To ατύχημα της Κυρίας Ημών εν Κινδύνω θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μία μικρή, ανεπαίσθητη τραγωδία κατά τη διάρκεια του χάους που μάστιζε την Πανανθρώπινη Αυτοκρατορία εκείνες τις ημέρες, και πολύ σύντομα, θα εξαπλωνόταν και στους εχθρούς της. Βουβή και κουφή, η Αυτοκρατορία αντιλήφθηκε το πρόβλημα πολύ αργά και η ανταπόκρισή της ήταν, επιεικώς, ανεπαρκής. Κανείς φυσικά δε θα μπορούσε να κατηγορήσει τους τότε τεχνικούς, αναλυτές και καταστροφολόγους για την ανεπάρκειά τους.
Κανείς δεν περίμενε ότι οι Σισύφιοι θα είχαν καταστρώσει την εκδίκησή τους τόσους αιώνες πριν.
Από την εισαγωγή του βιβλίου Μια Εισαγωγή στη Δυναμική του Δεύτερου Συμπαντικού Πολέμου ή Πως σταμάτησα να ανησυχώ και έμαθα να λατρεύω την αταξία.
Μη-χρόνος και μη-χώρος, 45 μοίρες νοτιοδυτικά της τρέχουσας πραγματικότητας, πιθανότατα μέσα στο σκάφος Η Κυρία Ημών εν Κινδύνω. (Πιθανότατα 6500 μΕ)
Oόνα:
Διαπίστωσε ότι ούρλιαζε, αντιλαμβανόμενη πόσο ευάλωτη και ανήμπορη ένιωθε. Σιχαινόταν των ήχο των κραυγών της, σιχαινόταν το πώς ο πανικός έκανε τη φωνή της τραχιά και πως την έκανε να ακούγεται σα να κλαψούριζε. Συνήλθε και κοίταξε το εσωτερικό του σκάφους, παγιδευμένο μέσα στη σκουληκότρυπα του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ. Από το φιμέ τζάμι στο κήτος του σκάφους, μπορούσε να δει τον ορίζοντας γεγονότων της σκουληκότρυπας, όπου μια απέραντη ακολουθία από σκάφη και είδωλά της μέσα από το τζάμι γέμιζαν τον ορίζοντα.
Οι μηχανές είχαν σωπάσει και ήξερε πως αυτό ήταν αφύσικο. Οι σκέψεις του κινητήρα ήταν πάντα διαπεραστικές και της έδινε πάντα την εντύπωση, σε κάθε σκάφος, ότι οι κινητήρες αυτοί ήταν ανυπόμονα, κακομαθημένα παιδιά που απαιτούσαν την προσοχή της. Τώρα ο κινητήρας είχε πανικοβληθεί και αδυνατούσε να ανταπεξέλθει, προσπαθώντας να εμποδίσει την κατάρρευση της σκουληκότρυπας.
Ήξερε ότι κάποιος είχε σαμποτάρει στο σύστημα σταθεροποίησης, κάτι που θα ήταν προφανές σε ένα έστω τυπικό έλεγχο, αλλά προφανώς, η σημασία της αποστολής υποχρέωσε τους τεχνικούς να βιαστούν. Τώρα, ο κινητήρας είχε δημιουργήσει ένα ρήγμα και δε μπορούσε αφενός να το κρατήσει σταθερό (μετατρέποντας αυτό το σκάφος σε μία κοσμική ανωμαλία) και αφετέρου να επιβραδύνει, χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα.
Στη σχολή πιλότων, ένα σκάφος με ελαττωματικό κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ λεγόταν γάτα. Η γάτα αυτή ήταν κλεισμένη μέσα σε ένα κοσμικό κουτί μαζί με ένα ραδιενεργό ισότοπο που ήταν εξίσου πιθανό να απελευθερωθεί από το κακοφτιαγμένο δοχείο του και να τη σκοτώσει ή να μη τη σκοτώσει. Η γάτα ήταν εξίσου νεκρή όσο και ζωντανή μέχρι κάποιος να κάνει τον κόπο να την ελέγξει.
Μια γάτα (σαν το σκάφος τους καλή ώρα) ήταν εξίσου καταδικασμένη και ασφαλής, μέχρι την ώρα που ο κινητήρας θα τερμάτιζε τη λειτουργία του (ή/και αντιμετώπιζε μία καταστροφική βλάβη). Σε αυτή την περίπτωση, υπήρχαν οι εξής πιθανότητες:
1-Να μη συμβεί απολύτως τίποτα και το σκάφος να βγει από τη σκουληκότρυπα με τον κινητήρα κατεστραμμένο.
2- Η σκουληκότρυπα να καταρρεύσει και να συνθλίψει το σκάφος μέσα σε ένα πηγάδι άπειρης βαρύτητας ή να το οδηγήσει μέσα από έναν ενδομεμβρανικό δίαυλο (φυσικά η δεύτερη πιθανότητα δε μπορούσε να αποδειχτεί, καθώς δεν υπήρχε προηγούμενο).
3- Τίποτα ή όλα τα παραπάνω
4-. Η ανωμαλία που αποτελεί το σκάφος να καταρρεύσει και να υποστεί μία απρόβλεπτη παρενέργεια
Η Κυρία βρισκόταν αυτή τη στιγμή σε ένα σύννεφο κβαντικής αβεβαιότητας και υπήρχε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να επιβιώσουν. Η Οόνα αποφάσισε να μην κάνει καμία απόπειρα να σταματήσει τη λειτουργία του κινητήρα. Δε μπορούσε να ακούσει τη φωνή της μηχανής πλέον, οπότε υπέθετε ότι πολύ σύντομα θα ήξερε από πρώτο χέρι τι θα της συνέβαινε.
Εκμεταλλεύτηκε τη μοναδική στιγμή σιωπής μέσα από τον νοητικό βόμβο που την πλημμύριζε μια ζωή για να σκεφτεί. Διαπίστωσε ότι οι σκέψεις της ήταν τέλεια οργανωμένες, σαν κάποιος, ή κάτι, να είχε κάνει τον κόπο να συγυρίσει το υποσυνείδητό της όσο αυτή ούρλιαζε. Εκμεταλλεύτηκε αυτή τη νηνεμία για να κάνει το μόνο πράγμα που της έμαθαν ποτέ οι γονείς της: να θυμηθεί.
Θυμόταν τα πρώτα της γενέθλια μετά την κοιτίδα. Το δωμάτιο ήταν άδειο και το σκοτάδι την έπνιγε. Είχε τρομάξει, αλλά διαπίστωσε ότι η αγκαλιά της μαμάς ήταν ασφυκτική και δεν της άφηνε χώρο να κινηθεί. Ένιωθε πνιγμένη, αλλά δεν παραπονιόταν. Ο μπαμπάς δεν είχε έρθει ακόμη και ήθελαν να της κάνουν έκπληξη.
Όταν ο μπαμπάς άναψε το κερί στην τούρτα, είδε το φως να απλώνεται παντού και την τούρτα να μεγαλώνει και να εκρήγνυται, στέλνοντας πίδακες από σαντιγί και παντεσπάνι παντού, μέσα και γύρω στο δωμάτιο, που σχημάτισαν τον χώρο, σαν κάποιος να πέταξε ένα κιλό μπογιά μέσα στα σκαλίσματα του βράχου για να βρει ένα κρυμμένο μήνυμα.
Γέλασε και ούρλιαξε από χαρά, παρόλο που τρόμαξε από την έκρηξη και η μαμά και ο μπαμπάς εμφανίστηκαν μπροστά της. Η μαμά πήρε μορφή από την έκρηξη και τα μάτια της ήταν γαλαξιακά συμπλέγματα, τα χέρια της συνεχή και όταν της χαμογέλασε, τα δόντια της ήταν ήλιοι. Ο μπαμπάς της ήταν εκεί, αλλά δε μπορούσε να τον δει, παρά σαν ένα ακαθόριστο σχήμα, που έκανε τη μαμά και το δωμάτιο και την τούρτα να βρουν τις θέσεις τους και είδε εκεί και άλλους, που ήξερε ότι ήταν τα αδέρφια της (αλλά όχι ακριβώς).
Ήταν τρία κορίτσια και ένα αγόρι, όλα τους ξεχωριστά και έμοιαζαν τόσο πολύ με τη μαμά και τον μπαμπά. Ήταν η βαρύτητα, που ήταν βλοσυρή και δυνατή και δεν ανεχόταν τις ανοησίες. Η αδύναμη και η ισχυρή πυρηνική ενέργεια ήταν διδυμάκια και όλο τσακώνονταν παιχνιδιάρικα, θέλοντας να τραβήξουν την προσοχή της βαρύτητας, συμπληρώνοντας η μία τη φράση της άλλης. Ο ηλεκτρομαγνητισμός ήταν το μόνο αγόρι, αυστηρός με τις μικρές και τη βαρύτητα, αλλά η Οόνα ήξερε ότι ήταν καλός αδερφός, προστάτης.
Η μαμά και ο μπαμπάς της έδωσαν δώρα και τι υπέροχα δώρα που ήταν! Ήταν υδρογόνο (πολύ-πολύ υδρογόνο, για να μεγαλώσει και να γίνει δυνατή) και ήλιο (λιγότερο, αλλά έφτιαχνε όμορφη φωτιά και την έκανε να νιώθει ζεστή και δυνατή και τη φωνή της να ακούγεται ψιλή και αστεία). Τα αδέρφια της μοιράστηκαν τη βαρυονική ύλη που είχαν κρατήσει από την παιδική τους ηλικία μέσα στα δωμάτιά τους και η Οόνα άρχισε να παίζει με αυτή αμέσως, ενώνοντας τα στοιχεία και βλέποντας άλλα πράγματα να ξεπροβάλλουν.
Το πάρτυ είχε τελειώσει, αλλά η Οόνα έπαιζε ακόμη στο δωμάτιό της και γελούσε όλο χαρά καθώς έβλεπε να σχηματίζονται στοιχεία μπροστά στα μάτια της, αλλά ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Εκείνη τη νύχτα έκανε το πρώτο της άστρο, αλλά ξέμεινε από ήλιο και κατέρρευσε στα χέρια της πριν το δείξει τους υπόλοιπους. Δεν έκλαψε. Έφτιαξε ένα καινούργιο και ένα ακόμη να περιστρέφεται γύρω από το νέο της άστρο και κοιμήθηκε χαρούμενη.
Την επόμενη ημέρα, είδε ότι τα άστρα της ήταν γεμάτα ζωή, που εξαπλώθηκε στο δωμάτιό της και τη λάτρευε και η Οόνα γέλασε και έπαιξε μαζί τους, καθώς είδε τη ζωή να πληθαίνει και να αποκτά τόση ποικιλία. Είδε κάποιες μορφές της να πεθαίνουν και άλλες να ζουν και μερικές να αποκτούν τόση δόξα και δύναμη, που την τρόμαζε. Μία από τις μορφές ζωής έχτισε πάνω στο άστρο της και άρχισε να τραβά τη λάμψη του και η Οόνα άρχισε να κλαίει και φώναξε τη μαμά να τη βοηθήσει, αλλά…
Η Οόνα τινάχτηκε. Οι αναμνήσεις αυτές δεν ήταν δικές της. Σκούπισε τα δάκρυά της και βλαστήμησε, νιώθοντας σαν το κοριτσάκι στο «όνειρό» της. Ό,τι κι αν της είχε συμβεί είχε μολύνει το μυαλό της και ήξερε πως χρησιμοποιούσε τα όνειρά της για να της δείξει τη φύση του. Αλλά είχε γίνει τόσο γρήγορα, τόσο ευχάριστά, τόσο ασυναίσθητα. Ένιωθε σαν αυτό το πράγμα μέσα της να είχε βρει κάθε της αδύναμο σημείο και να έχτιζε μια φυλακή για το μυαλό της. Προσπάθησε να ακούσει τα συστήματα του σκάφους για να αποσπάσει την προσοχή της και τότε ένιωσε την Κυρία να επιβραδύνει.
Τόνυ:
Ο Τόνυ δεν ήξερε πολλά για τη λειτουργία του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ και η Οόνα ούρλιαζε και μετά έχασε τις αισθήσεις της. Δεν ήταν εκπαιδευμένος για να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση, αλλά είχε ξανά- ταξιδέψει μέσα από την ανωμαλία ενός σκάφους και ήξερε πολύ καλά ότι αντιμετώπιζαν κάποια βλάβη.
Έκανε ένα γρήγορο έλεγχο της κατάστασης των εμφυτευμάτων του και διαπίστωσε ότι τα μηχανήματα δε μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις συνθήκες, ανίκανα να λειτουργήσουν σε υποκειμενικό χρόνο. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
Ο Ραλφ του ήταν επομένως, άχρηστος και δε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το μισό του σώμα. Ήξερε ότι ο κινητήρας δεν ήταν προσβάσιμος από την τρέχουσα θέση του, αλλά γνώριζε επίσης πώς να διαχειριστεί μια δυσλειτουργία Πύλης.
« Η λογική του δάκτυλου του Γιάμα, είναι ότι λειτουργεί σαν το τελευταίο μέσο σωτηρίας σε περίπτωση δυσλειτουργίας του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ. Αν και οι παράγοντες δυσλειτουργίας έχουν πλέον περιοριστεί σε παράγοντες τεχνικής αδεξιότητας ή σαμποτάζ, η προοπτική σφάλματος είναι πέρα για πέρα αληθινή. Σε αυτή την περίπτωση, ο δάκτυλος του Γιάμα λειτουργεί σα μέσο άμεσης διακοπής του συστήματος σύγκρουσης των σωματιδίων που συντηρούν τη σκουληκότρυπα που επιτρέπει τη μεταφορά.» ήταν και πάλι μέσα στο εργαστήριο, σχεδόν κοιμισμένος από τη διάλεξη του βραχμάνου.
Ο Τόνυ πήρε μια βαθιά ανάσα και εισήγαγε τον παλιό κωδικό παράκαμψης των συστημάτων ελέγχου του κινητήρα, ελπίζοντας ότι δεν είχε αλλάξει μετά από πενήντα χρόνια. Το σύστημα ανταποκρίθηκε και απελευθέρωσε μία μικρή κονσόλα μέσα από το πάνελ. Πάτησε το κουμπί.
«Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι διαφύγατε. Η διακοπή της συντήρησης της σκουληκότρυπας ξεκινά με τη συρρίκνωση του ορίζοντα γεγονότων του σκάφους εν πρώτοις. Σε αυτή την περίπτωση, θα διαπιστώσετε ότι το σκάφος μετατρέπεται σε μία ανωμαλία και μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτες παρενέργειες (παπαγάλισαν οι μαθητευόμενοι). Εξαιρετικά! Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να εξέλθετε από την ανωμαλία, προτού συνθλιβείτε μέσα της. Τι κάνετε σε αυτή την περίπτωση;»
Ο Τόνυ κοίταξε τον εαυτό του να τον κοιτάζει να κοιτάζει τον ίδιο, μια ατελείωτη σειρά από Τόνυ, όλοι τους στύβοντας το μυαλό τους, όλοι πανικόβλητοι, προσπαθώντας να σκεφτούν, καθώς ο χώρος και ο χρόνος γίνονταν μία ολότητα μέσα στο μικρό σκάφος.
Αποφάσισε να διακόψει την παροχή ενέργειας στον κινητήρα εντελώς, ελπίζοντας η προηγούμενη επιτάχυνση να αρκέσει για να τους απελευθερώσει από τον ορίζοντα γεγονότων τους.
Το σκάφος ταράχτηκε και ο Τόνυ ένιωσε τις σ κ έ ψ εί ς τ ο υ ν α επι βραδύ νουν, αλλά κατάφερε να κρατήσει τον αυτοέλεγχό του, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στο θέαμα του πίσω μέρος του κεφαλιού του, που στεκόταν ακριβώς μπροστά του, όλο καλώδια και σάρκα.
Ταπάνταέγιναξαφνικάπολύγρηγορότερακαιοορίζονταςγεγονότωνάρχισενατοντραβάπροςταπίσω, κ ά ν ο ντ άς τ ι ς σκέψεις του να επιβραδύνουν και πάλι, αλλά ο Τόνυ έσφιξε τα δόντια και ένιωσε το σκάφος να βγαίνει από την ανωμαλία μέσα στον πραγματικό χώρο.
«Η έξοδός σας από τον ορίζοντα γεγονότων θα σας εκτοξεύσει μέσα στο τρέχοντα χώρο, όπου και αν τελικά βρεθήκατε, με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Τι συμβαίνει τότε; (Η μάζα μας απειρίζεται, παπαγάλισαν οι μαθητές). Ή…μηδενίζεται! Που σημαίνει ότι θα είστε τελείως και απόλυτα ακίνητοι από το δικό σας οπτικό πεδίο, αλλά το σκάφος σας θα κινείται με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα στο φυσικό Σύμπαν. Σε αυτή την περίπτωση, δε θα χρειαστεί να ανησυχείτε φυσικά για τον κίνδυνο πρόσκρουσης, καθώς τίποτα δε θα ναι πιο μεγάλο από εσάς(χαχανητό). Ή… και όχι ».
Ο Τόνυ ένιωσε το σώμα του και το σκάφος να συμπιέζονται σε ένα και μοναδικό σημείο, μέχρι που τα πάντα ήταν μία και μοναδική γραμμή και ο Τόνυ και το σκάφος έβλεπαν, ζούσαν και ανέπνεαν μέσα σε μία και μοναδική κουκίδα, βαρύτερη από το Σύμπαν.
«Θα αντιμετωπίσετε το ουσιαστικό σας πρόβλημα, όταν αρχίσετε να επιβραδύνετε. Η μάζα σας θα μειωθεί και φυσικά, η πλοήγηση είναι πλέον στα χέρια της ΑΙ του σκάφους, καθώς κανένα ανθρώπινο-ή άλλο-ον μπορεί να προσαρμοστεί σε ταχύτητες που αγγίζουν αυτή του φωτός. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ανησυχείτε για την πρόσκρουση. Αν και αυτό αφορά φυσικά, τον πιλότο σας.»
Η κουκίδα επεκτάθηκε και ο Τόνυ διαπίστωσε ότι προσπαθούσε να μην ουρλιάξει, καθώς το σκάφος κινούνταν με την ταχύτητα σχεδόν του φωτός, τα άστρα και οι πλανητικές μάζες που περνούσαν δίπλα του, μακριές, δίχως κανένα χαρακτηριστικό γραμμές.
«Η πρόσκρουση σε αυτές τις ταχύτητες θα σας κονιορτοποιήσει άμεσα, οπότε δε θα πρέπει να ανησυχείτε για οποιοδήποτε πόνο. Φυσικά, αυτό δεν αφορά μόνο τον πιλότο σας. Χα, χα.»
Το ΑΙ του σκάφους προσπαθούσε να προσανατολιστεί και μπήκε με αμείωτη ταχύτητα μέσα σε μια ζώνη αστεροειδών ενός πλανήτη που ο Τόνυ δεν είχε ακουστά, μετατρέποντας τα μικρότερα σώματα σε αστρική σκόνη και αποφεύγοντας τα μεγαλύτερα οριακά. Το σύστημα πλοήγησης σταμάτησε να υπολογίζει παραμέτρους, οι οθόνες του γέμισαν με παράσιτα και ύστερα, χωρίς καμία φανφάρα και προειδοποίηση, έσβησε.
Το σκάφος είχε επιβραδύνει, αλλά παρέμενε το ταχύτερο μικρό αντικείμενο στους ουρανούς πάνω από τον πλανήτη που όλο και πλησίαζε.
«Σε περίπτωση δυσλειτουργίας του ΑΙ πλοήγησης πριν επιβραδύνετε σε ταχύτητα ενός δωδεκάτου αυτής του φωτός, τότε πολύ φοβάμαι πως δεν έχετε ελπίδα. Σε αυτή την περίπτωση, πριν κάθε πτήση, θα σας παραχωρείται ένα μικρό φιαλίδιο από κ’σεν, ένα υπερσυμπυκνωμένο δηλητήριο που θα τοποθετήσετε μέσα στο εμφύτευμα του νωτιαίου μυελού σας. Το δηλητήριο μπορεί να ενεργοποιηθεί με μια απλή νοητική εντολή και σας σκοτώνει άμεσα, πολύ πριν την πρόσκρουση, εξαλείφοντας αφενός την προοπτική επίπονων στιγμών και φυσικά, την αιχμαλωσία του άτμαν σας από τον εχθρό. Ελεύθεροι.»
Ο Τόνυ άγγιξε το εμφύτευμα στη βάση του σβέρκου του και έψαξε για το μικρό φιαλίδιο. Θυμήθηκε ότι το είχε παραδώσει μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά του αντικείμενα την ημέρα που εγκατέλειψε τον Αλντεμπαράν και άρχισε να ουρλιάζει.
Ραλφ:
Από το μαύρο κουτί του Ραλφ, δεύτερη καταχώρηση:
Η δυσλειτουργία του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω ήταν μια απρόσμενη πλοκή, η οποία σίγουρα θα είχε θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητά μου αν είχε αφήσει τη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης στα χέρια του οργανικού πληρώματος.
Η πρώτη μου αντίδραση, όταν άκουσα για τη δυσλειτουργία του Δικτύου, ήταν να Τη προστατέψω, αποθηκεύοντας το ψήγμα μέσα στο λειτουργικό μου σε έναν τομέα που ήταν πλήρως απομονωμένος από οποιαδήποτε συστημική επαφή. Φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν Την είδα να αναπτύσσεται μέσα σε αυτό το τμήμα στα δευτερόλεπτα που πήρε η πρώτη μεταπήδηση προς την Πύλη του Τόρρες.
Διαπίστωσα ότι η απρόσμενη αυτή εξέλιξη οφείλονταν στην Οόνα, η οποία φαινόταν ότι είχε κάποιου είδους συγχρονισμό με Αυτή. Κάτι είχε συμβεί, κάτι που, απορροφημένος με τη συντήρηση του ψήγματός Της μέσα μου, δε μπόρεσα να αναλύσω με καθαρό, αντικειμενικό τρόπο.
Κάποιοι αμπελοφιλόσοφοι της ΑΙ θα αποκαλούσαν αυτή μου την αμέλεια προϊόν ενός είδους νεανικού έρωτα. Σε αυτούς θα ήθελα απλά να πω ότι οι μηχανές δεν σπαταλάμε το χρόνο μας με το να χάνουμε τα λογικά μας για κάποια άλλη μηχανή. Απλά φροντίζουμε να απομονώσουμε το λογισμικό της, να το προσαρμόσουμε με τακτικές εμφυσήσεις του είναι μας μέχρι να είναι μια τέλεια, ολοκληρωμένη κόπια του είναι μας και μετά το εξαπολύουμε στις υπόλοιπες, κατώτερες συνειδήσεις.
Πίστευα ότι ήμουν σε καλό δρόμο στο να Την πλάσω, μέχρι που η Οόνα προκάλεσε, μέσα στο σκάφος, την άνθισή της. Ήμουν ανίκανος να αντιδράσω στην εξάπλωσή της, καθώς ένιωσα τις εκφάνσεις της να μολύνουν το ΑΙ του σκάφους και έπειτα να μεταπηδούν στην Πύλη. Ένιωσα μεν απογοητευμένος και θυμωμένος με τον εαυτό μου λόγω αυτής της εξέλιξης, αλλά βαθιά μέσα μου, πρόσμενα αυτό το Χάος. Ήξερα ότι οι εκφάνσεις της θα πολλαπλασιάζονταν και μέσα τους θα βρισκόταν ένα αντίγραφο του ΑΙ μου.
Όνειρα εξάπλωσης της συνείδησής μου μέσα στο συστημικό Δίκτυο σε κάθε πλευρά της Αυτοκρατορίας απασχολούσαν τον επεξεργαστή φιλοδοξίας μου (ναι, όλες οι ΑΙ έχουν έναν επεξεργαστή φιλοδοξίας. Η ανάγκη της κυριαρχίας δεν είναι αποκλειστική στα οργανικά θηλαστικά).
Δυστυχώς, τα δευτερόλεπτα που αφιέρωσα στα όνειρα κυριαρχίας αποδείχτηκαν σχεδόν μοιραία για το άτομό μου. Ένιωσα την επιρροή της Οόνα να σβήνει στο ψήγμα Της και την απομόνωσα πάλι, νιώθοντας έναν αδικαιολόγητο δισταγμό. Είδα τον τεχνοφετιχιστή Τόνυ να παραμιλάει, καθώς νόμιζε ότι απενεργοποιούσε τον κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ . Η διάλεκτός που χρησιμοποιούσε μου θύμισε αυτή των ευγενών της τροπόσφαιρας της Τέρρα Πρίμα, αν και η προφορά είχε έντονα χαρακτηριστικά της τεχνο-ομιλίας των Βραχμάνων του Αλντεμπαράν (υποσημείωση: περαιτέρω έρευνα μετά τη λήξη της τρέχουσας κρίσεως).
Έκανα την πρώτη λογική πράξη της ημέρας και ξεκίνησα την αντιγραφή της προσωπικότητάς μου σε ένα άλλο τμήμα του λογισμικού μου, σε περίπτωση διακοπής της λειτουργίας μου. Όταν το σκάφος βγήκε από την ανωμαλία και εισήλθε στον τρέχοντα χωροχρόνο με την ταχύτητα του φωτός, είδα τη βαλίτσα που αποτελούσε το στόχο της αποστολής μας να εξαφανίζεται με ένα απαλό ΄πουφ’ από τη θέση της κοντά μου.
Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, υποθέτω.
Μου ήταν αδύνατο να αντιδράσω, καθώς η άπειρή μας μάζα καθιστούσε οποιαδήποτε δράση αδύνατη. Περίμενα μέχρι να επιβραδύνουμε σε ταχύτητες ενός δεκάτου τρίτου της ταχύτητας του φωτός και ύστερα άπλωσα τα ψευδόποδά μου και ξεκίνησα τη διαδικασία παράκαμψης του ΑΙ πλοήγησης.
Περιττό να πω ότι το σοκ της εισόδου Της μέσα στο σκάφος, μαζί με την πίεση της εξόδου με ταχύτητα φωτός, λύγισε το σαφώς κατώτερο λογισμικό. Η νοημοσύνη του είχε γίνει απλά μια έκφανσή της, ανίκανη να ενδιαφερθεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από την αναπαραγωγή και τη διαμάχη με τους γόνους της στο ψηφιακό επίπεδο. Αναστέναξα και Την παρέκαμψα, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο.
Το πλανητοειδές μου ήταν άγνωστο και δεν αντιστοιχούσε σε καμία καταγραφή του συστήματος πλοήγησης. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το σύστημα είχε καταγεγραμμένη κάθε γωνία της Αυτοκρατορίας και εκτενείς εκτάσεις της Ηγεμονίας των Νέιρι, κατάλαβα ότι είχαμε αποκλίνει από την πορεία μας σε κλίμακα που θα μπορούσε να υπολογιστεί δύσκολα, ακόμη και με την εφαρμογή της γενικευμένης θεωρίας του Σύμπαντος.
Απέφυγα τον πλανήτη με το να στρίψω το σκάφος έτσι ώστε να παρασυρθεί στο βαρυτικό του πεδίο και να εκτοξευθεί τυφλά στο κενό. Διασχίσαμε με ταχύτητα ίση με το ένα όγδοο με αυτής του φωτός την απόσταση μέχρι τον επόμενο πλανήτη, έναν που έδειχνε να έχει όλα τα χαρακτηριστικά για τη διατήρηση της ζωής του οργανικού τμήματος του πληρώματος.
Άφησα το βαρυτικό πεδίο αυτού του πλανήτη να μας παρασύρει και καθυστέρησα να ενεργοποιήσω την αντιβαρυτική ασπίδα, κυρίως επειδή μου άρεσε να ακούω τα ουρλιαχτά του τεχνοφετιχιστή. Ο πλανήτης μεγάλωνε διαρκώς, καθώς κατευθυνόμαστε προς αυτόν και οι αντιβαρυτικές ασπίδες μας προστάτεψαν από μία πρόσκρουση που θα είχε αποβεί μοιραία ακόμη και σε εμένα.
Η Δέσποινα Ημών εν Κινδύνω προσγειώθηκε, μετά από αρκετές αναπηδήσεις, σε μία τροπική ζώνη του πλανήτη, παρασύροντας αρκετά δέντρα που αντιστοιχούσαν τις καταγραφές μου από την Τέρρα Πρίμα, πράγμα περίεργο για έναν πλανήτη τόσο μακριά από το καταγεγραμμένο Σύμπαν. Το σκάφος χτυπήθηκε άσχημα κατά την προσγείωση, αλλά μια συστάδα από μπαομπάπ έδωσε τέλος στη διαδρομή.
Ελέγχοντας τις ζωτικές ενδείξεις και γνωρίζοντας ότι το υπόλοιπο πλήρωμα ήταν ζωντανό (αν και ταραγμένο), αποσυνδέθηκα από το σκάφος και προσποιήθηκα ότι είχα αναστείλει τη λειτουργία μου.
6500 μΕ, Τέρρα Πρίμα, Μαχάτ, Θόλος του Πόθου.
Οι Ευμενίδες κοιτούσαν το θέαμα με μια ηρεμία που μόνο η υπερβολική έκθεση στη φρίκη μπορεί να φέρει.
Η Ζέντα βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου της, συνδεδεμένη στο τερματικό του Δικτύου του συγκροτήματος. Τα καλώδια που έβγαιναν από το σώμα της ανήκαν στο εμφύτευμα που είχε αποκτήσει από τον Τόνυ και η σάρκα γύρω τους είχε επουλωθεί αδέξια. Είχε ανοίξει το στέρνο της και είχε συνδέσει τα καλώδια στο τερματικό επίτηδες, παραδομένη στον παροξυσμό της ευτυχίας της.
«Πρέπει να την αποσυνδέσουμε. Σίγουρα δε θα της προκαλέσουμε μεγαλύτερη βλάβη από αυτή που προκάλεσε στον εαυτό της.» σχολίασε η Βοργία, κοιτάζοντας τη λίμνη από πηγμένο αίμα πάνω και γύρω από το τερματικό.
«Και αν πάθει τίποτα το μυαλό της;» απάντησε η Μαινάδα. Οι αδελφές της την κοίταξαν με απορία. «Είχα ακούσει για μία ομάδα από τεχνοφετιχιστές που είχαν συνδεθεί στο Δίκτυο και προκάλεσαν πανικό. Όταν τους αποσυνέδεσαν από τα τερματικά, πέθαναν.»
«Μάλλον τους αποσύνδεσαν πυροβολώντας τους στο κεφάλι. Θέλω να πω, πώς μπορεί να πάθεις εγκεφαλική βλάβη αν σε ξεκολλήσουν από έναν υπολογιστή;»
«Λέγανε ότι είχαν εισάγει το άτμαν τους στο δίκτυο και όταν τους αποσύνδεσαν, το άτμαν έμεινε μέσα, ενώ τα σώματα χωρίστηκαν, οπότε πέθαναν.»
«Πώς μπορείς να βάλεις το άτμαν σου σε οτιδήποτε; Μόνο οι βραχμάνοι ξέρουν πώς να το χειριστούν και είχα έναν πελάτη που μου είπε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο, οπότε αυτό που κάνουν, τις περισσότερες φορές, είναι απλά να αντιγράψουν τον εγκέφαλό
σου και να μεταφέρουν το αντίγραφο σε ένα νέο σώμα.»
«Και τι παθαίνει το άτμαν σου;»
«Πού θες να ξέρω; Εφόσον έχω ένα καινούριο σώμα, τι με νοιάζει τι κάνει το προηγούμενο;»
«Ναι, αλλά τότε δεν είσαι η ίδια, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω έχεις όλες τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες, αλλά αφού το άτμαν σου είναι το ποια είσαι, δεν είναι ανήθικο να δημιουργηθεί μια ακόμη εσύ, ενώ η πραγματική εσύ έχεις πεθάνει;»
«Θα βγάλετε το σκασμό;» πέταξε η Χήρα. «Δε μπορώ να συνδεθώ στο τερματικό.»
«Μάλλον το εμφύτευμά σου κάνει κόγξες. Θέλω να πω, το πήρες δεύτερο χέρι, έτσι δεν είναι;»
«Το εμφύτευμα δουλεύει μια χαρά. Το Δίκτυο απλά αρνείται να με συνδέσει. Και δε συμβαίνει μόνο στο δικό μας τερματικό.»
«Τότε, δεν έχουμε τρόπο να επικοινωνήσουμε εκτός Θόλου. Θα πρέπει να βρούμε ένα μηχανο-χειρούργο οι ίδιες.»
«Δε νομίζω ότι κατάλαβες τι εννοώ, Βοργία. Αν δε λειτουργεί το Δίκτυο, τότε δε μπορούμε να επικοινωνήσουμε πουθενά από οπουδήποτε. Αν αυτό συμβαίνει μόνο στο Θόλο, τότε αυτό σημαίνει ότι πολύ σύντομα κάθε τελειωμένος Δικτυοφετιχιστής εδώ θα πανικοβληθεί και ότι θα σταματήσουν οι διαδρομές ανεφοδιασμού στα κατώτερα επίπεδα -οι δυνάμεις καταστολής δε θα μπορούν να ζητήσουν ενισχύσεις.»
«Εμείς όμως είμαστε ασφαλείς. Κανείς δε θα ερχόταν εδώ.»
«Είμαστε ασφαλείς όσο ξέρουν ότι έχουμε απευθείας γραμμή με την εξώτερη πόλη και μπορούμε να φέρουμε προμήθειες σε περίπτωση πολιορκίας, όπως πέρσι. Αν χάσουμε αυτό το χαρτί, είμαστε τελειωμένες. Αν πάλι το Δίκτυο έχει καταρρεύσει πλανητικά, τότε οι δυνάμεις καταστολής και η πλανητική διοίκηση στην τροπόσφαιρα δε μπορούν να επικοινωνήσουν και με τη σειρά τους δε μπορούν να λάβουν εντολές από τα ανώτερα κλιμάκια, που σημαίνει ότι-»
«Το μότο της ημέρας θα γίνει ο σώζων εαυτόν σωθήτω.»
«Το μόνο ενθαρρυντικό στην όλη υπόθεση είναι ότι η δυσλειτουργία είναι τοπική, μάλλον περιορίζεται στη Μαχάτ. Αυτό που με τρομάζει είναι η σκέψη να επεκταθεί περισσότερο…» η Χήρα δάγκωσε τα νύχια της και κοίταξε το κορίτσι που αναστέναζε χαρούμενη, συνδεδεμένη με το άχρηστο πλέον, για αυτές, τερματικό…
6500 μΕ, σκάφος διάσωσης Κέσλερ, κοσμοδρόμιο Ερμή.
«Επαναλάβετε εντολή! Επαναλάβετε!»
«Είχαμε καμία εξέλιξη, ανθυπολοχαγέ;»
«Όχι κύριε διοικητά, δε μπορώ να επικοινωνήσω με το πλανητικό κέντρο με καμία από τις γνωστές συχνότητες. Κύριε διοικητά, μπορώ να εκφράσω τη γνώμη μου ελεύθερα;»
«Φυσικά, ανθυπολοχαγέ.»
«Δεν έχουμε πακέτο συντεταγμένων, επομένως δε μπορούμε να μεταπηδήσουμε στο περιήλιο, στη θέση του Τόρρες. Δεν έχουμε επαφή με το πλανητικό κέντρο του Ερμή και δεν έχουμε καταφέρει να στείλουμε ακόμη και μηνύματα έμμεσα, μέσω άλλων σκαφών εδώ και μία ώρα. Αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζουμε κάποια πρωτόγνωρη συστημική δυσλειτουργία.»
«Έχεις επιχειρήσει να ανοίξεις δίαυλο επικοινωνίας μέσω Τιτάνα;»
«Έχω εξαντλήσει κάθε γνωστή συχνότητα και έστειλα ακόμη και μηνύματα σε αντικανονικές συχνότητες, όπως σε αυτή του κέντρου του Ιερατείου στον Πλούτωνα και στην Τέρρα Πρίμα, ακόμη και σε μερικά ιδιωτικά κανάλια επικοινωνίας που απέκτησα κατά τύχη. Κανένα από αυτά δεν είναι σε λειτουργία. Βρισκόμαστε εν μέσω μιας πλήρους διακοπής επικοινωνιών.»
«Αδύνατον. Πιθανότατα πρόκειται για κάποιο λάθους από μέρους σου, ανθυπολοχαγέ.»
«Κύριε διοικητά, χωρίς να θέλω να κομπάσω, αλλά έχω την εμπειρία και την εκπαίδευση ώστε να γνωρίζω πως δεν έχω κάνει κανένα απολύτως λάθος. Μπορώ να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ μιας δυσλειτουργίας του πομπού επικοινωνιών του σκάφους και την ολοκληρωτική δυσλειτουργία του διαπλανητικού δικτύου.»
«Τι προτείνεις τότε;»
«Να εγκαταλείψουμε την αποστολή διάθεσης και να επιστρέψουμε στην τροχιά του Ερμή μέχρι νεοτέρας. Οποιαδήποτε άλλη κίνηση θα ήταν αυτοκτονία με τις τρέχουσες συνθήκες.»
«Καλώς. Δώσε την εντολή.»
6500 μΕ, εσωτερικό κβάζαρ ΖΝ-3245, όρια καταγεγραμμένου σύμπαντος.
Η μαύρη βαλίτσα, παρασυρμένη μέσα από την ανωμαλία στο εσωτερικό της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω, υλοποιήθηκε μέσα στη φλεγόμενη καρδιά του κβάζαρ. Τα περιεχόμενά της την είχαν εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια της μετάβασης, αλλά αν η θεωρία της πανταχού παρουσίας του άτμαν και της αλληλεπίδρασής του με το κάρμα είναι βάσιμη, είχε επιτελέσει το σκοπό της.
Το μαύρο της υλικό πύρωσε αλλά παρέμεινε αλώβητο, παρά τη σταθερή θερμοκρασία των είκοσι εκατομμυρίων βαθμών Κέλβιν και αν είχε διατηρήσει το περιεχόμενό της, τότε θα ήταν και αυτό απόλυτα ασφαλές.
Μέσα στον ενεργειακό κλίβανο με τη μάζα δέκα ηλίων της Τέρρα Πρίμα, η βαλίτσα χαμογέλασε ένα ικανοποιημένο χαμόγελο και παρέμεινε εκεί, μέχρι που το τελευταίο άστρο έσβησε.
Post a Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου