μεγάλο κυνήγι των γιακ στο νότο, πριν είκοσι χρόνια, τη μεγάλη πείνα πριν άλλα τόσα, το πως αυτός και τα αδέλφια του ταξίδεψαν μέχρι την άκρη του ορίζοντα για να σκοτώσουν αρκούδες, μια και το κρέας ήταν ελάχιστο εκείνο τον καιρό.

Δεν έλεγε ιστορίες, όχι μόνο επειδή κανείς δε θα ήθελε να τον ακούσει, αλλά και επειδή δε θα ενδιέφεραν κανένα. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει τις πράξεις ενός άνδρα που θα έπρεπε να είχε πεθάνει. Τα παιδιά του ήταν πλέον ασπρομάλληδες, με τις δικές του ιστορίες να πουν και τα δισέγγονά του ήταν πλέον άνδρες.

Ο χρόνος του είχε στερήσει τη γυναίκα, τους φίλους και τους άθλους του. Δεν ήταν παρά ένα σάψαλο πλέον στα μάτια των δικών του. Δεν του το έλεγαν, αλλά ένα βλέμμα τους ήταν αρκετό για να τον πείσει. Έτρωγε τα ψάρια τους, έπιανε χώρο στις σκηνές τους.

Έτσι λοιπόν, σιωπηλά, ο Νάμο αποφάσισε να περιμένει για τη νύχτα. Μόλις το Γουεντιγκο κατάπινε τον ήλιο, θα άφηνε τον καταυλισμό. Θα διέσχιζε τη πάλλευκη έρημο και θα έφτανε πέρα από την άκρη του ορίζοντα, στην πεδιάδα των Ανέμων. Μόλις έφτανε εκεί, θα έβρισκε τον Γουέντιγκο και θα τον ανάγκαζε να ξεράσει τον ήλιο, θα τον ξύπναγε από τον λήθαργό του.

Βέβαια δε σκόπευε να γυρίσει από το ταξίδι αυτό. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερε και αν θα επιτύγχανε τίποτα με αυτό, αν απλά θα γινόταν ένας λοφίσκος από πάγο μέσα στη λευκή απεραντοσύνη του κόσμου.

Αλλά ο καιρός του είχε περάσει. Αν ο κόσμος δεν επρόκειτο να τον αφήσει να φύγει, τότε θα σκαρφάλωνε στην κορυφή του ή θα πέθαινε προσπαθώντας.

Ο ήλιος έπεσε αργά από τον θρόνο του στον ορίζοντα. Ντύθηκε τα πένθιμα πορφυρά του και η φύση θρήνησε μαζί του. Κάποιος είπε ότι το κόκκινο ήταν το εσωτερικό του στόματος του Γουέντιγκο, καθώς το φώτιζε ο ήλιος, μα οι γηραιότεροι τον σώπασαν.

Η σφαίρα από φως γλίστρησε κάτω από τον ορίζοντα, και χάθηκε, αφήνοντας πίσω της το απέραντο σκοτάδι. Το κρύο έπεσε πάνω στις στέπες σα σάβανο, κάνοντας τους Ινουίτ να χωθούν μέσα στις σκηνές τους σα τρομαγμένα τρωκτικά.

Ο Νάμο όμως ήταν αυτός που σηκώθηκε, η μικρή εκείνη κηλίδα που διέσχισε το χιόνι, καθώς οι πρώτες νιφάδες άρχισαν να πέφτουν αργά και να κάθονται επάνω στους ώμους του. Έσερνε στην αρχή τα βήματά του, μα με κάθε στιγμή κινούνταν όλο και πιο γρήγορα. Το χιόνι που κούρνιαζε στους ώμους του πάγωνε τα δάχτυλα του χρόνου που τον τραβούσαν πίσω. Με κάθε του βήμα πετούσε πίσω και άλλη μια χαμένη στιγμή. Με κάθε του ανάσα έδιωχνε από μέσα του τις σκέψεις, την κούραση.

Χαμογελώντας σα το πρώτο αρσενικό της αγέλης, άνοιξε το βήμα του.

Σταμάτησε αργότερα, αφού αναγκάστηκε να πείσει τον εαυτό του να σταματήσει. Μπορεί η αυτοπεποίθηση του να του είχε παραχωρήσει μια αίσθηση ευφορίας, αλλά ήξερε ότι αυτό δε θα κρατούσε. Αν δεν έβρισκε κάπου να κρυφτεί το ψύχος θα τον εξαντλούσε και το χιόνι, που ήδη είχε αρχίσει να πέφτει με ανανεωμένη ένταση, θα τον έθαβε.

Κοιμήθηκε για λίγο μόνο και μετά άρχισε και πάλι το ταξίδι του, αφήνοντας πίσω τους λοφίσκους που έπαιζε όταν ήταν παιδί. Προσπέρασε προσεκτικά την αρκούδα που ψάρευε ένα τελευταίο ψάρι πριν πέσει σε νάρκη και απέφυγε το λεπτό πάγο που θα τον παρέσυρε μέσα στην παγωμένη αγκάλη του νερού από κάτω του.

Κυνηγούσε όποτε χρειαζόταν και άναβε ελάχιστα φωτιά. Παρέμενε αθόρυβος σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, με μόνη σκέψη του το πέρασμα των ημερών και τα παλιά του κατορθώματα. Εκεί, στο μέρος όπου το χιόνι είχε γίνει διάφανος κρύσταλλος, είχε σκοτώσει την πρώτη του φώκια. Μερικές μέρες μετά, βρήκε το μικρό καταφύγιο που είχε φτιάξει όταν ήταν έφηβος μαζί με τα αδέρφια του, για να περάσουν πέρα από τον ορίζοντα. Στα δυτικά βρισκόταν ο Μέγας Αρού, που κάποτε είχε βάλει στοίχημα με τον ήλιο ότι μπορούσε να κάνει έναν Ινουίτ να βγάλει τη γούνα του. Αν ο Αρού νικούσε, θα παγίδευε τον ήλιο μέσα σε πάγο για πάντα, να τον κάνει δώρο στη μνηστή του. Μα αν ο ήλιος νικούσε, ο Αρού ο άσπλαχνος θα γινόταν πέτρα. Ο Αρού ξεφύσησε με όλη του τη δύναμη, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του, μα ο Ινουίτ κράτησε τη γούνα του με νύχια και δόντια. Όταν όμως ο ήλιος έλαμψε, ο Ινουίτ την έβγαλε και ο Αρού έμεινε εκεί, ανίκανος να σαρώσει ξανά τον κόσμο με τους τρομερούς του αέρηδες.

Του πήρε περίπου έξι νύχτες για να φτάσει στο παγόβουνο που σημάδευε την άκρη του ορίζοντα. Μέτρησε τις προμήθειές του τότε και όταν τελείωσε, ήξερε πως δεν είχε αρκετές για να κάνει το ταξίδι του γυρισμού. Εκείνη τη νύχτα έφαγε ελάχιστα και αποφάσισε να μην ξεκουραστεί. Ανέβηκε το βουνό, ακολουθώντας το μονοπάτι που είχαν χαράξει εκείνοι που είχαν έρθει εδώ πριν από αυτόν χρόνια πριν, από την αυλή του ήλιου στην αυγή του χρόνου.

Μα καθώς έφτανε στην κορυφή του μονοπατιού, εξουθενωμένος και παγωμένος, μια πνοή αέρα τον χτύπησε καταπρόσωπο, απειλώντας να τον ρίξει κάτω. Ο περιπαιγμός του ανέμου χτύπησε κατά πρόσωπο τότε.

Πού πηγαίνεις, γερό-Ινουίτ; Θα πεθάνεις εκεί πέρα!

Ο Νάμο όμως στάθηκε και έκανε το πρώτο βήμα.

Θα σε καταπιεί το κρύο γέρο. Θα σε γδάρουμε εμείς και θα σε θάψει το χιόνι, αν δε σου φάει πρώτα το πρόσωπο καμιά αρκούδα.

Ο Ινουίτ πάτησε γερά και έκανε το πρώτο του βήμα προς τα έξω.

Θα προκαλέσεις λοιπόν τον Γουέντιγκο; Θα τολμήσεις να ενοχλήσεις τον Πατέρα των Αρκούδων; Γύρνα πίσω ηλίθιε σάκε από κρέας. Γύρνα πίσω και περίμενε τη Γρια Θάνατο να έρθει να σε πάρει!

Αυτά και άλλα λόγια περιπαικτικά έλεγαν οι άνεμοι στον Νάμο, μα αυτός συνέχισε. Τα μάτια του ήταν σχεδόν τυφλωμένα από τις νιφάδες που οι άνεμοι έριχναν στο πρόσωπό του, μα σαν ακούμπησε το πόδι του στην άλλη πλευρά, μια νεκρική σιγή επικράτησε παντού.

Βρισκόταν πλέον πέρα από τον ορίζοντα, ενώ το χιόνι έπεφτε πυκνό παντού. Το ψύχος είχε καταλαγιάσει σα δαιμόνιο πάνω στους ώμους του, ενώ δεν υπήρχε σημάδι ζωντανού όντος γύρω του.

Για μια και μοναδική στιγμή, η μοναξιά άδραξε τον γέρο-Ινουίτ. Μα ο Νάμο συνέχισε, ασταμάτητος. Με τα βήματά του να αντηχούν μέσα στην απέραντη πεδιάδα και τα πόδια του χωμένα ως τον αστράγαλο στο παχύ χιόνι, ήταν η μόνη ατέλεια μέσα στο απέραντο λευκό. Όμως ο Νάμο δεν έχανε την ελπίδα του, ακόμη και μέσα σε αυτό το απόλυτο σκοτάδι. Επειδή άκουγε, κάπου στο βάθος, το μουγκρητό του ανέμου, το ροχαλητό του Γουέντιγκο.

Όταν τελικά εξαντλήθηκε, έκανε ένα πρόχειρο καταφύγιο μέσα στο χιόνι και έκλεισε τα μάτια του. Η κούραση τότε έγινε γλυκιά ευφορία και το ψύχος το πρωινό φως του ήλιου. Τα πόδια του πατούσαν μέσα στο σκληρό χώμα της τούνδρας και κυνηγούσε παρέα με τους αδελφούς του. Τα χέρια του έσφιγγαν το σώμα της γυναίκα του και τα χείλη του δάγκωναν το πιο τρυφερό κρέας. Οι οσμές από ανθρώπινα σώματα, κουλουριασμένα όλα μαζί για να γλυτώσουν το κρύο γαργάλησαν τη μύτη του. Μέσα στο όνειρό του, τα νανουρίσματα των γυναικών έκαναν τα βλέφαρά του να βαρύνουν...

Ο Νάμο τότε τινάχτηκε, πετώντας από πάνω του το χιόνι που τον είχε καλύψει. Είχε σχεδόν πεθάνει εκείνη τη στιγμή, είχε σχεδόν αφεθεί στο ψύχος. Από κάπου ψηλά άκουσε τις βλαστήμιες των ανέμων. Πήρε τα εφόδιά του και ξεκίνησε ξανά. Μα οι σκέψεις τριβέλιζαν το μυαλό του. Θυμόταν τη φωτιά και το κρέας. Τα αδέλφια του, που ένας προς έναν τον είχαν αφήσει πίσω, τα παιδιά του, που τα είδε να γερνούν και να κάνουν τα δικά τους παιδιά. Είχε ζήσει περισσότερο από όλους τους. Είχε νικήσει τον χρόνο και τη φθορά. Είχε περάσει την άκρη του ορίζοντα, είχε φτάσει εκεί που οι τωρινοί νέοι δε θα τολμούσαν να σιμώσουν. Είχε αντικρίσει με τα μάτια του τον τόπο με τις παχιές φώκιες και είχε δει ότι δεν ήταν παρά μια απέραντη λευκή έρημος. Μπορούσε να πάει πίσω, να τους πει την ιστορία του, να καυχηθεί. Ίσως αν πήγαινε πίσω, αν έφερνε μια μικρή ομάδα από Ινουίτ, τότε όλοι μαζί θα μπορούσαν να πάνε και να ταράξουν τον Γουέντιγκο. Πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό, να γίνει θρύλος.

Μα ο Νάμο ήξερε ότι έκανε λάθος. Ήξερε πολύ καλά ότι ήταν ετοιμοθάνατος. Και αν δεν τον εξόντωνε το ταξίδι, θα τον σκότωνε η θλίψη, όταν θα γύριζε πίσω στη φυλή του, σαν θα έβλεπε τα απογοητευμένα βλέμματά τους. Δε λέει να πεθάνει, θα σκέφτονταν. Και τώρα θα μας φορτωθεί περισσότερο, θα παρασύρει τα παιδιά μας στο ηλίθιο ταξίδι του.

Ο Ινουίτ άνοιξε το βήμα του και ούτε μια φορά δεν ξανακοίταξε πίσω του.

Μέσα από χιόνι και όλο και πιο άγριο κρύο, ο Νάμο έφτασε στην Πεδιάδα, όπου οι αγέρηδες ούρλιαζαν και τα παγωμένα νέφη νανούριζαν τον Γουέντιγκο. Μπήκε μέσα, τρέχοντας σχεδόν, αντιστεκόμενος στην ορμή των ανέμων, που ούρλιαζαν με οργή στο πρόσωπό του.

Πέταξε το σακίδιό του για να διευκολύνει τις κινήσεις του, αφήνοντάς το δίπλα σε ένα μικρό λόφο από πάγο. Το καλάμι και το καμάκι του τα κάρφωσε στο έδαφος, δίπλα από μια μικρή συστάδα από κρυστάλλους, λεπτούς και ίσους με αυτόν σε ύψος.

Η κρούστα πάγου πάνω στο σώμα του έσπαζε και ξανασχηματιζόταν σε κάθε του βήμα, καλύπτοντας τα μάτια του. Μισότυφλος, ο Νάμο τρέκλισε προς την πηγή της θερμότητας, προς την κοιλιά του Γουέντιγκο. Με μουδιασμένα χέρια, βυθίστηκε σχεδόν μέσα στη γούνα του Γουέντιγκο και ψηλάφισε προς τα πάνω, προς τη μουσούδα του. Η θέρμη του παγιδευμένου ήλιου ζέσταινε το πρόσωπό του, αλλά σιγά-σιγά έσβηνε, καθώς σίμωνε όλο και περισσότερο προς τας ρουθούνια του κτήνους, από όπου ξεκινούσαν οι άνεμοι.

Με τα μάτια ανοιχτά, διέκρινε την τεράστια μουσούδα, τα πάλλευκα δόντια και την κατάμαυρη υγρή μύτη. Είδε επίσης τους άλλους παγωμένους σχηματισμούς μπροστά του, τα σχήματα των ανθρώπων που είχαν κρυσταλλώσει μπροστά στο Γουέντιγκο, προσπαθώντας να το σκουντήσουν μέχρι να ξυπνήσει.

Αλλά ο Νάμο είχε άλλο σχέδιο. Με τρεμάμενα χέρια, σκαρφάλωσε τη γούνα του κτήνους. Θα έφτανε στο κεφάλι του και εκεί θα τον δάγκωνε και θα ούρλιαζε μέσα στα αυτιά του, ενοχλώντας τον σα τσιμπούρι, μέχρι που να τον αναγκάσει να ξυπνήσει. Μα σαν βρέθηκε μες τη γούνα του Γουέντιγκο, το σώμα του μούδιασε από άκρη σε άκρη. Κάθε του βήμα ήταν ένας άθλος και κάθε του κίνηση έπαιρνε έναν αιώνα. Απεγνωσμένα, τα πνεύματα του αέρα αρπάζονταν από τα μαλλιά του και τους ώμους του, παλεύοντας να τον ρίξουν κάτω.

Ο Ινουίτ έφτασε την κορυφή του κεφαλιού του κτήνους και κάθισε κάτω, ανίκανος πλέον να σηκωθεί. Εκεί, αδυνατώντας πλέον να κάνει κάτι άλλο, ξάπλωσε δίπλα στο αυτί του και προσπάθησε να φωνάξει με όλη του τη δύναμη.

Μα το στόμα του είχα μουδιάσει και η γλώσσα του είχε μπλαβιάσει από τον πάγο. Οι χορδές του είχαν ζαρώσει και αδυνατούσαν να βγάλουν έστω και ένα κιχ. Όμως ο Νάμο ούρλιαξε, ξανά και ξανά, μέχρι που εξάντλησε κάθε ρανίδα της δύναμής του.

Και όταν πια έκανε ό,τι μπορούσε, αποκοιμήθηκε στο ρυθμό του νανουρίσματος που αντηχούσε στα αυτιά του...

---

Post a Comment