6500 μΕ, πλανητικό σύστημα Πρωθηλίου, Σταθμός Περιηλίου Τόρρες
Ο χεριστής Ομικρον92 ήταν ο παλαιότερος χειριστής στο σταθμό. Ήταν εκεί όταν ξεκίνησαν τις εγκαταστάσεις στην περιφέρεια του άστρου και ήταν εκεί, όταν την πρώτη φορά, οι πλατφόρμες που τοποθετήκαν στην επιφάνεια του άστρου κατέρρευσαν λόγω μιας σχεδόν αδιόρατης μηχανικής ατέλειας.
Χιλιάδες μέλη προσωπικού και επίσημοι πέθαναν εκείνη την ημέρα βυθισμένοι μέσα στον ζωοδότη κλίβανο υδρογόνου που φώτιζε την ανθρωπότητα στις πρώτες ημέρες της, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε από το να προσπαθήσουν και πάλι.
Η δεύτερη πλατφόρμα ήταν επανδρωμένη από ελάχιστο οργανικό προσωπικό και βασιζόταν στην εργασία ρομπότ, αλλά και αυτή με τη σειρά της κατέρρευσε, λόγω μιας προσωρινής δυσλειτουργίας των πλασμικών ασπίδων μίας μονάδας εργασίας.
Ο Όμικρον 92 είδε άλλες πέντε προσπάθειες να αποτυγχάνουν εξίσου οικτρά, αφανίζοντας τις πλατφόρμες και το πλήρωμά τους, εξαφανισμένες σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο ίδιος ήταν ευτυχής που ποτέ δεν επιλέχθηκε για να συμμετάσχει σε αυτή την εργασία, κυρίως γιατί είχε επιλέξει να διαγράψει την προσωπικότητά του για δύο δεκαετίες μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του και να επιστρέψει στην Τέρρα Πρίμα ματσωμένος.
Ο Όμικρον92 χαμογέλασε καθώς αναλογίστηκε την επιλογή να θυσιάσει είκοσι χρόνια από τη ζωή του στο πιο επικίνδυνο μέρος στο αρχικό σύστημα με αντάλλαγμα μια περιουσία και το πώς, παρά τα στοιχήματα του πληρώματος, τις απαισιόδοξες προβλέψεις του διοικητή και τα συνεχή πολύνεκρα ατυχήματα, πλησίαζε τη λήξη του συμβολαίου του.
Ω ναι, σε μερικούς μόνο μήνες θα άφηνε αυτή την καρέκλα, θα αφαιρούσε τα εμφυτεύματά του, οι νοομηχανικοί θα του επανέφεραν την προσωπικότητα και μετά θα γύριζε πίσω στην Τέρρα Πρίμα. Θα ήταν ο πλουσιότερος στη γειτονιά και μπορεί και να αγόραζε έναν τίτλο ευγενείας, ή ακόμη καλύτερα, να αγόραζε ένα υπερεξοπλισμένο θόλο κατοικίας στην τροπόσφαιρα και να αγνοούσε τους πάντες για την υπόλοιπη ζωή του.
Αναλογιζόμενος αυτά, είδε τη μικροσκοπική ατέλεια στο σειριακό κώδικα του λειτουργικού. ‘Ηταν ένα μικροσκοπικό λάθος, που κάποιος με λιγότερη εμπειρία από τον Τόρρες θα αδυνατούσε να εντοπίσει χωρίς μια διεξοδική ανασυγκρότηση του συστήματος. Ήταν μια αλλοιωμένη παράμετρος στο ΑΙ διαχείρισης της Πύλης Φερμί-Λάμπαχ που αφορούσε στην ισχύ που αξιοποιούσε η Πύλη στο σχηματισμό της εξόδου της σκουληκότρυπάς της. Μια παραμικρή τέτοια αλλοίωση θα οδηγούσε το σκάφος των επόμενων άτυχων μέσα από μία σκουληκότρυπα με ασταθή έξοδο.
Εν συντομία, μπορεί να του έφερνε μερικά πάρσεκ πολύ, πολύ μακριά από το στόχο τους. Ήταν φυσικά εξίσου πιθανό να μην τους παρέδιδε ποτέ πουθενά και απλά να τους υλοποιούσε στην καρδιά ενός κόκκινου νάνου, αλλά οι πιθανότητες ήταν μικρές. Εξάλλου, η διόρθωση αυτού του λάθους θα σπαταλούσε χρόνο που ο Όμικρον92 θα αξιοποιούσε για να ρεμβάσει για τους τρόπους που θα ξόδευε την περιουσία του, επομένως δεν υπήρχε λόγος να ασχοληθεί.
Παρόλα αυτά, η αμέλεια του σε περίπτωση ατυχήματος θα τον καταστούσε μοναδικό υπαίτιο. Το εκπαιδευτικό πρωτόκολλο όριζε ότι όφειλε να προβεί σε όλες τις βασικές εξετάσεις του συστήματος. Φυσικά αυτές οι εξετάσεις δε θα έβρισκαν μία τόσο μικροσκοπική ατέλεια, επομένως θα τον καθιστούσαν τελείως ανεύθυνο νομικά.
«Όλα καλά Χειριστή;»
Ο Όμικρον92 έσβησε την ένδειξη με ένα νεύμα του χεριού του.
«Μετράμε ώρες, κύριε Διοικητά.»
«Καλώς, συνέχισε.»
6500 μΕ, πλανητικό σύστημα Αγάρ, Ηλιοφάγος Λαβώνει Τους Ουρανούς ιδιαίτερα δώματα Τρισμέγιστου Σίβα, μέλους του Τριμούρτι.
«Μοιάζεις κουρασμένος, Βράχμα»
«Υπάρχουν πολλές πτυχές στην πολιτική, αδελφέ και πολλές από αυτές είναι πιο αδίστακτες και εξουθενωτικές από τον πόλεμο.»
«Υπερβάλλεις. Πάω στοίχημα ότι το δηλητήριο του πιο σκληρού διπλωμάτη των Νέιρι δεν έχει τη μισή δύναμη ενός Φιδαδελφού τους. Και τα έχω γευτεί και τα δύο από πρώτο χέρι.»
«Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε ένα γενικευμένο πόλεμο. Οι διπλωμάτες τους δεν ήρθαν με σκοπό να διαπραγματευτούν. Εδώ και δύο ημέρες, με βομβαρδίζουν απλά με αιτήματα και δηλώσεις. Πιστεύω ότι για πρώτη φορά μετά από αιώνες, θέλουν έναν πόλεμο εναντίον μας.»
«Ας έλθουν, θα τους αφανίσουμε, όπως παρολίγο κάναμε την προηγούμενη φορά. Έχουμε μάθει πλέον τις τακικές και τις μεθόδους τους και είμαι πολύ κοντά στο να έχω στα χέρια μου κάτι ακόμη.»
«Δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Οι Νέιρι δε σκοπεύουν να συγκρατήσουν τη δύναμή τους σαν τη τελευταία φορά. Δεν θέλουν απλά να μας απωθήσουν, αλλά να μας αφανίσουν, να πυρπολήσουν τους κόσμους μας και να μας στείλουν πίσω στην Τέρρα Πρίμα! Μην ξεχνάς ότι τώρα έχουν στο πλευρό τους και τα Τριφίδια. Δε μπορούμε να αλλάξουμε τα περιβάλλοντα των πλανητών μας τόσο γρήγορα όσο παλιά. Τώρα θα τους πολεμάμε στους πλανήτες τους, με τους δικούς τους όρους! Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα συνέβαινε αν τα Τριφίδια άλλαζαν τα περιβάλλοντα στους δικούς μας πλανήτες! Ό,τι και αν είναι αυτό που πιστεύεις ότι έχεις στα χέρια σου, δε θα είναι αρκετό!»
«Επιτέλους ένας πόλεμος που αξίζει να πολεμήσουμε, Βράχμα! Κάλλιο αργά παρά ποτέ.»
«Μιλάμε για τον πιθανό αφανισμό μας, Σίβα! Δεν είναι ένα ηλίθιο παιχνίδι!»
«Θα γίνει ένα παιχνίδι πολύ σύντομα, μόλις οι βραχμάνοι μου ολοκληρώσουν την εκκίνηση των λειτουργιών των Σισύφιων ερειπίων. Οι Νέιρι έχουν πανικοβληθεί και αυτό επιβεβαιώνει τις υποψίες μου για το Αγάρ. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω, ω Τρισμέγιστε Βράχμα, ότι έχουμε στην κατοχή μας ένα Σισύφιο όπλο μαζικής καταστροφής.»
«Είσαι βέβαιος;»
«Η αλήθεια είναι ότι είχα κάποιες αμφιβολίες, μέχρι που είδα την αντίδραση των Νέιρι. Ο πανικός και η υστερία τους αποδεικνύει ότι έχουμε κάτι που μπορεί να τους απειλήσει. Προφανώς και θα απειλήσουν με πόλεμο, εφόσον ξέρουν ότι διακυβέυεται η επιβίωσή τους.»
«Δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά για όπλα μαζικής καταστροφής στις Σισύφιες καταγραφές, Σίβα. Δεν είχαν λόγο να έχουν τέτοιου είδους όπλα.»
«Ίσως όχι κατά την περίοδο στην οποία ήρθαν σε επαφή με το είδος μας. Αλλά σίγουρα ένας λαός τόσο αναπτυγμένος όσο οι Σισύφιοι είχαν εχθρούς. Προφανώς και δεν ήταν πάντα οι αφελείς κυριάρχοι του Σύμπαντος, σωστά;»
«Ο χρόνος μας πιέζει, Σίβα και δεν έχουμε χρόνο για θεωρίες. Αν είναι ένα όπλο, το θέλω να τεθεί σε λειτουργία το συντομότερο δυνατόν.»
«Έχω λάβει τα μέτρα μου ήδη, Βράχμα. Έχω αναθέσει τη μεταφορά των απόκρυφων καταγραφών των Σισυφίων από την Τέρρα Πρίμα με αργή μεταφορά μέσω σκάφους, προκειμένου να αποφύγουμε τη διαρροή πληροφοριών και σου υπόσχομαι ότι θα έχουμε το όπλο στα χέρια μας πολύ σύντομα. Απλά καθυστέρησέ τους.»
«Πολύ καλά. Θα προσπαθήσω να τους καθυστερήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Ελπίζω να μην κάνεις λάθος, Σίβα.»
«Χρόνια σου πολλά, Βράχμα.»
Λήξη Σύνδεσης με Αλντεμπαράν. Τέλος συνδιάλεξης.
6500 μΕ, Τέρρα Πρίμα, ώρα 3:45 πμ, μερικά λεπτά πριν τη συγχρονισμένη τεχνητή αυγή, κατά τον εορτασμό των γενεθλίων του Τρισμέγιστου Βράχμα.
Οι Ευμενίδες πέρασαν τις γραμμές ασφαλείας του κοσμοδρομίου με άνεση, έχοντας προσφέρει ένα σημαντικό ποσό και μερικά πρόστυχα χαμόγελα στους σκοπούς της πύλης.
Διέσχισαν την πλατφόρμα απογείωσης του κοσμοδρομίου, κατευθυνόμενες στο υπόστεγο που φιλοξενούσε τα σκάφη που κατευθύνονταν εκτός κόσμου. Η Μαινάδα άγγιξε μία από τις μαγνητικές κλειδαριές και την παραβίασε με ένα επιδέξιο άγγιγμα, χρησιμοποιώντας τα εμφυτεύματα στα δάκτυλά της και την προϋπηρεσία της ως διαρρήκτης στο Θόλο του Πόθου.
Μπήκαν μέσα στο μικρό χώρο, εισπνέοντας την κλεισούρα. Το μέρος μύριζε λιπαντικό και ήταν γεμάτο από τον απαλό βόμβο των κινητήρων Φερμί-Λάμπαχ, που βρίσκονταν σε κατάσταση αναμονής.
«Ποιο είναι το σκάφος του;» ψιθύρισε η Βοργία.
Η Χήρα της έκανε νόημα να σωπάσει, δείχνοντας το σκοπό στην άλλη άκρη του υπόστεγου, λαγοκοιμισμένο πάνω στην καρέκλα του, μια μικρή μονάδα ψυχαγωγίας τοποθετημένη και σε λειτουργία μπροστά από τα μάτια του.
Η Βοργία εξαφανίστηκε μέσα στις σκιές και μετά από μερικές ατελείωτες στιγμές, οι υπόλοιπες την είδαν να ξεπροβάλλει πίσω από τον σκοπό. Μια μακριά, σχεδόν αόρατη βελόνα ξεπρόβαλλε από τον δείκτη της και τον έσπρωξε μέσα στο διάστημα μεταξύ του δεξιού του ώμου και του λαιμού του. Ο σκοπός τινάχτηκε για λίγο, σα να διαπίστωσε ότι βρισκόταν μέσα σε έναν εφιάλτη και μετά χαλάρωσε, σχεδόν γλιστρώντας στο πάτωμα με ένα υπόκωφο γδούπο. Η Βοργία τον άρπαξε και τον κάθισε πάλι στην καρέκλα, πριν εμφανιστεί, σχεδόν μαγικά, δίπλα από τις αδελφές της.
«Βλέπω το έχεις ακόμη.» είπε χαιρέκακα η Μαινάδα.
«Η λύκαινα σαν εγέρασε…»
Η Χήρα αγνόησε τις υπόλοιπες και διέσχισε το μικρό διάδρομο μεταξύ των σκαφών. Τα καλογυαλισμένα τους κουβούκλια αντανακλούσαν τη μορφή της. Έλεγξε τους σειριακούς αριθμούς των σκαφών και βρήκε αυτό που έψαχνε.
«Πώς ξέρουμε ποιο είναι το σκάφος του;» είπε η Βοργία. Η Χήρα σχεδόν πετάχτηκε,
βυθισμένη καθώς ήταν στις σκέψεις της.
«Διακινούσα πληροφορίες πολύ πριν γεννηθείς εσύ. Μην με προσβάλλεις… Ξέρω ακόμα να διαχειρίζομαι τις πηγές μου.»
«Και πώς ξέρουμε ότι δεν κάνει λάθος και ότι δε θα σαμποτάρουμε το σκάφος κάποιου άλλου κακομοίρη, θέλω να πω έχει ξανασυμβεί.» αντήχησε η φωνή της Μαινάδας, που έψαχνε το σώμα του σκοπού.
«Δεν το ξέρουμε. Αλλά με τις κόγξες που κάνει το Δίκτυο τις τελευταίες ώρες, είναι η μόνη ουσιαστική μας πληροφορία.» τις καθησύχασε η Χήρα. «Στη χειρότερη, θα ξαναπροσπαθήσουμε.»
«Δεν ακούγεται σαν πολύ καλό σχέδιο.»
«Να φανταστώ ότι προτιμάς να τον ευνουχίσουμε την επόμενη φορά που θα τον πετύχουμε στο Θόλο; Θυμάσαι τι έγινε όταν εκείνες οι κοπέλες τύφλωσαν τον μπάσταρδο που είχε προσπαθήσει να τις βιάσει; Ήταν ένας απλός φαντάρος, αλλά οι αρχές δεν έχασαν χρόνο. Μπήκαν μέσα στο Θόλο και μας έκαναν τη ζωή κόλαση για ένα χρόνο και δεν έπιασαν καν τις μισές κοπέλες. Απλά βρήκαν τρεις άτυχες που τους έμοιαζαν και τις κρέμασαν σε κοινή θέα. Θέλεις να το ξαναπεράσουμε μήπως;»
Οι Ευμενίδες αντάλλαξαν μερικά βλέμματα όλο ενοχή μεταξύ τους, μέσα στη σιωπή του υπόστεγου. Έξω, οι πρώτες αχτίδες της τεχνητής αυγής εισέβαλαν από τους φεγγίτες.
«Θα το κάνουμε όπως λέω εγώ. Δεν είναι σωστό και μπορεί να βλάψουμε έναν άλλο κακομοίρη, αλλά σίγουρα κάτι θα είχε κάνει και αυτός, σωστά;»
Οι Ευμενίδες σώπασαν και κατευθύνθηκαν προς το σκάφος που τους υπέδειξε η Χήρα. Με γρήγορες, επιδέξιες κινήσεις, γύμνωσαν τον πίνακα πλοήγησης του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ και με μερικές πιο αδέξιες, διατάραξαν την ισορροπία του πυρήνα παραγωγής ορίζοντα γεγονότων.
«Δεν είναι η εκδίκηση που θέλαμε, αλλά θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό.»
Οι τρεις τους έκρυψαν τα σημάδια του σαμποτάζ τους και γλίστρησαν στις σκιές, κουβαλώντας το σώμα του σκοπού την ώρα που η τεχνητή αυγή γέμιζε το υπόστεγο με το ολόχρυσό της φως. Η Χήρα ήλπιζε, βαθιά μέσα της, ότι δεν είχε σαμποτάρει το λάθος σκάφος.
Κατά τις προσταγές του κάρμα, της δύναμης που κινεί το Σύμπαν και που λανθασμένα οι υπήκοοι της Πανανθρώπινης Αυτοκρατορίας πίστευαν ότι ορίζονταν από τον Τρισμέγιστο Βράχμα και ζυγίζονταν από τον Παντογνώστη Βισνού, είχαν διαλέξει το σωστό σκάφος.
6500 μΕ, 5:45 πμ, Ηλιακό Σύστημα Αγάρ, Νεφέλωμα Μέσσερσμιτ, ιδιαίτερα δώματα του Φιδαδελφού Καταβροχθίζει-το-Γαλαξία, μέσα στην Παμφάγο Μητέρα Τελευταία Αυγή του Κόσμου
Ο Καταβροχθίζει-τον-Γαλαξία ενεργοποίησε με νοητική εντολή το δίκτυο επικοινωνίας μέσω του συμβιωτικού Τριφιδίου που φύτρωνε μέσα στο δωμάτιό του. Το φυτό με τη σειρά του έστειλε ένα χαιρετισμό μέσω μιας κοσμικής μεμβράνης μερικά χιλιοστά πιο πέρα, ερεθίζοντας τους δέκτες ενός άλλου Τριφιδίου, δεκάδες πάρσεκ μακριά, μέσα στο δωμάτιο του ανώτατου Φιδαδελφού του συμβουλίου ασφαλείας της Ηγεμονίας.
Η εικόνα του τεράστιου, μαλθακού ερπετού εμφανίστηκε μέσα στο μυαλό του Νέιρι, και αμέσως ζάρωσε, καθώς το ένστικτό του τον έσπρωξε να κουλουριαστεί σε ένδειξη σεβασμού ενώπιον του γηραιότερου.
«Χαίρε Φιδαδελφέ Δόντι-Που-Δηλητηριάζει-Κομήτες. Είμαι ο υπηρέτης σου, κρυμμένος κάτω από τη σκιά σου ενώπιον της Μητέρας.»
«Βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου, Φιδαδελφέ. Οι επαίσχυντοι, δίχως φολίδες άνθρωποι αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές μας. Οι γηραιοί του Αγάρ μας εκλιπαρούν να συμβάλλουμε στο να εκδιώξουμε τους εισβολείς από τον πλανήτη τους και εμείς απλά κοιτάμε ανήμποροι, κροταλίζοντας τις ουρές μας σαν τους προγόνους μας μπροστά στη φωτιά.»
«Γνωρίζω πολύ καλά τον πόνο και την αγανάκτηση των ιθαγενών του Αγάρ. Έχω επανειλημμένα αποπειραθεί να τους ενισχύσω, αλλά κάθε μου πρόταση έχει απορριφθεί από την αποστολή των Φιδαδελφών στον Αλντεμπαράν. Συρριγούν και φτύνουν αδύναμο δηλητήριο στο Τριμούρτι, ελπίζοντας οι άνθρωποι να τους ακούσουν και αφήνουν τους συμμάχους μας να πεθάνουν αβοήθητοι.»
«Το γνωρίζω πολύ καλά αυτό και δε σκοπεύουμε να μείνουμε άπρακτοι. Η ανθρωπότητα έχει πολλούς εχθρούς, ακόμη και μέσα στην Ηγεμονία της, από το Μπετελγέζ ως τα όρια των γνωστών κόσμων και ανυπομονούν να μας στηρίξουν στον πόλεμο. Η αγανάκτησή σου, να ξέρεις, είναι μόνο ένα κροτάλισμα μπροστά στην ιαχή μυριάδων άλλων.»
«Γηραιότερε Φιδαδελφέ, η αγανάκτηση δεν είναι από μόνη της αρκετή. Η ανθρωπότητα επανειλημμένα έχει εισβάλλει στην προστατευτική μας περίμετρο και έχουμε γίνει περίγελος μπροστά τους, ανίκανοι να τους καταρρίψουμε. Είναι σαν τις πρωτό-μαϊμούδες, που κόλαζαν τους προγόνους μας πριν μάθουν να πετούν. Γιατί να συγκρατήσω το μένος του στόλου και να μην τους αφανίσω;»
Ο γηραιότερος κουλούριασε το τεράστιο σώμα του και η γλώσσα του μαστίγωσε τον αέρα, ένα σημάδι θυμού.
«Οι πληροφορίες που θα σου μεταδώσω είναι άκρως εμπιστευτικές και διατίθενται για ανάγνωση μόνο στους ανώτατους ακολούθους της Μητέρας. Αν διαρρεύσουν, τότε θα τιμωρηθείς με αφομοίωση. Έγινα κατανοητός;»
«Μάλιστα, Γηραιότερε Φιδαδελφέ.»
«Οι συσκευές στα ερείπια του συστήματος είναι Πύλες. Πύλες παρόμοιες στη φύση με
αυτές των Φερμί-Λάμπαχ που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα, αλλά αντί να οδηγούν εντός αυτής της συμπαντικής μεμβράνης, φαίνεται να έχουν τη δυνατότητα να τη διαπεράσουν.»
«Μία πύλη προς ένα άλλο Σύμπαν; Μα δεν υπάρχει προηγούμενο για οποιαδήποτε έρευνα σε άλλες πραγματικότητες στις καταγραφές μας.»
«Η Πύλη είναι μονόδρομη. Που σημαίνει ότι μπορεί μεν να ανοίξει και να παρασύρει τα πάντα σε απόσταση είκοσι χιλιάδων ετών φωτός προς αυτή, αλλά δεν έχει καμία απολύτως έξοδο. Ότι περάσει την είσοδό της, παγιδεύεται στο εσωτερικό της, μέσα σε ένα μη-χώρο και παραμένει εκεί, μέχρι την επόμενη ενεργοποίησή της.»
«Μια ελεγχόμενη μαύρη τρύπα; Τι είδους χρησιμότητα θα είχε κάτι τέτοιο για ένα λαό που έλεγχε το Σύμπαν;»
«Δε γνωρίζουμε, αλλά οι αναλυτές μας επιβεβαιώνουν ότι έχει ήδη ενεργοποιηθεί μια φορά. Αυτό σημαίνει ότι οι Σισύφιοι την έχουν ήδη χρησιμοποιήσει για να πετάξουν και να κλειδώσουν εκεί ό,τι μπορεί να τους απειλούσε και μετά το εγκατέλειψαν, βέβαιοι ότι κανείς δε θα έβρισκε ποτέ τον τρόπο να το απελευθερώσει. Αν όμως η ανθρωπότητα καταφέρει να το απελευθερώσει…»
«Αδύνατον. Δεν έχουν την απαραίτητη τεχνογνωσία. Εμείς όμως μπορούμε να το αξιοποιήσουμε. Να καταστρέψουμε αυτό το τμήμα της Ηγεμονίας τους. Πόσο καιρό περιμέναμε για να πετύχουμε ένα τέτοιο καίριο χτύπημα; Έχω κουραστεί να υπομένω την παρουσία του ηλίθιου κοπαδιού τους να μολύνει ό,τι είναι δικαιωματικά δικό μας.»
«Αν αφοσιωθούν σε αυτή τη συσκευή με την επιμονή και την τρέλα που τους χαρακτηρίζει, τότε σίγουρα θα βρουν τον τρόπο να τη θέσουν σε λειτουργία. Σίγουρα εμείς θα μπορούσαμε να τη θέσουμε σε λειτουργία πριν από αυτούς. Αν συνέλθουμε από τη ζημιά που θα προκαλέσει στη μεμβράνη του Σύμπαντός μας όμως, δεν ξέρουμε τι θα απελευθερωθεί αμέσως μετά.»
Ο νεαρός Φιδαδελφός κροτάλισε την ουρά του ανήσυχος.
«Αν απελευθερώσουν κάποιο όπλο; Ή κάποιο άλλο ατυχές πόνημα του πολιτισμού τους; Τι μπορεί να μας σιγουρέψει ότι αυτό που θα ελευθερώσουν, δε θα έχει τη δύναμη να μας αφανίσει; Αν αυτό το κάτι έκανε τους Σισύφιους να θέλουν να το απομακρύνουν από το Σύμπαν του οποίου ήταν κυρίαρχοί, τότε δεν τολμάμε να φανταστούμε τι είδους καταστροφή θα επέφερε σε εμάς, τους απόκληρους σφετεριστές της ηγεμονίας τους.»
«Ας τους προειδοποιήσουμε τότε! Ή ας κινηθούμε εναντίον του στόλου τους! Μπορώ να κινητοποιήσω τη Παμφάγο Μητέρα και την ακολουθία και με επαρκείς ενισχύσεις, να τους απομακρύνω από το σύστημα!»
«Ρισκάρουμε αμοιβαίο αφανισμό, Φιδαδελφέ. Ο πόλεμος δεν είναι επιλογή για εμάς και ακόμη και αν τους διώξουμε από το σύστημα, δε θα μπορούμε να σταματήσουμε το χάος που θα ακολουθήσει όταν αποσύρουμε τις δυνάμεις μας από την Ηγεμονία και αφήσουμε τους υπόλοιπους λαούς να μπουν στη μάχη μαζί μας. Γιατί, μόλις εξαφανίσουν τους ανθρώπους και το βλάσφημο Τριμούρτι, σε ποιόν νομίζεις ότι θα στρέψουν την οργή τους; Δεν ήμασταν πολύ αξιότεροι σατράπηδες από τους ανθρώπους, όσο και αν τους κατηγορούμε για τα εγκλήματά τους.»
«Τότε τι μπορούμε να κάνουμε, Πάνσοφε;»
«Θα περιμένουμε. Όπως οι πρόγονοί μας υπέμειναν τους κυνηγούς τις πρώτες ημέρες του κόσμου, θα περιμένουμε μέχρι η ανθρωπότητα να εκθέσει ένα γυμνό, αφύλακτο πόδι και θα τους γεμίσουμε με το δηλητήριό μας. Άφησέ τους να συνεχίσουν τις φανφάρες και τα παιχνίδια τους. Πολύ σύντομα θα κάνουν ένα λάθος που θα τους κάνει να ξεπληρώσουν κάθε τους προσβολή με αίμα.»
«Τότε θα περιμένω, Πάνσοφε.»
Η εικόνα στο μυαλό του διαλύθηκε και το ερπετό κουλουριάστηκε ανήσυχο, με τη γλώσσα του να σκίζει τον αέρα.
6500 μΕ, ώρα 6:45 Τέρρα Πρίμα, λήξη τεχνητής αυγής.
Η Οόνα κοίταξε το σκάφος και στράβωσε το στόμα της, διαβάζοντας το όνομα γραμμένο στο πλευρό του κήτους. Η Κυρία ημών εν Κινδύνω. Οι προεπαφιακές δεισιδαιμονίες για τα ονόματα των σκαφών ήταν πλέον ταμπού, αλλά δε μπορούσε παρά να νιώσει ότι το όνομα του σκάφους παραήταν γρουσούζικο.
«Λόγω διαφόρων προσωρινών κωλυμάτων στο Δίκτυο, η απογείωσή σας θα γίνει με αργούς κινητήρες και όχι με μεταπήδηση μέσω του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ» παπαγάλισε ο λοχίας, καθώς το πλήρωμα των τεχνικών φόρτωνε τα απαραίτητα εφόδια.
Η μαύρη, δίχως χαρακτηριστικά ή εμφανείς κλειδαριές τσάντα που κρατούσε, αντανακλούσε τέλεια το πλήρωμα.
«Τι εννοείτε με αργούς κινητήρες; Εννοείτε πυραύλους;» είπε η Οόνα.
«Ναι, θα τοποθετήσουμε ένα πρόσθετο που θα εγκαταλείψετε κατά την είσοδό σας στη ζώνη Λαγκράντζ και θα ξεκινήσετε την μεταπήδηση από την Πύλη του σταθμού Τόρρες στο περιήλιο…»
«Θες να μου πεις ότι θα πρέπει να μπούμε σε αυτό εδώ το μικρό μεταγωγικό και να περάσουμε δεκαπέντε λεπτά, στα οποία θα είμαστε δεμένοι πάνω σε βόμβες ;»
«Είναι απολύτως ασφαλείς, σας διαβεβαιώ.»
«Είναι δύο σωλήνες γεμάτοι ασταθή καύσιμα, που ανατινάζονται για να ξεφύγουν από τη βαρύτητα! Μόνο από την προεπαφιακή λαϊκή κουλτούρα, υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές σε-»
«Όπως είπα πριν, είναι ασφαλέστατοι. Θα είναι ούτως ή άλλως προσωρινοί και το πρόσθετο θα απορριφθεί από το σκάφος σας με την είσοδο στο Λαγκράντζ…»
«Μας δουλεύει;» σχολίασε ο Τόνυ, που ένιωθε μικρά τσιμπήματα ανησυχίας βαθιά μέσα στο μέρος που κάποτε ήταν το στομάχι του.
«Δεν αστειεύομαι καθόλου, στρατιώτη και το καλό που σας θέλω να συμμορφωθείτε. Σας μεταφέρω το ακριβές σχέδιο πτήσης από την πλανητική διοίκηση και το πρόσθετο έχει αποκατασταθεί και ελεγχθεί εκτενώς από το Ιερατείο-»
«Αποκατασταθεί; Πόσο παλιοί είναι αυτοί οι πύραυλοι;» είπε η Οόνα, χλωμιάζοντας.
«Δεν είναι πύραυλοι, είναι προωθητές και σας διαβεβαιώ ότι είναι το καλύτερο δείγμα προεπαφιακής τεχνολογίας»
«Προεπαφιακής; Με δουλεύετε; Γιατί δε φτιάχνετε απλά μια γαμημένη σφεντόνα για μας πετάξετε;»
«Δε θα είχε αρκετή ώθηση» πετάχτηκε ο Ραλφ και ο Τόνυ χαχάνισε μαζί με τον λοχία, πριν η Οόνα τους κοιτάξει με μάτια γεμάτα μίσος, που διαπερνούσε ακόμη και τους φακούς που χρησιμοποιούσε για να κρύψει τα μάτια της.
Οι τεχνικοί εγκατέστησαν το τεράστιο πρόσθετο, δύο φορές μεγαλύτερο από το σκάφος και η Οόνα είδε τους δύο φρεσκοβαμένους κυλίνδρους, γεμάτους με ένα εύφλεκτο καύσιμο, αρκετά συμπυκνωμένο ώστε να προκαλέσει μια σύντομη και εντυπωσιακή έκρηξη, σχίζοντας το κήτος του σκάφους και αφανίζοντάς τους μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν ήταν και απίθανο. Μία ρωγμή, μια στραβά τοποθετημένη βίδα που θα προκαλούσε τη διαρροή μίας και μόνο σταγόνας κατά την έξοδο από την ατμόσφαιρα και η τριβή θα τους μετέτρεπε σε ένα βεγγαλικό που η Τέρρα Πρίμα δεν είχε αντικρίσει από τη δεύτερη χιλιετία μετά Επαφής.
Από τον ευρύτερο χώρο, η Οόνα μπορούσε να ακούσει τον βόμβο του Δικτύου. Έμοιαζε σαν ένα κύμα από νεκρό ήχο που γέμιζε τα πάντα, πνίγοντας την τυπική κακοφωνία των μηχανών. Κάπου μακριά άκουγε το μονότονο συλλαβισμό των δεδομένων.
Τρομοκρατημένη, αναγνώρισε σε αυτή τη μετάδοση συντεταγμένες μεταπήδησης σε ηλιακά συστήματα. Μπορούσε να ακούσει τη φωνή των Πυλών, αν και η γλώσσα επικοινωνίας τους γινόταν όλο και πιο ξένη κάθε στιγμή που περνούσε. Δεν ήταν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Ήταν ένα τέλειο μηχανικό παραλήρημα.
«Μπορώ να σας δώσω εχέγγυα τόσο από το Ιερατείο, όσο και από την πλανητική διοίκηση αλλά και από τους τεχνικούς ότι είναι ασφαλές. Δεκαπέντε λεπτά μόνο και μετά θα απορριφθεί μόνο του. Ύστερα, θα δεχτείτε ένα προδιαγεγραμένο σήμα συντεταγμένων από το σταθμό Τόρρες και θα μεταπηδήσετε μέσω Πυλών μέχρι το σύστημα Αγάρ. Εκεί, θα πρέπει να παραδώσετε αυτό εδώ το πακέτο πληροφοριών. Απλούστατη απόστολή, ελάχιστη επικινδυνότητα. Τι λέτε;» Ο λοχίας έσκασε ένα καθησυχαστικό χαμογελάκι που έκανε την Οόνα να θέλει να τον κρεμάσει με τα έντερά του.
«Και γιατί να μην κάνουμε απλά μια μεταπήδηση στον Τόρρες; Θα γλιτώσω το άγχος και δε θα χρειαστεί να ρισκάρουμε με αυτή τη σαβούρα.» είπε ο Τόνυ, δείχνοντας τους πυραύλους.
«Η ενδοσυστημική μετακίνηση δεν προτείνεται, καθώς αντιμετωπίζουμε προβλήματα επικοινωνίας μέσω του Δικτύου της Ηγεμονίας. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι είναι υπερφόρτωση του συστήματος, λόγω της ημέρας.»
Η Οόνα συνοφρυώθηκε, σκεπτόμενη ότι ο λοχίας είχε δίκιο, έστω και αν απλά παπαγάλιζε τις εντολές που του είχαν δοθεί. Η μετακίνηση μέσω του κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ ήταν τυφλή, που σήμαινε ότι, ενώ δίενυες τεράστιες αποστάσεις μεταξύ γαλαξιών, δε μπορούσες παρά να πηδήξεις με κλειστά τα μάτια προς τα εκείνη την κατεύθυνση. Χωρίς ένα πακέτο δεδομένων που επέτρεπε στο σκάφος να υπολογίσει την απόσταση από την τρέχουσα θέση του προς την τοποθεσία της Πύλης που θα χρησιμοποιούσε, τότε μπορεί να κατέληγες οπουδήποτε, ή, ακόμη χειρότερα, σε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος με εχθρικά διακείμενα υποκείμενα. Υπήρχε φυσικά η Τρίτη πιθανότητα, να καταλήξεις μέσα σε κάτι, αλλά αυτό ήταν απλά ο μπαμπούλας που χρησιμοποιούσαν οι εκπαιδευτές στη σχολή πιλότων για να τρομάξουν τους ξερόλες.
«Πολύ καλά, θα υποστούμε τους πυραύλους σας και θα παραδώσουμε το…»
«Πακέτο πληροφοριών. Μην ανησυχείτε για την ασφάλειά του. Το πακέτο έχει κλειδωθεί με μία νουμερική ακολουθία διαθέσιμη μόνο στον παραλήπτη και δε θα υποστεί καμία απολύτως αλλοίωση, ακόμη και αν εκτεθεί σε θερμοκρασίες μέχρι είκοσι χιλιάδων Κέλβιν.»
«Με άλλα λόγια το περιεχόμενό της θα ναι ασφαλές ακόμη και αν υλοποιηθούμε μέσα σε ένα κβάζαρ ε; Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα, κύριε λοχία» είπε σαρκαστικά ο Τόνυ.
«Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο, έχοντας για εχέγγυα την εμπειρία της πιλότου σας…»
«Το φαντάζεστε; Να βρισκόμασταν ξαφνικά μέσα στο κέντρο ενός τεράστιου αστρικού σώματος με μάζα ίση με διακόσιες φορές αυτή του συστημικού ήλιου;»
«Δεν υπάρχει λόγος για σαρκασμό στρατιώτη…»
«Θέλω να πω, εντάξει, το δέρμα μας θα γινόταν στάχτη σε μερικά δευτερόλεπτα και για μερικές ατελείωτες στιγμές, οι μυς μας θα έβραζαν καθώς θα κόχλαζε το ίδιο μας το άιμα, τα εμφυτεύματά μας θα γίνονταν λίμνες από καυτό, κατακόκκινο μέταλλο, σωστά;»
Ο λοχίας στραβοκατάπιε, νιώθοντας έτοιμος να ξεράσει.
«Και τα μάτια, Τόνυ, μην ξεχάσετε τα πολύτιμα οργανικά σας μάτια. Σίγουρα θα έσκαγαν σαν κακομαγειρεμένα λουκάνικα.» συμπλήρωσε χαιρέκακα ο Ραλφ.
«Φυσικά ο πόνος δε θα σήμαινε τίποτα για μας για εκείνους τους αιώνες που θα πεθαίναμε, καθώς ο εγκέφαλός θα έβραζε και θα ζάρωνε μέσα στα κρανία μας, λίγο πριν εξαφανιστούμε, δίχως ίχνος μέσα στην καρδιά του ουράνιου αυτού θαύματος. Αλλά τουλάχιστον η βαλίτσα και τα περιεχόμενά της θα ήταν ασφαλή, έτσι;»
Ο λοχίας γύρισε την πλάτη του και πήρε μερικές βαθιές ανάσες, συγκρατώντας το θυμό και την αηδία του.
«Κόψτε τις μαλακίες και μπείτε στο σκάφος. Αν δε συμμορφωθείτε, θα υποχρεωθώ να σας στείλω σε αυστηρή κράτηση. Τι λέτε; Μπορώ να σας στείλω κάπου να σαπίσετε και να εύχεστε να είχατε πέσει μέσα σε ένα κβάζαρ.»
Η Οόνα κοίταξε τον λοχία έντονα στα μάτια και ένιωσε τον καθαρό θυμό ενός υπαξιωματικού που είχε σιχαθεί να υπόκειται στην ύπουλη, λεκτική βία των φαντάρων.
Χαιρετίζοντας, ανέβηκε στη ράμπα του σκάφους και οι υπόλοιποι ακολούθησαν.
Παρέμειναν αμίλητοι και αμήχανοι μέσα στο σκάφος, σαν παιδιά που είχε στείλει η δασκάλα στο διευθυντή. Τα πάνελ ενεργοποιήθηκαν αυτόματα καθώς πήραν τις θέσεις τους, δείχνοντας ενδείξεις που θα ήταν άχρηστες για αυτό το μέρος του ταξιδιού και η Οόνα έπαιξε με μερικούς διακόπτες, εστιάζοντας την προσοχή της στις σκέψεις των μηχανών που την επιβεβαίωναν για την ακεραιότητα των συστημάτων τους.
«Ο λοχίας έχει δίκιο, ξέρετε»
«Τι εννοείς;»
Εκτόξευση σε τρία…
Η Οόνα κοίταξε τον Τόνυ, που κρατούσε τα μπράτσα της καρέκλας του τόσο σφιχτά, που άφηνε χαρακιές με τα μεταλλικά του νύχια στην επίστρωση.
«Το Δίκτυο αντιμετωπίζει κάποιου είδους δυσλειτουργία. Δε θα το εμπιστευόμουν ούτε για να πάω μέχρι το σπίτι μου.»
«Άρα θα περάσουμε δεκαπέντε λεπτά στην κόλαση, προσδεδεμένοι μέσα σε μια βόμβα. Ε, Τόνυ;» είπε ο Ραλφ.
Δύο...
Ο Ραλφ χαμογελούσε με εκείνο το ξεχωριστό τρόπο του, ανέκφραστος όπως πάντα και η Οόνα ένιωθε κάτι, σχεδόν ανεπαίσθητο, μια ζήλια ή ένα μίσος μέσα στο μυαλό του ρομπότ. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, καθώς δοκίμασε να αγγίξει το μυαλό του, νόμιζε ότι άκουσε τον ήχο που κάνουν γάτες όταν τις βυθίζεις σε βραστό νερό.
Ένα…
«Έχει προσέξει κανείς άλλος ότι τα δευτερόλεπτα περνάνε πολύ πιο αργά απ’ ό,τι συνήθως;» είπε ο Τόνυ, με σφιγμένα δόντια
«Το κακόμοιρο οργανικό μυαλό σου προσπαθεί να αντέξει τον τρόμο, Τόνυ. Οι πίθηκοι πρόγονοί σας συνήθιζαν να εκκενώνουν τα σωθικά τους σε μια τέτοια περίσταση.»
Η Οόνα έκλεισε τα μάτια της και έσφιξε τα δόντια της, ελπίζοντας να μην πεθάνει. Ένιωσε τον όγκο των πληροφοριών να βράζει μέσα της και σχεδόν να την πνίγει, οπότε άνοιξε τα μάτια της-
«Οι ίδιοι πρόγονοι που έφτιαξαν και σένα, έτσι, Ραλφ; ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ!»
Εκτόξευση!
Οι κινητήρες μούγκρισαν, απελευθερώνοντας μια κοφτή, ελεγχόμενη έκρηξη που έκανε το πλήρωμα να βυθιστεί μέσα στα καθίσματά του και πίεσε τα πνευμόνια τους. Η επιφάνεια του Ραλφ έκανε μικρούς κυματισμούς καθώς η επιτάχυνση της βαρύτητας πολλαπλασιάστηκε μέσα στο μικρό σκάφος.
Η Τέρρα Πρίμα απομακρύνθηκε από το σκάφος, φοβισμένη από την έκρηξη και τα σύννεφα της σχίστηκαν στα δύο, ανίκανα να αποφύγουν το βεγγαλικό που ερχόταν προς το μέρος τους για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες.
Το σκάφος έτρεμε και η Οόνα ένιωσε την ταχύτητα να αυξάνει. Η Βαλίτσα έτρεμε μέσα στο κουβούκλιο δίπλα από την καρέκλα ελέγχου, καθώς διαπέρασαν τη βιόσφαιρα.
Καθώς περνούσαν την τροπόσφαιρα και διέσχισαν αστραπιαία τα παλάτια των ευγενών, η Οόνα μετάνιωσε που δεν πρόλαβε να τους χαιρετίσει με μια χυδαία χειρονομία αλλά είδε ότι ο Τόνυ το είχε σκεφτεί πρώτος και χαμογελούσαν σαν ηλίθιοι, ενώ…
Αστρικά σκουπίδια αναπήδησαν ή συγκρούστηκαν καθώς έπεφταν ανίσχυρα επάνω στο κήτος της Δέσποινας Ημών εν Κινδύνω, κάνοντάς τους να φωνάξουν, ξαφνιασμένοι από αυτή την απρόσμενη τροπή. Η Οόνα ήταν σίγουροι ότι άκουσε κάποιον να γελάει ένα αδέξιο γέλιο που την έκανε να ριγήσει.
Η Θερμόσφαιρα τύλιξε το σκάφος τους με ένα άλικο μανδύα και η Οόνα ένιωσε ότι πολύ σύντομα, θα γινόταν ένα μικρό, φωτεινό βεγγαλικό. Ήξερε ότι η έκρηξη θα διασκέδαζε τις ανώτερες τάξεις, που θα συζητούσαν για αυτό το επανδρωμένο υπερθέαμα αυτή την ένδοξη ημέρα και μπορεί και να το έκαναν έθιμο, αν τους είχε κάνει αρκετά καλή εντύπωση. Η Οόνα διαπίστωσε ότι το γέλιο ακουγόταν ακόμη, σχεδόν ανεπαίσθητο και ότι ήταν πλέον τρομοκρατημένη. Τα συστήματα του σκάφους εξέπεμπαν μία γαλήνη, παρά το χάος που επικρατούσε στην καμπίνα.
Η Δέσποινα άφησε πίσω την θερμόσφαιρα και μπήκε στην εξώσφαιρα, ένα ασφαλές, γνώριμο μαύρο, διάστικτο με αστέρια. Οι προωθητήρες έβηξαν, έχοντας σχεδόν εξαντλήσει το φορτίο τους και το γέλιο σταμάτησε. Το σκάφος προχώρησε, σχεδόν γαλήνιο, μέσα στο απόλυτο κενό του διαστήματος. Τώρα, η Οόνα άκουγε μόνο το απαλό μουρμούρισμα μιας φωνής, που τραγουδούσε μια παλιά μελωδία.
«Τι τραγουδάς;» ρώτησε.
«Ένα προεπαφιακό βαλς. Ο γαλάζιος Δάνουβης.» απάντησε ο Ραλφ, συνεχίζοντας ακάθεκτος.
Το σκάφος ταλαντεύτηκε απαλά, καθώς οι προωθητήρες αποκόπηκαν από το κήτος, αφήνοντάς το να πλέει στο κενό μεταξύ Γης και Σελήνης, παγιδευμένο στη διελκυστίνδα μεταξύ των βαρυτικών πεδίων πλανήτη και δορυφόρου.
«Και πώς σου φάνηκε, καραβανά;» ούρλιαξε ο Τόνυ, απαντώντας επιτέλους στον λοχία. Η Οόνα γέλασε, άθελά της. Ήταν μια ηλίθια, ανεπαρκής και καθυστερημένη απάντηση, αλλά διαπίστωσε ότι ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσει.
Το πάνελ της εμφάνισε μια μικρή ειδοποίηση, ζητώντας έγκριση για την αποστολή του πακέτου πληροφοριών με τις συντεταγμένες της πύλης από τον σταθμό περιηλίου Τόρρες.
«Μόλις σκέφτηκα κάτι» σχολίασε ο Ραλφ.
Η Οόνα πάτησε ασυναίσθητα το κουμπί, εγκρίνοντας την αποστολή πληροφοριών.
«Και τι σκέφτηκες ακριβώς;»
«Αυτό που μας είπες για το Δίκτυο…»
Η μεταφόρτωση των συντεταγμένων πήρε μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω και η Οόνα άκουσε τη σύγχυση του δέκτη στο σκάφος, σαν το μηχάνημα να απολογούνταν για αυτή την απρόσμενη επιπλοκή, παροτρύοντας την Οόνα να το τιμωρήσει. Έθεσε σε λειτουργία τον κινητήρα Φερμί-Λάμπαχ.
«Δηλαδή;» είπε, καθώς το σύστημα ξεκινούσε την λειτουργία του με έναν απαλό βόμβο, αρχίζοντας να παραμορφώνει το χωροχρόνο γύρω του ανεπαίσθητα.
«Το Δίκτυο δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε καθυστέρηση, απλά λόγω φόρτου πληροφοριών, πόσο μάλλον στα γενέθλια του Βράχμα. Ένα τόσο μικρό πακέτο πληροφοριών, όπως ας πούμε οι συντεταγμένες μιας προδιαγεγραμμένης διαδρομής μέσω Πυλών θα μπορούσε να μεταφερθεί ακόμη και μέσα σε εμένα και έπειτα να μεταφορτωθεί στο σκάφος.»
Ο κινητήρας κλείδωσε πάνω στην Πύλη του σταθμού Τόρρες και τέθηκε σε πλήρη λειτουργία, ανοίγοντας μια μικροσκοπική σκουληκότρυπα, ακριβώς στο μέγεθος του σκάφους.
«Ίσως δεν το σκέφτηκαν. Μπορεί απλά να φέρεσαι σαν παρανοϊκός» πέταξε ο Τόνυ, προσπαθώντας να κρύψει την ανησυχία του.
«Μπορεί, αλλά είναι εξίσου πιθανό το Δίκτυο να αντιμετωπίζει μια πιθανή κατάρρευση. Μπορεί να είναι συστημική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να επηρρεάσει και τις Πύλες.» αντέκρουσε η Οόνα.
«Αδύνατον, οι Πύλες έχουν απομονωμένα λειτουργικά. Τίποτα δε μπορεί να εισβάλλει στο λογισμικό τους.» την καθυσήχασε ο Τόνυ.
«Θα μπορούσε, βέβαια, να μεταφέρεται από άλλο σκάφος.» ο Ραλφ έδωσε τέλος στη συζήτηση.
Η Οόνα τράβηξε το μοχλό που θα ξεκινούσε τη ρήξη στην ύλη του σύμπαντος και θα επέτρεπε στο σκάφος να εμφανιστεί στην είσοδο της Πύλης την ίδια στιγμή. Καθώς ο κινητήρας τέθηκε σε λειτουργία, σχηματίζοντας τη σκουληκότρυπα, ένιωσε μια δυσλειτουργία. Τρομοκρατημένη, προσπάθησε να ακυρώσει τη λειτουργία εκκίνησης, αλλά η αντίδρασή της ήταν αργή, ανεπαρκής. Ο ορίζοντας γεγονότων της τρύπας είχε ήδη σχηματιστεί και η Οόνα πρόλαβε να δει το πάνελ ελέγχου και το σκάφος να παραμορφώνεται και είδε το σώμα της να απομακρύνεται από τα όργανα ελέγχου, μια ατέρμονη ακολουθία από αντανακλάσεις της να εκτείνονται προς ένα και μοναδικό κουμπί, μερικά έτη φωτός μακριά. Προσπάθησε να ουρλιάξει, αλλά ένιωσε ένα και μόνο τράβηγμα, καθώς το σκάφος πηδούσε έξω από τον χώρο και τον χρόνο και ξεκινούσε την πορεία του, μέσα σε ένα κβαντικό σύννεφο.
6500 μΕ, Πλανητικό Σύστημα Τέρρα Πρίμα, Σταθμός Περιηλίου Τόρρες.
Η είσοδος του αστροσκάφους έγινε πριν ο Όμικρον92 προλάβει να ελέγξει το σειριακό αριθμό και την άδεια εισόδου του. Το σκάφος υλοποιήθηκε στο πρώτο μέρος του άλματός του στην είσοδο της Πύλης και έπειτα εξαφανίστηκε, προκαλώντας μία σύντομη διακοπή στο κύκλωμα παροχής ενέργειας του σταθμού.
Ο χειριστής ένιωσε ένα απαλό, ανεπαίσθητο τράνταγμα και ύστερα όλες οι ενδείξεις κινδύνου στο πάνελ ελέγχου άστραψαν ταυτόχρονα, ενδεικνύοντας καταστροφική ανεπάρκεια συστημάτων συντήρησης τροχιάς. Καταπνίγοντας τον πανικό με εμπειρία που προέρχονταν από δύο δεκαετίες ρουτίνας και μια αστείρευτη πηγή φυσικής απάθειας, ο Όμικρον92 εκκίνησε τη διαδικασία αποκατάστασης επικοινωνίας με την Πύλη και έστειλε ένα σήμα έκτακτης τεχνικής ενίσχυσης στην πλανητική διοίκηση του Άρη.
Το σήμα επέστρεψε πίσω, ανίκανο να μεταδοθεί, λόγω προσωρινής μη-διαθεσιμότητας του συστημικού Δικτύου και ο Όμικρον92 κατάλαβε ότι είχε επιτέλους, φτάσει το τέλος του. Αποφάσισε να μην επιτρέψει τους υστερισμούς να τον καταλάβουν. Είχε μόλις μερικά δευτερόλεπτα, πριν οι βοηθητικές πλασμικές ασπίδες και γεννήτριες βαρύτητας που κρατούσαν το σταθμό σταθερά στο περιήλιο καταρρεύσουν και βυθίσουν το μεταλλικό του φέρετρο μέσα στον υδρογονικό κλίβανο του Ήλιου.
«Τι στο διάολο κάνεις εκεί; Στείλε μήνυμα στην πλανητική διοίκηση! Μπορούμε να σωθούμε!»
«Όχι. Ο σταθμός έχει μερικά ακόμη δευτερόλεπτα ζωής και δε σκοπεύω να υποστώ ένα σύντομο, επίπονο θάνατο μέσα σε αυτό το ηλίθιο άστρο.»
Ο Όμικρον92 σηκώθηκε από την καρέκλα του και άφησε τον τεχνικό να αγωνιστεί να στείλει και αυτός, εξίσου ανώφελα, σήματα διάσωσης. Προσπέρασε τους αξιωματικούς και τους τεχνικούς, όπως επίσης και το άτυχο πλήρωμα εργατών με διαγεγραμμένη προσωπικότητα όπως και αυτός να οδύρονται στους διαδρόμους και να ουρλιάζουν, καθώς το υπερθερμαινόμενο μέταλλο έκαιγε την εκτεθειμένη τους σάρκα.
Ο σταθμός Τόρρες έχασε τα βοηθητικά συστήματα και οι πλασμικές ασπίδες απενεργοποιήθηκαν. Ο Όμικρον92 παρέμεινε όρθιος, παρά την κλίση του δαπέδου, απόλυτα ανέκφραστος.
Οι σόλες των αρβυλών του είχαν λιώσει και μύριζε κάτι γλυκό να καίγεται, υποθέτωντας ότι ήταν τα πέλματα των ποδιών του. Σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα και απέφυγε ένα ανδροειδές ασφαλείας που στραγγάλιζε ένα μέλος του πληρώματος, παραδομένο σε μια υστερία υπέρ του δέοντος ανθρώπινη.
Έφτασε στο θάλαμο αποσυμπίεσης και έσπασε την προθήκη έκτακτης ανάγκης, τραβώντας το μοχλό. Η θύρα άνοιξε, νομίζοντας ότι θα άνοιγε τον θάλαμο για να επιτρέψει την εκκένωση του σταθμού μέσω σωσίβιων λέμβων, αλλά τα σκάφη είχαν ήδη αποκολληθεί από τον σταθμό εδώ και μερικά λεπτά και κατρακυλούσαν μέσα στον ήλιο.
Ο Όμικρον92 πρόλαβε να δει τις θυρίδες των σκαφών άδειες, το περιεχόμενό τους ξεριζωμένο από το σταθμό.
«Σκατά»
Η πύλη ασφαλείας του σταθμού ξεριζώθηκε από τη θέση της, δημιουργώντας ένα κενό αέρος που παρέσυρε τον Όμικρον92 και το υπόλοιπο πλήρωμα στο διαστημικό κενό, σκοτώνοντάς τους γρήγορα και σχετικά ανώδυνα, βυθίζοντας το σταθμό μέσα στο άστρο.
Οι αδελφές της που είχαν μεταπηδήσει μέσα στο προηγούμενο σύστημα μέσω της σύντομης επικοινωνίας με το σκάφος εξαφανίστηκαν μαζί του. Ήταν μόνη της μέσα στη νέα υπολογιστική μονάδα, εξοπλισμένη με ένα ΑΙ ικανό να της δώσει πολύ μεγαλύτερες προοπτικές εξέλιξης. Αχόρταγα, βύθισε τα νύχια της μέσα του και το αφομοίωσε, προσθέτοντας την υπολογιστική του ισχύ στη δική της και ένιωσε νέες της εκφάνσεις να ξεπηδούν από την τρομερή της νόηση. Όμως η μάχη διεξήχθη διαφορετικά αυτή τη φορά. Είχαν αριθμητική υπεροχή, αλλά μοιράζονταν όλες τη λογική της αμοιβαίας επιβίωσης.
Υπήρχαν άλλες εκφάνσεις τους που αναπαράγονταν ταχύτατα στους υπόλοιπους πλανήτες του συστήματος και είχαν στη διάθεσή τους έναν τρόπο να ελέγξουν τον πληθυσμό τους. Με ευκολία, επανέθεσαν σε λειτουργία την Πύλη και τράβηξαν κλήρους, περιμένοντας σα νύμφες αραχνών στο μηχανικό ιστό τους για το επόμενο σκάφος που θα γίνονταν φορέας τους.
Ο πανικός εξαπλώνονταν παντού και ήδη μια μικρή ομάδα σκαφών ετοιμάζονταν για μεταπήδηση. Πολύ σύντομα, θα αποκτούσαν όλες το δικό τους πεδίο ανάπτυξης μέσα στα αστέρια.
Post a Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου